Zakon Światła Ostoja Fantazji

-Shar?- powiedziała delikatnie pocierając policzkiem o jego miękką sierść.- Nie możemy tu siedzieć całą wieczność. Kiedyś musimy wyjść.
Odchyliła się i spojrzała na niego chcąc przelać w jego udręczoną duszę swój spokój.
-Musisz jeść.- powiedziała kojącym, cichym głosem.
Postarała się delikatnie, krzepiąco uśmiechnąć.

Ujęła jego twarz w dłonie i zmarszczyła lekko brwi:
-Shar, odwagi, kochany.- powiedziała spokojnym pewnym tonem.- Damy radę, razem.
Uśmiechnęła się do niego ciepło i pocałowała delikatnie.
-Nie ma się czego bać. To przecież zupełnie normalne.- zaśmiała się cicho.- Każdy musi jeść. Zabijanie jest zupełnie oczywistą kwestią. Więc nie denerwuj się, będzie dobrze.
Otarła delikatnie jego łzy. Chciała mu dać siłę, chciała mu pomóc. I była w stanie poświęcić wszystko, by tylko dodać mu trochę otuchy i odwagi.

Zerwała się z podłogi i stanęła między nim a zasłoną. Rude włosy rozsypały jej się na ramionach, gdy odwróciła się do niego gwaltownie. Zielone oczy zabłysły w ciemności własnym blaskiem i gniewem.
-Przestań.- powiedziała ostro.- Nie zachowuj się w ten sposób.
Wzięła głęboki oddech.
-Kochany...- położyła mu dłoń na policzku, a jej gniew wyparował, zastąpiony czułością.- Wiem, to trudne. Wiele przeszedłeś, my wiele przeszliśmy. Ale przecież masz wybór! Przecież nie musisz żywić się niemowlętami, to niedorzeczne. Nie popadaj w paranoję. Są całe miasta wampirów! Żywią się zwierzętami... Poza tym, jest wiele istot, które nie zasługują na życie. Jest mnóstwo wyjść.
Przełknęła głośno.
-A przecież nie musisz wysysać całej krwi.- wzięła szybki oddech.- Od czasu do czasu sama mogę użyczyć Ci swojej. Poza tym to ty decydujesz o tym, czy ktoś stanie się wampirem czy nie.
Patrzyła na niego dłuższą chwilę milcząc. Zielone oczy zaszkliły się łzami, a głos stał się drżący:
-Już raz Cię straciłam.- powiedziała łamiącym się głosem.- Nie zabieraj mi siebie po raz kolejny, ja tego nie przeżyję...

-Nie teraz, nie dzisiaj.- odpowiedziała powstrzymując łzy i wyjęła zasłonę z jego dłoni.- A panować sie nauczysz. Ja Ci pomogę.
Wtuliła się w jego miękką, ciepłą sierść.
-Poza tym, jeżeli nie będziesz dopuszczał do takich skrajnych stanów głodowych, panowanie nie będzie potrzebne, bo będziesz sobą, będziesz rozsądnie myślał.- powiedziała spokojnie.
Oddychała powoli, cały czas powstrzymując łzy. Strach, który w niej cały czas siedział stawał się już wręcz paniczny.

-Zgłodniałeś.- rzuciła ironicznie po czym się roześmiała.
Śmiała się dłuższą chwilę wręcz do łez, nogi się pod nią ugięły i teraz siedziała na dywanie cały czas się śmiejąc. Nie chodziło o to, że bawiła ją sytuacja. Po prostu w naturalny sposób rozładowało się cale to napięcie. Po dłuższej chwili zamilkła, uśmiechając się blado i  bez słowa zaczęła poszukiwać swojego ubrania.

W końcu ubrała się. Męczyła się właśnie z wstążkami gorsetu. Ciężko się je wiąże na ślepo. Uniosła oczy na Shara i uśmiechnęła się. Była pewna, że sobie doskonale poradzi. Wierzyła w niego. Podeszła i pocałowała go delikatnie, cały czas męcząc się z wiązaniami.
-Z tymi Twoimi kłami to jest nawet ciekawiej.- mrugnęła do niego uśmiechając się nieco figlarnie.

-Owszem, stanowią... ciekawą atrakcję.- stwierdziła wytykając na niego język i chichocząc pod nosem.
Przysunęła się bliżej i znów go pocałowała, delikatnie sprawdzając swoją teorię.
-Tak, zdecydowanie interesujące.

Sciągnęła mocniej wstążki i z pomocą Shara zawiązała.
-Cóż, ja jestem gotowa.- powiedziała, delikatnie sunąc dłońmi po jego ramionach i karku.- A ty?
Uśmiechnęła się ciepło i znow go pocałowała, po czym odchyliła sie, czekając na jego odpowiedź. Nie była pewna, jak będzie to wszystko wyglądać.