Zakon Światła Ostoja Fantazji

- A co ja? Mag? - Rzuciła, kładąc się na sianie dokładnie tak jak wcześniej. - Chciałeś pieczone, to teraz sobie poczekasz.
Ekena wbiła wzrok w płomienie, widząc przed oczami nie tyle ognisko, co drewnianą ścianę, po której pełgały języczki ognia. Potrząsnęła gwałtownie głową, by odegnać wspomnienia oraz senność, która nieuchronnie napadała ją z powodu ciepła. Osobiście wolałaby dać sobie spokój z tym całym pieczeniem mięsa, choć i takie miało swoje uroki. Jednak obawiała się, że wampir mógłby wpaść na kolejny genialny pomysł z serii "jak nie kijem to pałką". A nie miała najmniejszej ochoty na ponowną zimną kąpiel. Przeciągnęła się lekko, po czym z wściekłą miną obciągnęła koszulę, którą miała na sobie. Może i ubranie Angelusa było na nią za duże, ale i tak zbyt krótkie, aby czuła się w nim dość komfortowo.

- Rzekomo, skarbie, rzekomo! To ciągle nic pewnego! No i w końcu jestem córką dziwki, więc i tak mam nienaganne maniery w porównaniu z tym, czego możnaby się spodziewać. - Rozłożyła bezradnie ręce z bezczelnym uśmieszkiem i wychyliła sie do przodu, by przekręcić mięso. - Dzieci nauczyły mnie wielu rzeczy. Ale głównie związanych z życiem w lesie i opanowywaniem ich. Swojego czasu, gdy uczyłam się do zawodu, potrafiłam dostosować się do każdej etykiety, choć najczęściej była to ta uliczna. No, ale trochę się odzwyczaiłam. Na szczęście nie szykuje sie żadna uroczystość, na której musiałabym być, a tym bardziej się zachowywać.
Ekena poruszyła lekko patykiem palące się drewno, węsząc przez chwilę, jakby dla ocenienia stanu, w jakim znajdowało się mięso.

- Ej, ej, ej! Bez takich z tą rodzinką, co? Tylko sześć półgryfów i Anya są moje. Resztą się tylko opiekuję. Półgryfy to z resztą efekt ambicji poprzedniego Mistrza. Chciał mieć doskonałe wierzchowce mogące latać. Trzymał mnie parę dni na głodzie, a potem podał narkotyk w jedzeniu. Anya chyba w ogóle nie jest tak do końca moja... po prostu nieświadomie zgodziłam się, aby jakiś duch ciężarnej kobiety umieścił w moim ciele swoje nienarodzone dziecko... Do dziś nie do końca to pojmuję, ale ciąża trwająca kilka minut to niezapomniane przeżycie. No i owszem, leżę w sianie! A sienniki to niby czym się wypycha? Wielmoży, których stać na używanie włosia, czy innych puchów, nieważne, można na palcach jednej ręki wymienić. Mieszkam w jaskini, owszem. Z dziećmi. Wolę tak, niż na strychu w mieście bez dzieci. Zmieniam się w zwierzęta, bo jestem polimorfem. A Ty co? Pijesz krew jak przerośniety komar! I czemu niby do czasu? - Ekena utrzymała swój przydługawy wywód w nie do końca poważnym tonie, by nie został on odebrany jako jakiś dziwny atak. Jeszcze raz sprawdziła mięso węchem, a nawet dotknęła czubkami palców na brzegu, by sie upewnić. - Jak na mój gust jeszcze z parę minut. Chyba, że chcesz jakieś bardzo wypieczone.

- Nie widzę najmniejszego problemu. Zmienię się w kota. - Ekena uśmiechnęła się bezczelnie, odkrajając kawałek mięsa z podpieczonego udźca. Nabiła kęs na czubek sztyletu i zaczekała aż nieco ostygnie. Zdarzało jej się jeść najróżniejsze rzeczy, ale nie znaczyło to, że zamierzała ryzykować poparzenie. - Albo zaryzykuję płuca. Jest jakaś szansa, że jakiś nekromanta znowu będzie miał prorocze sny i postanowi mnie wskrzesić. Albo usiądź po prostu bliżej ognia.
Albinoska ostrożnie nagdryzła mięso, patrząc na wampira pytającym wzrokiem. Nie była w ogóle pewna, czy mógł on odczuwać zimno. Zasadniczo był w pewnym sensie martwy, więc odrobina chłodu nie powinna być dla niego zbytnio uciążliwa. Ale z drugiej strony, nie mogła być pewna niczego, co dotyczyło Angelusa.

- Same też by zlazły, gdybym posiedziała w tej postaci. - Powiedziała, przełknąwszy ostatni kęs i pochyliła się do przodu, by odkroić drugi kawałek mięsa. Tak jak poprzednio, natychmiast nabiła go na czubek sztyletu i całą konstrukcję podała wampirowi. Sama sięgnęła po drugie ostrze i przygotowała kawałek dla siebie. - Dlaczego ciągle nazywasz mnie "zwierzaczkiem"?
Zapytała, obracając się częściowo i podpierając dłonią, by móc spojrzeć na Angelusa.
- Wybacz ciekawość, nie odpowiadaj, jeśli nie chcesz... takie normalne jedzenie wystarczy, żeby zaspokoić głód? Znaczy, no wiesz... Może zastępować krew?

- Ciebie to bawiło? Mnie w ogóle! Mogłam sie utopić nawet w płytkiej wodzie, przez tą nagłą zmianę temperatury. I mialbyś mnie na sumieniu! - Oskarżycielsko wycelowała sztylet z nadzianym nań mięsem w kierunku Angelusa. Zaraz potem z resztą uraczyła się kęsem i oblizała dokładnie ostrze z tłuszczu. Przez lata spędzone w Puszczy kulinarny gust albinoski zmienił się dość mocno. Polubiła bardziej tłuste mięso, które pozwalało lepiej wytrzymać mrozy. No i zdecydowanie doceniła takie drobnostki, jak owoce czy miód, o które nieraz bywało dość ciężko. W pewnym momencie uśmiechnęła się nieco złośliwie. - A co Ty w ogóle na te pchły taki cięty? Nieprzyjemne skojarzenia, czy konkurencja?

- Ehe... Jassssne... Zagryzłeś tego jelenia, więc prawie na pewno parę podłapałeś. Musiałeś chwilę wisieć mu na szyi. Ale Ciebie pewnie zostawią szybciej, bo masz gęstszą krew. A jest tłuste, bo takiego żeś przyniósł. - Albinoska przyklęknęła tuż przy ognisku i chwilę pomajstrowała przy ruszcie, wreszcie umieszczając mięso wyżej, by zachowało ciepło, ale nie piekło się tak szybko. Potem wstała i sprawdziła swoje rzeczy, krzywiąc się lekko, gdy okazały się wciąż być wilgotne. Z drugiej strony siedząc w nich przy ogniu mogła wysuszyć je znacznie szybciej. Jednak na samą myśl o mokrych, zimnych nogawkach wzdrygnęła się i wróciła obok wampira. Położyła się na sianie tak, jak na początku, roztrzepując lekko włosy palcami, by jeszcze troszkę je podsuszyć i ułożyć.

- Leżę tak, bo tak mi wygodnie. I muszę się rozciągać. A chyba lepiej tak, niż jakbym zaczęła robić tu mostki, szpagaty i inne takie. Nie jestem już tak szybka i silna jak kiedyś, ale rozciąganie uwielbiam. I sam jesteś dzikus! Kto tu przed chwilą polował na biedne zwierzątka i do tego zębami? Cywilizowany czło... wampir użyłby łuku, albo oszczepu. - Albinoska ułożyła się całkowicie na brzuchu tylko po to, by teraz tors ułożyć na boku i zacząć sie powoli przechylać jakby zamierzała w połowie leżeć jak dotychczas, a w połowie na plecach. Co prawda jedno biodro musiało się przy tym oderwać od ziemi i nie zdołała oprzeć równo obu barków, co nie zmieniało faktu, że wyglądała, jakby jej kręgosłup miał za chwilę strzelić w kilku miejscach zakańczając popisy rozciągliwości. Ekena zdawała się przy tym całkiem rozluśniona a łobuzerski uśmiech sugerował, że jest jej wręcz niemal wygodnie. Cóż, kwestia przyzwyczajenia.