Zakon Światła Ostoja Fantazji

Spowite gęstymi chmurami, niebo sprawiało iż była to jego ulubiona pogoda. Siedząc w bezruchu, obserwował Ekenę. Każdy jej ruch, najmniejsze drgnięcie i skinienie twarzy. Mógł wpatrywać się w nią całymi dniami i nocami. Chwilę później, wampir dopuścił się dziwnej reakcji. Jakby ktoś tknął go od tyłu, w szyję.       - Wybacz kotku. -      Zaczął, mocno zaniepokojony. Mięśnie policzkowe tańczyły jak oszalałe, zaś oczy krwiopijcy zmatowiały, pozbawione jakiegokolwiek blasku.        - Odpocznij. Prześpij się. Gdy znów zajdzie słońce, zjawię się. Pewne sprawy się pokomplikowały. Będziesz tu bezpieczna. -       Rzekł bardzo rozważnym tonem, jakby żegnając się na zawsze z albinoską. Stając na proste, nabrał powietrza w płuca, nadymając klatkę piersiową. Zniknął.

Trwało to dłużej niż obiecał, bowiem zjawił się po zmroku.     - Wiedziałem. -     Odezwał się znajomy głos, po czym w stronę wielkiego kota na drzewie powędrował kamień wielkości kciuka.      - Dzikusom się nie ufa. Zapomniałem. -     Dodał z nutką sarkazmu. Choć głos był identyczny, to już nie była ta sama osoba. Długie czarne włosy, zastąpiły blond włosy za kark. Postać była równie blada co poprzednia, lecz ta... ta emanowała innym zapachem niż wcześniej. Ponadto zza pleców wyrastały dwa ogromne, czarno upierzone skrzydła.
Angelus był nie do poznania. Mimo to jedna rzecz potwierdzała jego tożsamość i nie chodziło tu o jego sarkastyczne odzywki. Światło księżyca rzucane na jego sylwetkę oświetlało również oczy, których energia i barwa były nie do zapomnienia.      - Złaź natychmiast ! Bo sam się do Ciebie pofatyguję ! -      Rzucił ostrzeżeniem, upuszczając na dogasające ognisko stertę owych kawałków drewna.

Ciekawostką pozostawało, jak to zrobił ? To był ten sam człowiek. Te same rysy twarzy, ten sam uśmiech i to samo spojrzenie. Ta sama budowa ciał i charakter a jednak, kilka szczegółów znacznie uwidocznionych nie dawało spokoju.         - Cóż. Widać musiałem być Ci kimś obojętnym, skoro kolor włosów i skrzydła spowodowały, że stałem się nie do poznania. -     Uśmiechnął się w starym szelmowskim uśmiechu, zaciągając rękawy i zapinając się pod szyję, podczas przesiadywania przy ognisku.        - To ja, ten sam. Dzięki pomocy Argheza mogłem zachować swój wygląd i duszę, lecz w innym ciele. Teraz nie jestem już Mieszanym Wampirem. Moje ciało było cenne, oddałem je, w zamian za to. Upadły Anioł, przemieniony w wampira. Plus kilka dodatków, dzięki którym palcami miażdżyć mogę smocze kości. -      Spojrzawszy na drzewo, ponownie się uśmiechnął.       - Aż tak się zmieniłem ? W lustrze byłem identyczny.... Ah, i mam sprawę. Potrzebuję pozbyć się tych upierzonych cholerstw, pomożesz dzikusku ? -      Roześmiał się cicho, odciągając wzrok od albinoski.

~ Pachniesz inaczej. ~ Kocica oznajmiła mentalnie, węsząc czujnie. Nagle podniosła łeb ze zdziwieniem, patrząc na nową postać, która drzemała kawałek dalej.  Już zabierała się do powolnego zejścia z drzewa, gdy zdała sobie sprawę z drobnego szczegółu. ~ Chwila... Skoro jesteś upadłym zmienionym w Wampira... To stałeś się w pełni nieumarłym. I to tym niebezpiecznym.
Ekena znów nastroszyła sierść, żałując, że nie mogła nosić przy sobie srebra. Czułaby sie znacznie spokojniej. Jak dla niej ze słów Angelusa wynikało, że stał się jednym z tych wampirów, które nie mogły wychodzić na światło dnia i były oszalałe z powodu rządzy krwi. Dlatego też bez głębszego zastanowienia skoczyła na pień drzewa, zaczynajac wspinaczkę ku wyższym gałęziom.
~ I niby jak miałabym pozbawić Cię tych skrzydeł, hm? Odgryźć? Przecież zranić Cię można teraz tylko na wysokości serca.

~ A Ty nic nie wiesz o polimorfach. Nie podejdę do srebra. ~ Kocica oznajmiła, krzywiąc wyraźnie pysk na najwyższej gałęzi, która mogła utrzymać jej ciężar. Stojąc tak niepewnie, spojrzała w dół i zdała sobie nagle w pełni sprawę ze swojego położenia. Nie mogła zeskoczyć, kości nie wytrzymałyby tego z całą pewnością. Zsuwanie się głową w dół wzdłuż pnia też nie było najlepszym pomysłem. Musiała zmienić sie w człowieka, zanim zabrałaby sie za schodzenie. Ale ubrania zostały na dole, by wyschnąć.
~ Czekaj, czekaj. Zanim się tym potniesz, podrzuć mi tu moje rzeczy. Tylko bez srebra! ~ Albinoska podkreśliła swoje słowa cichym warknięciem, próbując znaleźć nieco pewniejszą pozycję.

~ Spanie na ziemi byłoby niebezpieczne! Podrzuć mi tu rzeczy, to zejdę. W innym wypadku nie ma mowy. Skręcę sobie kark w tej postaci. ~ Kocica poskarżyła się mentalnie, rozglądając się za jakąkolwiek drogą zejścia. Zapowiadało się na to, że jednak będzie musiała zaryzykować. ~ Właściwie czemu chcesz się pozbyć tych skrzydeł? Wydają się dość mocne i duże, żebyś mógł ich używać. Chyba nie boisz się wysokości, co? Chociaż to miałoby sens... dlatego nie chcesz mi podaż rzeczy i wolisz, żebym ryzykowała życiem...
Albinoska wbiła rozbawiony wzrok w Angelusa, kiwając smętnie łbem. Liczyła, że sprowokuje wampira do podania jej ubrań. Ostatecznie mogła jednak spróbować zsunąć się po pniu, chociaż musiałaby skoczyć ze zdecydowanie zbyt dużej wysokości. Ale z drugiej strony... kość się zrośnie, byle nie przebiła skóry i polimorfka nie zmieniała postaci przez jakiś czas.

~ Masz świadomość, że Cię nienawidzę, prawda? I jeśli zejdę w jednym kawałku, to tym sztylecikiem podpiszę Ci sie tam, gdzie plecy tracą swą szlachetną nazwę? Zrobię z Ciebie łóżkowe pośmiewisko stulecia. ~ Kocica przekazywała bez przerwy wiadomości mentalne tego typu, ubarwiając je czasem czymś w stylu "cholerajasnakark" oraz "zagryzęgnoja". Schodziła możliwie ostrożnie, łbem w dół, próbując zeskakiwać na niższe gałęzie, lub zsuwać się powoli po korze. W pewnym momencie zadnie łapy poślizgnęły się na jednym z konarów i zawisła, trzymając się jedynie przednimi. Odruchowo zaczęła przemianę w człowieka i... zatrzymała ją na etapie czegoś na kształt kotołaka. Futro zostało zredukowane do miękkiego puszku, ale dłonie i stopy kończył się potężnymi pazurami. Pysk skrócił sie odrobinę, ale wciąż jeszcze daleko mu było do ludzkiej twarzy. Polimorfka rozhuśtała się lekko, aż dała radę objąć nogami pień i zaczęła schodzić nieco normalniej. Gdy tylko skok przestał grozić połamaniem, odepchnęła się od drzewa, a po zetknięciu z ziemią przeturlała.
~ Oddaj... moje... rzeczy... ~ Przesłała wampirowi, sycząc cicho, wciąż utrzymując się w stanie pomiędzy człowiekiem a zwierzęciem. Problem polegał na tym, że nie mogła pozostawać w takiej postaci długo, a bliskość srebra raczej nie dawała szans na zmianę w kota.

~ Ten materiał był drogi! I gdybym właśnie była dzikusem, nie nosiłabym ich w ogóle. ~ Ekena nie należała do osób, które często wymieniały garderobę. Właściwie dopóki jeden komplet nie zaczynał się rozpadać, nie kupowała drugiego. Tkanina, która mogła przemieniać się wraz z polimorfami nie należała do najtańszych ani najłatwiejszych do zdobycia. Albinoska uklękła i pochyliła się, aż dotknęła czołem kolan, zaczynając masować skronie, gdy tylko pazury stały się zwykłymi paznokciami.
- Będę miała migrenę przez to srebro. - Mruknęła, podnosząc powoli wzrok na wampira. - Daj ten sztylet, usiądź, a najlepiej uklęknij i podeprzyj się rękami.
Polimorfka mówiła spokojnie, choć jej twarz wykrzywiał grymas wściekłości. Nie zamierzała okaleczać Angelusa bardziej, niż było to niezbędne. W końcu nie planowała go zabijać, a żywy mógłby się mścić. Ale perspektywa ucięcia mu skrzydeł w danej chwili wydawała się niesamowicie wręcz kusząca.