Zakon Światła Ostoja Fantazji

Ekena wywróciła oczami, widząc, że nie jedyną opcją wywinięcia się od odpowiedzi było opuszczenie Zwierciadła i zostawienia Angelusa samego. Zmusiła się, żeby pochylić się jeszcze trochę, w wyniku czego  zdecydowana większość jej ciężaru spoczywała na rękach. Nie było to wygodne, ale wystarczyło odepchnąć się, by zyskać nieco wiecej przestrzeni.
- Nie mam w zwyczaju zostawiać ludzi... i innych, których lubię, na pastwę Puszczy. Nawet, jeśli są tak wredni i czasem sugerują, że chętnie by mnie zagryźli. Nie odmówię sobie przyjemności popchniecia Cię kiedyś na jakiś ostry, srebrny bibelot. - Wyszeptała przez zęby, skupiając się na zachowaniu kontaktu wzrokowego i nie myśleniu o tym, w jakich kłopotach mogłaby być, gdyby wampir tylko uwadał, albo nagle poczuł przypływ sił. - Podoba Ci się, czy nie, zaczekam, aż dojdziesz do siebie.

- W tej postaci mogę niewiele, nie produkuję zbyt dużo ciepła, ani nie mam futra... - Zauważyła, chwytajac dłonie wampira i rozcierając je ostrożnie. Przysiadła też trochę bliżej, aby przynajmniej jednym udem oprze sie o bok wampira. - Jeśli nie będzie Ci przeszkadzać, jeśli zmienię się w kota, będzie mi łatwiej. Wtedy mam znacznie większe możliwości grzewcze.
Uśmiechnęła się nieco ironicznie, gdy nagle znieruchomiała i spojrzała na Angelusa przymrużonymi oczami.
- Zaraz... jakim cudem Tobie może być zimno? Przecież tak właściwie Ty nie żyjesz!

- Właśnie widzę, jak Ci lepiej. I nie, nie pomyślałam, że wycieńczenie mogło spowodować u Ciebie pogorszenie zdrowia. Nie wydawało mi sie to w ogóle możliwe. Ale dyskomfort psychiczny jak najbardziej. Chociaż, przecież jestem dzikusem z Puszczy, więc nie wiem, o czym mówisz. I masz pecha, wygodnie mi. - Oznajmiła z paskudnym uśmieszkiem, opierając górną część ciała na piersi wampira, a brode kładąc na splecionych dłoniach, dokładnie na mostku Angelusa. W rezultacie na wpół leżała, mrużąc lekko oczy jak wredny kociak, który zajął bezczelnie większość łóżka i jest doskonale świadomy, że jest zbyt uroczy, aby ktoś próbował go zgonić. Choć w tym przypadku "kociak" był raczej świadomy, że jego "ofiara" zwyczajnie nie była w stanie go przegonić.
- Wypocznij. Nie jestem aż tak śmiercionośna jak Ty, ale umiem i pilnować i przeganiać.

- Śpij, cholera, a nie! - Warknęła cicho, wyciagając jedną rękę i zasłaniając nią oczy wampira. Odczekała tak chwilę, po czym cofnęła dłoń z głupawym uśmieszkiem i miną niewiniątka. - Odpoczywaj. Jeśli będziesz głodny, powiedz, złapię Ci coś. Wygodnie Ci w ogóle?
Albinoska spoważniała, patrząc na Angelusa i przechylając lekko głowę na bok. Jednym palcem bezwiednie zakreślała krzywe ósemki na żebrach krwiopijcy. Bez udziału świadomości polimorfki jej plecy pokryły się delikatnym, miękkim futrem, chroniącym nieco przed chłodem. Koniec końców nie miała nawet ubrań, była noc tuż przy zbiorniku wodnym, a ona opierała się o kogoś, kto nie wytwarzał ciepła. Pilnowała jedynie uważnie, by odruchowo nie próbować zmieniać oczu na nieco bardziej kocie, pozwalajace widzieć w takich warunkach. Zauważyła już, że Mistrz reagował na jej przemiany nieco alergicznie. Z resztą w Puszczy i tak ważniejszy był węch czy słuch.

Ekena w pierwszej chwili spojrzała na wampira pełnym niezrozumienia spojrzeniem, aż przeniosła wzrok na swoje przedramię.
- Ach, o to chodzi. To odruch. Wiesz, Ty nie czujesz zimna, widzisz dobrze w nocy... A ja po prostu czasem mam futerko. To aż takie złe? - Zapytała z miną cierpiętnika, powoli cofając sierść pod skórę. Drgnęła lekko, gdy poczuła niespodziewany dotyk, ale zaraz uspokoiła się, kojarząc chłodną skórę. W pierwszej chwili leżała lekko spięta, by dopiero po chwili rozluźnić się i przymknąć lekko oczy odruchowo mrucząc. Prawie natychmiast odchrząknęła, zdając sobie sprawę, że może co najwyżej rozdrażnić tym wampira.
- Warunki, wymyślił sobie... I co jeszcze? Może mam ganiać w krótkiej sukieneczce z ogromnym dekoltem i masować plecy, hm?

Albinoska nie odpowiedziała, leżąc niemal dokładnie tak, jak upadła. Obróciła tylko nieco biodra i wsparła brodę na splecionych dłoniach. W tym momencie demonstrowała idealny wręcz przykład Obrazy Majestatu. Co więcej, była to Śmiertelna Obraza Majestatu, jaką osiągnąć mógł tylko ktoś o wprawie kota. Dokładnie jak to zwierzę, wpatrywała się w tło tuż obok Angelusa, dając do zrozumienia, że jest doskonale świadoma jego obecności i absolutnie nic nie zamierza z tym zrobić. Czy też raczej zamierzała demonstrować swoje niezadowolenie tym, jak została potraktowana. Prawdę powiedziawszy niemal zaczęła drzemać wsparta o wampira, mimo chłodu i nagłe wylądowanie na ziemi ani trochę jej się nie spodobało. Całą swoją postawą oznajmiała, że nie jest ani trochę obrażona i gdzieżby tam poczuła się źle potraktowana... ona tylko nie miała najmniejszego zamiaru zwracać na blondyna choćby grama swojej uwagi. Logika, jaką potrafiła kierować się czasem kobieta oraz kot jest absolutnie niepojęta, a w przypadku kobiety zmieniającej się w kota, przestaje ona działac całkowicie. Co nie zmieniało faktu, że Ekena spodziewała się, że jej metoda powinna przynieść jakiekolwiek rezultaty.

- Pragnę zauważyć, że jednak albinoska idąca nago środkiem ulicy mogłaby wzbudzać niezdrowe zainteresowanie. A jak próbuję się zmieniać, to marudzisz. - Oznajmiła chłodno, podnosząc się powoli i porastając powoli futrem, aż zmieniła się w wielkiego kota. Potrząsnęła kilkakrotnie łbem i przeciagnęła się leniwie, po czym lekkim truchtem zrównała się z wampirem. ~ Co nie zmienia faktu, że za marznięcie, nie mówiąc już o tym zrzuceniu, oczekuję porządnego masażu i nic nie obchodzi mnie Twoje zdanie w tym temacie. Jesteś pewien, że nic Ci nie złapać po drodze?
Ekena czuła się nieco spokojniej, mając absolutną pewność, że Angelus był nasycony krwią. Jednak w rzeczywistości miała ochotę rozruszać się nieco po dość długim leżeniu. Lubiła się wylegiwać w cieple i gdy tylko była możliwość, chętnie się leniła, ale jeśli już wstała na nogi, z przyjemnością wybierała się na małe polowanie albo biegała dla samego faktu ruchu.

~ A pewnie! Jeszcze mnie w żebra kopnij. Masz minę, jakbys o tym marzył. Esteta się znalazł, cholera... Było nie palić moich ubrań! ~ Kocica warknęła na Angelusa, unosząc górną wargę i bez większych problemów dotrzymując mu kroku. Szybko nawet wysworowała się kilka kroków przed niego. Po chwili zaczęła biec, tylko po to, by kawałek dalej zatrzymać się i zaczekać na wampira. I tak w kółko, zręcznie wymijając drzewa i leżące na ziemi gałęzie. W sumie zauważyła, że gdy przybierała zwierzęcą postać, lepiej było utrzymywać choć minimalny dystans. Obawiała się, że któregoś razu krwiopijca zapomni się i rzeczywiście poczęstuje ją kopniakiem.