Zakon Światła Ostoja Fantazji

Tym razem wynurzenie się i dotarcie do brzegu zajeło albinosce troche więcej czasu. W tej formie ledwo co pływała, na dotatek ćwiczyła tylko w ciepłej wodzie Łaźni. Ciężkie, nadal zimowe futro utrudniało wydostanie się na piasek. Na miejscu stanęła na szeroko rozstawionych łapach, ociekając wodą i nie mając nawet siły porządnie się otrzepać. Dyszała ciężko, odkasłując co jakiś czas i patrząc na wampira z wyrzutem.
~ A Ty co? Konkurencji się boisz? ~ Rzuciła mentalne pytanie, nawiązując do upodobań kulinarnych pcheł. Zimny dreszcz przebiegł po grzbiecie kocicy, wprawiając kolejne partie mięśni w drżenie.

~ Oszalałeś? Nie przeżyję tego. ~ Swoje słowa podkreśliła gardłowym warknięciem, dziękując w duchu bogom, ze wampir również wydawał się nie przepadać za srebrem i nie mógł jej w ten sposób zmusić do zmiany. ~ Jeśli się teraz przemienię, jak nic dostanę zapalenia płuc. Chcesz mnie zabić w tak paskudny sposób?
Kocica przypadła do ziemi, kładąc po sobie uszy i tłukąc mokre boki ogonem. Z jednej strony jej poza wyraźnie sugerowała, że nadal potrafi być niebezpieczna i nie podporządkuje się łatwo, z drugiej pozostawała na tyle nisko nad podłożem, aby przekazywać wyraźny sygnał, że nie chce konfliktu. Ot, instynktowny skomplikowany język ciała.

Albinoska aż warknęła, zdziwiona, że wcześniej nie wyczuła srebra, ani nie zwróciła na nie uwagi. Ale ozdóbki były małe i miała inne zmartwienia przez większość czasu. Teraz cofnęła się o krok, momentalnie czując uporczywe swędzenie tuż za uchem i na szyi. Bez głębszego zastanowienia podrapała się zadnią łapą po karku, zanim poczuła pierwsze oznaki wymuszonej przemiany. Natychmiast skupiła myśli i przyspieszyła proces, by w jak największej części przeprowadzić go samodzielnie. Srebro wymuszało niesamowicie nieprzyjemną i bolesną zmianę, przynajmniej przypadku Ekeny. Polimorfka natychmiast wstała i zaczęła rozcierać dłonie, chuchając na nie i patrząc na kolczyki z czystą nienawiścią. Całą siłę woli skupiała na tym, by nie drapać skóry, zdając sobie doskonale sprawę, że tak maleńka ilość srebra nie mogła działać na nia tak silnie, więc część odczuć była efektem żywej wyobraźni. Albinoska momentalnie posiniała, i przygarbiła się, chcąc zachować jak najwięcej ciepła. W takim stanie, w mocno znoszonym ubraniu i przemoczona do suchej nitki wyglądała jak obraz nędzy i rozpaczy.

W normalnym trybie protestowałaby choćby z czystej przyzwoitości. Ale w końcu wampir nie odczuwał przecież zimna. No i jej stan był tylko i wyłącznie jego winą. Zabrała od Angelusa koszulę, po czym obróciła się do niego plecami, by ściągnąć własną. Szybko zamieniła ten fragment ubrania, decydując, że dodatkowa warstwa nie pomogłaby w tej chwili. Jedyną opcją było właśnie pozbycie się mokrego materiału, który dodatkowo ochładzał skórę. Po krótkim zastanowieniu pozbyła się również spodni i butów, zostawiając wszystko do wyschnięcia na pobliskiej gałęzi i ciesząc się, że wampir był od niej dostatecznie wyższy, by mogła wykorzystać jego koszulę jako prowizoryczną tunikę. Wreszcie obróciła się do czarnowłosego, krzyżując ręce na piersi ze wzrokiem nie pozostawiającym wątpliwości, kto był winny jej obecnemu stanowi. I, wbrew pozorom, zdaniem Ekeny nie była to ona. Mogłoby wydawać się, że w takim stroju powinna marznąć jeszcze bardziej, ale jakoś dawała sobie radę. Mogło wiązać się to jakoś z faktem, że albinoska stała na palcach, nieco dziwnie układając nogi, które zdawały się pokryte w całości krótkim, miękkim futrem.

- A to co, kolacja? - Mruknęła na widok siana, ale posłusznie usiadła... tylko po to, by zaraz się położyć. Przy ogniu wyglądała jak wielki rozleniwiony kot. Od pasa w dół jej ciało ułożone było na boku, zaś powyżej wykręcone tak, że niemal leżała na brzuchu. - Dziś rano... no, może wczoraj wieczorem je dopiero złapałam.
Albinoska zaczęła ostrożnie przeczesywać palcami włosy i roztrzepywać je delikatnie, by szybciej wyschły. Akurat o włosy dbała jak o nic innego. Długie i mocne były jej dumą, od kiedy odzyskała je na nowo. Nie wydawały się po prostu pozbawione koloru. Wyglądały raczej tak, jakby jej organizm zaczął po prostu produkować biały barwnik zamiast ciemnego.
- Skąd wziąłeś to siano? Nie przypominam sobie, żeby jakiś wóz zgubił ładunek w okolicy, wiedziałabym o tym.

- Przepraszam bardzo, ale czy mógłbyś przestać zwracać się do mnie, jakbyś zamierzał mnie hodować? Już raz miałam obrożę, dziękuję. Smok skończył najpierw kilkakrotnie bez istotnych części ciała, a potem był martwy. A na co mam ochotę? Jadam wszystko, moje formy zwierzęce na to pozwalają. No chyba, że za mocno się rozłożyło i nawet mój żołądek sobie z tym nie poradzi. - Mruknęła, przeciągając się lekko i wyciągając dłonie w stronę ognia. Lubiła ciepło. Szczególnie tego typu. Choć jej ulubioną porą roku była zima, z utęsknieniem czekała na ciepłe letnie wieczory.

Ekena mruknęła z niezadowoleniem, zamknąwszy usta, w których już można było dostrzec nieco komicznie wyglądające kocie ustawienie zębów.
- Daj spokój... jesteśmy w środku dziczy... Mi surowizna nie zaszkodzi, Tobie surowizna nie zaszkodzi... surowe mięsko ma swój smaczek... - Urwała, widząc minę Angelusa i wstała z ciężkim westchnieniem. Powlokła się do drzewa, gdzie suszyły się jej rzeczy i zabrała sztylety, o których wcześniej zwyczajnie zapomniała. Uklękła przy martwym jeleniu, oceniając go przez chwilę wzrokiem. Zwierzę było trochę chudawe po zimie, więc zabieranie się za żebra nie miało sensu. Wolała nie demonstrować przy wampirze swojego zamiłowania do pewnych organów wewnętrznych, zdecydowała się więc na udziec. Chude mięso, trochę go było. Za dużo jak na jeden posiłek, ale z drugiej strony nie wiedziła, czy krwiopijca zdecyduje się jednak również coś zjeść. Nagle polimorfka wstała i rzuciła krótkie "za chwile będę", po czym pobiegła w las, z pewną wprawą omijając większe gałęzie, które mogłyby mocno pokaleczyć jej stopy. Gdy tylko zniknęła między drzewami, dało się słyszec kilka serii udezeń cieżkich kopyt... i dalej nic. Ekena węszyła na niedalekiej polance za pierwszymi, drobnymi wzbijającymi ziołami. Pamiętała, jakie mogła znaleźć w pobliżu. Kilka z nich idealnie nadawało się do doprawienia mięsa. Skoro już musiała jeść pieczone, zamierzała sprawić, by było nieco lepsze. Gdy tylko wywąchała trzy odpowiednie roślinki, zmieniła się w człowieka, by ostrożnie dobrać się do potrzebnych ich części. Nie pamiętała nawet, jak się nazywały. Grunt, że umiała je rozpoznać i użyć. Nad jezioro wróciła jako człowiek i od razu przepłukała zarówno swoje znalezisko jak i podeszwy stóp, które udało jej się parę razy zadrapać, to o szyszkę, to o gałązkę. Wróciła do martwego jelenia, garść mizernych roślinek położywszy na większym kamieniu. Za pomocą sztyletu zaczęła pozbawiać zwierzęcia skóry. Wbrew pozorom radziła sobie z tym dobrze. Zaczęła od brzucha, by odzyskać jak największy płat, w końcu to właśnie coś takiego stanowiło główny element "wystroju" legowiska. Potem odsłoniła jedną z zadnich nóg, by wreszcie oddzielić kawał mięsa od reszty trupa. Natarła udo garścią przyniesionych ziół, po czym położyła na reszcie jelenia i wstała, by zmontować ruszt. Znalezienie odpowiednich elementów zajęło chwilę, ale i to zadanie zostało ukończone. Ba, stał prosto, a nawet wyglądał, jakby miał wytrzymać chwilę. Na koniec zmontowała udziec z rusztem i powiesiła go nad ogniem. W końcu kiedyś preferowała takie właśnie mięso, a przez jakiś czas przygotowywała je nawet z myślą o jednej tylko córce, której wolała nie częstować od początku surowymi kawałkami.
- I co? Dumny?