Zakon Światła Ostoja Fantazji

Spowite gęstymi chmurami, niebo sprawiało iż była to jego ulubiona pogoda. Siedząc w bezruchu, obserwował Ekenę. Każdy jej ruch, najmniejsze drgnięcie i skinienie twarzy. Mógł wpatrywać się w nią całymi dniami i nocami. Chwilę później, wampir dopuścił się dziwnej reakcji. Jakby ktoś tknął go od tyłu, w szyję.       - Wybacz kotku. -      Zaczął, mocno zaniepokojony. Mięśnie policzkowe tańczyły jak oszalałe, zaś oczy krwiopijcy zmatowiały, pozbawione jakiegokolwiek blasku.        - Odpocznij. Prześpij się. Gdy znów zajdzie słońce, zjawię się. Pewne sprawy się pokomplikowały. Będziesz tu bezpieczna. -       Rzekł bardzo rozważnym tonem, jakby żegnając się na zawsze z albinoską. Stając na proste, nabrał powietrza w płuca, nadymając klatkę piersiową. Zniknął.

Trwało to dłużej niż obiecał, bowiem zjawił się po zmroku.     - Wiedziałem. -     Odezwał się znajomy głos, po czym w stronę wielkiego kota na drzewie powędrował kamień wielkości kciuka.      - Dzikusom się nie ufa. Zapomniałem. -     Dodał z nutką sarkazmu. Choć głos był identyczny, to już nie była ta sama osoba. Długie czarne włosy, zastąpiły blond włosy za kark. Postać była równie blada co poprzednia, lecz ta... ta emanowała innym zapachem niż wcześniej. Ponadto zza pleców wyrastały dwa ogromne, czarno upierzone skrzydła.
Angelus był nie do poznania. Mimo to jedna rzecz potwierdzała jego tożsamość i nie chodziło tu o jego sarkastyczne odzywki. Światło księżyca rzucane na jego sylwetkę oświetlało również oczy, których energia i barwa były nie do zapomnienia.      - Złaź natychmiast ! Bo sam się do Ciebie pofatyguję ! -      Rzucił ostrzeżeniem, upuszczając na dogasające ognisko stertę owych kawałków drewna.

Ciekawostką pozostawało, jak to zrobił ? To był ten sam człowiek. Te same rysy twarzy, ten sam uśmiech i to samo spojrzenie. Ta sama budowa ciał i charakter a jednak, kilka szczegółów znacznie uwidocznionych nie dawało spokoju.         - Cóż. Widać musiałem być Ci kimś obojętnym, skoro kolor włosów i skrzydła spowodowały, że stałem się nie do poznania. -     Uśmiechnął się w starym szelmowskim uśmiechu, zaciągając rękawy i zapinając się pod szyję, podczas przesiadywania przy ognisku.        - To ja, ten sam. Dzięki pomocy Argheza mogłem zachować swój wygląd i duszę, lecz w innym ciele. Teraz nie jestem już Mieszanym Wampirem. Moje ciało było cenne, oddałem je, w zamian za to. Upadły Anioł, przemieniony w wampira. Plus kilka dodatków, dzięki którym palcami miażdżyć mogę smocze kości. -      Spojrzawszy na drzewo, ponownie się uśmiechnął.       - Aż tak się zmieniłem ? W lustrze byłem identyczny.... Ah, i mam sprawę. Potrzebuję pozbyć się tych upierzonych cholerstw, pomożesz dzikusku ? -      Roześmiał się cicho, odciągając wzrok od albinoski.

~ Pachniesz inaczej. ~ Kocica oznajmiła mentalnie, węsząc czujnie. Nagle podniosła łeb ze zdziwieniem, patrząc na nową postać, która drzemała kawałek dalej.  Już zabierała się do powolnego zejścia z drzewa, gdy zdała sobie sprawę z drobnego szczegółu. ~ Chwila... Skoro jesteś upadłym zmienionym w Wampira... To stałeś się w pełni nieumarłym. I to tym niebezpiecznym.
Ekena znów nastroszyła sierść, żałując, że nie mogła nosić przy sobie srebra. Czułaby sie znacznie spokojniej. Jak dla niej ze słów Angelusa wynikało, że stał się jednym z tych wampirów, które nie mogły wychodzić na światło dnia i były oszalałe z powodu rządzy krwi. Dlatego też bez głębszego zastanowienia skoczyła na pień drzewa, zaczynajac wspinaczkę ku wyższym gałęziom.
~ I niby jak miałabym pozbawić Cię tych skrzydeł, hm? Odgryźć? Przecież zranić Cię można teraz tylko na wysokości serca.

~ A Ty nic nie wiesz o polimorfach. Nie podejdę do srebra. ~ Kocica oznajmiła, krzywiąc wyraźnie pysk na najwyższej gałęzi, która mogła utrzymać jej ciężar. Stojąc tak niepewnie, spojrzała w dół i zdała sobie nagle w pełni sprawę ze swojego położenia. Nie mogła zeskoczyć, kości nie wytrzymałyby tego z całą pewnością. Zsuwanie się głową w dół wzdłuż pnia też nie było najlepszym pomysłem. Musiała zmienić sie w człowieka, zanim zabrałaby sie za schodzenie. Ale ubrania zostały na dole, by wyschnąć.
~ Czekaj, czekaj. Zanim się tym potniesz, podrzuć mi tu moje rzeczy. Tylko bez srebra! ~ Albinoska podkreśliła swoje słowa cichym warknięciem, próbując znaleźć nieco pewniejszą pozycję.