Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Ryzykowałabym. Te formy nie są trwałe. Nie mogę długo przebywać między jedną postacią a drugą. Po pierwsze: to boli. Po drugie: kości łamią sie znacznie łatwiej. Po trzecie: rozprasza mnie fakt, że cały czas przesuwają mi się jakieś mięśnie, albo ta czy inna kość właśnie sie złamała i zrosła. No i srebro działa silniej. Teraz się nie ruszaj. - W trakcie mówienia zbliżyła się do wampira ze sztyletem w dłoni. Oparła łokieć na ramieniu Angelusa, mamrocząc pod nosem, że takie rzeczy to toporem a nie sztylecikiem. Sprawdziła jeszcze na opuszce palca ostrość i od razu odessała odrobinę krwi, którą wypluła na bok. Uważnie przyłożyła klingę do nasady skrzydła i oparła na czubku kości śródręcza. W końcu miała przeciąć stawy, do tego potrzebowała możliwie dużego nacisku. Gwałtownie zaczęła przesuwać ostrze wzdłuż pleców wampira, przeklinając pod nosem na srebro, które czuła we krwi. Wszystko zapowiadało sie na to, że odchoruje ten zabieg nie gorzej od pacjenta. Szczególnym problemem okazał się, oczywiście, staw łączący skrzydło z plecami Angelusa. Gdy tylko Ekena uporała sie z tym problemem, reszta poszła gładko. Zanim zdążyła się rozmyślić te same czynności powtórzyła na drugim skrzydle. Zaraz potem odrzuciła sztylet i podeszła do wody, gdzie zaczęła wściekle przemywać dłonie, sycząc przy tym pod nosem i klnąc na wszystko dookoła.

- Po prostu srebro mnie bardzo dotkliwie rani. - Oznajmiła, sama nie wiedząc, po co się tłumacząc. Instynktownie skuliła się na brzegu wody, próbując złagodzić ból dłoni to odsysajac odrobinę krwi z ran i wypluwając ją na bok, to liżąc. - Przez Ciebie nie mogę się nawet zmienić! Miesiącami to cholerstwo będzie się goić. Angelus? Dlaczego spaliłeś moje rzeczy? Żeby udowodnić mi jaka jestem dzika i nieokrzesana?
Spojrzała na wampira przez ramię, siadając i podciągając kolana pod brodę. W tym stanie doskonale widac było, jak nienaturalnie wyglądała jej blada cera i białe tęczówki. Żebra wystawały lekko spod skóry, która o dziwo nie nosiła jakiś śladów zaniedbania. Pojedyncze, ledwie widoczne blizny świadczyły o prawidłowym zagojeniu ran. Może i żyła w Puszczy, zachowując się czasem niemal jak czystej krwi drapieżnik, ale wiele nawyków musiało pozostać niezmienionych.
- Bądź przynajmniej tak miły i dostarcz do Legowiska jakiekolwiek szmaty, żebym mogła wejść do miasta i odwiedzić krawca. Parę dni nie dam rady się zmienić.

Albinoska patrzyła ze zdziwieniem na swoje ręce i już miała podziękować, gdy Angelus nagle zaczął wściekle kaszleć. Skuliła się i znieruchomiała, nie wiedząc, co zrobić, aż nie położył się na ziemi. Wtedy zerwała się na nogi i rozejrzała pospiesznie. Znalazła srebrny sztylet, który wbiła w ziemię w starannie dobranym miejscu, po czym zmusiła się do zmiany w wielkiego kota i pobiegła w las. Wciąż czuła sie trochę otumaniona srebrem, ale dała radę zmusić się do złapania i podążania za tropem. Parę chwil później wróciła nad Zwierciadło, trzymając w zębach wyrywającego się wściekle lisa. Z bezpiecznej odległości zerknęła na Angelusa, podchodząc do drzewa, pod którym leżało srebrne ostrze. Tam zmieniła się natychmiastowo w człowieka, zaczynając krótką szarpaninę z przyniesionym rudzielcem. Wreszcie udało jej sie unieruchomić miedzy kolanami tułów zwierzęcia, jedną ręką przytrzymać łapya drugą zacisnać na pysku. Futrzak co jakiś czas popiskiwał, albo usiłował oswobodzić którąś kończynę, ale polimorfka bardziej przejmowałą się leżącym niedaleko wampirem. Słabo widziała nocą w ludzkiej postaci i denerwowała ją zbyt małą odległość od sztyletu, ale wolała mieć go pod ręką. Z takiego też powodu przytargała w pełni żywego lisa: na wszelki wypadek. Uważnie obserwowała blondyna, chcąc wiedzieć, kiedy zacznie sie ruszać, albo podnosić. Podejrzewała, że będzie potrzebował krwi, a ona niezbyt paliła się do bycia dawcą. I tak nie była pewna, czy dziwna metoda zaleczenia ran nie będzie miała wpływu na jej organizm. Właściwie mogłaby odejść do Legowiska, ale polubiła wrednego krwiopijcę i czuła sie w pewien sposób winna jego stanu.

- Pilnuję zdobyczy. - Mruknęła sarkastycznie, puszczając lisa i uskakując przed jego zębami. Patrzyła chwilę za uciekającym zwierzęciem, po czym usiadła, podciągając kolana pod brodę i obejmując je rękami. - Widzę, że jesteś wycieńczony. Wampir wampirem, ale tu nigdy nie jest do końca bezpiecznie. Zaczekam, aż dojdziesz do siebie. Jesteś pewien, że nie łapać Ci jakiejś przekąski? Nie potrzebujesz niczego? Jeśli zostawisz tu srebro, mogę zanieść Cię do Wieży. Wiesz, jako koń.
Mówiła cicho, patrząc uważnie na Angelusa. Nie czuła się zbyt swobodnie naga, z jednym tylko sztylecikiem wbitym kawałek dalej w ziemię. Siedziała jednak, pocierając o siebie dłońmi dla rozgrzania.

- Liczę, że Ci się pogorszy i będę mogła zakopać, wiesz? - Mruknęła sarkastycznie wyciągając przed siebie splecione ręce i przeciągając się lekko. - Było nie palić mi ubrań, siedziałabym ubrana. Ja mam bliżej do srebra niż Ty do mnie, zaryzykuję.
Albinoska zaczęła oddychać wolniej, by uspokoić się na wzmiankę o zrobieniu z niej przekąski. Zerknęła ukradkiem na sztylet wbity w ziemię kawałek dalej i pożałowała, że nie zdecydowała się na znoszenie jego obecności nieco bliżej. Chociaż, z drugiej strony Angelus wydawał się na tyle osłabiony, aby nie zdążyć jej dopaść, a srebro powinno otrzeźwić go w razie konieczności. Taką przynajmniej miała nadzieję.

- Mam resztki honoru. Nie wypada mi zostawiać praktycznie nieprzytomnego Mistrza w środku Puszczy. Och, daj spokój. Nie możesz nawet się ruszyć. Każdy może podejść i zrobić z Ciebie potrawkę. I w czym przeszkadza Ci moja obecność? I jak nie zniknę, to co? - Usiadła nieco wygodniej, pocierając bezwiednie jedną dłonią o łydkę. Po części pozwalało jej się to rozgrzać, a po części drażniła ją sama świadomość bliskości srebra.

- Nie zostawiłabym Cię wiszącego! Jeszcze czego! Zepchnęłąbym! - Zawołała z udawanym oburzeniem, szczerząc zęby. Na prośbę, aby sie przybliżyła, zerknęła krótko na sztylet. Unzała jednak, że Angelus prawdopodobnie nawet w takim stanie mógłby wyrwać jej go z ręki i użyć przeciw niej. A lepiej było nie okazywać pewnej nieufności, czy nawet minimalnego lęku. Powoli przysunęła się bliżej wampira, podpierając się dłońmi i przyklęknęła na tyle blisko, by przy pewnym wysiłku mógł jej dosięgnąć, ale jednocześnie na tyle daleko, by czuć się w miarę pewnie.