Zakon Światła Ostoja Fantazji

Jęknęła przzeciągle, po czym szarpnęła lekko swoimi biodrami. Chciała  przyspieszyć tempo. Narzucony przez Shara rytm był powolny, doprowadzał ją wręcz do szaleństwa. Oddech jej urywał się ciągle, spieszyła się, chciała już krzyczeć ze szczęścia. Była niecierpliwa, ale dalej miała wiele czułości. Jedna z jej rąk przesunęła się za ucho Shara, by tam delikatnie go podrapać, druga z lubością przeczesywała jego sierść.
Manewry ogona i jego ręki na jej piersi sprawiały, że wirowało jej w głowie, a krew szumiała przyjemnie. Takiego szaleństwa właśnie pragnęła najbardziej, zatracenia się w ukochanym i zapomnienia o całym świecie.

Czując na policzku miękkie włosie ogona, zaczęła się zastanawiać, czy aby przypadkiem nie jest to oddzielna żywa istota, przez przypadek spleciona z Sharem. Ta myśl rozbawiła ją nieco, ale nie miała za bardzo czasu na śmiech.
Wprostproporcjonalnie do coraz szybszych ruchów, mięśnie jej brzucha i ud zaciskały się coraz bardziej, a krzyk stawał sie coraz głośniejszy. Źrenice rozszerzyły się gwałtownie.

Mięśnie powoli rozluźniły się, przynosząc jej błogi spokój. Oddała pocałunek, po czym wtuliła się w kotołaka. Czuła jak jej oddech stopniowo się uspakaja, wraca do normalnego stanu. Serce zwolniło biegu. Odczuła kropelki potu na skórze, które sprawiały, że było jej chłodno.
Odgarnęła z twarzy wilgotne włosy.  Przymknęła oczy, wtulając twarz w futro na jego piersi i uśmiechnęła się błogo. Czuła jak wraz z krwią tętni jej w żyłach czysta miłość, którą do niego czuła. Tak zwyczajnie, po ludzku, czy też po duchowemu w jej wypadku.

Wzdrygnęła się czując po raz kolejny liźnięcie na szyi i zacisnęła mocniej zęby. Zmarszczyła brwi. Ale nic nie powiedziała. Nie wiedziała już jak ma mu wytłumaczyć, że tego nie chce. To naprawdę stanowiło dla niej problem. Cały czas zastanawiała się dlaczego on musi być tak uparty?
Milczała jak zaklęta. Prawdę powiedziawszy, w ogóle nie reagowała na nic.

-W porządku.- pogładziła go delikatnie po głowie.- Ale nie rób tego więcej, na razie nie.
Westchnęła cicho.
Przymknęła oczy wtulając się w jego futro. Było jej zimno w plecy i ramiona, ale za nic nie chciało jej się ruszyć. Dobrze było tak, jak było... Chciałaby tak trwać przez wieczność, jak jakiś posąg, dowód łączącego ich uczucia...

-Nie gniewam się.- odparła ciepło.- Na Ciebie nie potrafię. Niemniej, proszę, pamiętaj o tym, żeby tego nie robić... Na razie. Musisz mi dać trochę czasu...
Wiedziała, że wymaga wiele, ale nie była w stanie przyzwyczaić się do tego, co się stało. Nie tak szybko, nie w jeden dzień. Zadrżała lekko. Rzadko bywało jej zimno, ale teraz był to taki moment. Machnęła ręką w stronię kominka, a błyskawica którą posłała rozpaliła ogień w palenisku. Wtuliła się w futro kotołaka. Morze czułości jakie dla niej miał było dla niej wręcz nie do uwierzenia. Ale było też cudowne i miała wrażenie, że z każdym gestem kocha go coraz bardziej.

Wyczuła subtelną zmianę nastrojów. Jej myśli które teraz ocknęły się z letargu ruszyły nagle z kopyta, pędziły, szalały wirowały i kłębiły się w jej głowie. Poczuła na ramieniu łzy. Wtuliła policzek w jego ramię, zacisnęła palce na sierści i po chwili też płakała gęstymi, gorzkimi łzami.
Trwała tak wtulona w niego i zapłakana, drżąc od szlochów podczas gdy z jego strony czuła to samo, jak w krzywym zwierciadle. Tak bardzo byli sobie bliscy i potrzebni, spleceni ciałami i duszami, a jednak ta bariera była wyraźna.
Czuła delikatną strużkę łez kotołaka spływającą jej po ramieniu aż do łokcia. Jej łzy ginęły w jego sierści, lepiąc futro. Bała się o niego, chciała jakoś ukoić jego ból - nie potrafiła. Chciała móc zrobić to wszystko za niego - nie leżało to w jej mocy. Skimrra płakała z bezsilności.

Przez chwilę zacisnęła zęby. W umyśle rozgorzał jej ogień. Ale po chwili uspokoiła się. Chciała mu pomóc i nagle wszystkie lęki przepadły. Delikatnym czułym gestem pogłaskała go po głowie po czym podrapała za uchem.
-Oczywiście, że pójdę.- powiedziała ciepłym, uspakajającym tonem.- Nic się nie bój. Będzie dobrze. Nie poddasz się. My się nie poddamy...
Mówiła tak jeszcze dłuższy czas. W końcu delikatnie odchyliła głowę i dłonią przesunęła po mokrej sierści na jego policzkach. Uśmiechnęła się do niego ciepło. Chciała być silna za nich oboje, bo jej potrzebował, bo wreszcie miała dla kogo żyć. Pocałowała go delikatnie w policzek.
-Nie płacz już, proszę. Twoje łzy miażdżą mi serce.