Zakon Światła Ostoja Fantazji

Shar uwolnił się delikatnie z jej objęć i podniósł się.
- Ja też, Skarbie - mruknął i sprawdził, czy łuk i kołczan dobrze się trzymają. - Jak słońce zajdzie, możemy iść. - Powiedział, owijając ogon wokół jej talii. - Jeszcze tylko chwila...

Drzwi do domu Keldar otworzył z trudem. Wiedźma którą niósł na rękach była lekkim utrudnieniem. W końcu udało mu się. Wszedł szybko do salonu i delikatnie położył Skimirrę na fotelu. Sam rozejrzał się po pomieszczeniach szukając wspomnianego przez wiedźmę Shar'raha.

Spokojnie... - odpowiedział śpiesznie elf. - Miała nieprzyjemne spotkanie z cieniem... Możesz mnie puścić?? Dobrze że się zjawiłem inaczej została by tam... - Powoli zrelacjonował wampirowi wydarzenia których był świadkiem. - To co zrobiła było niesamowite... Wchłonęła całego cienia!! Aż mnie zmroziło od magii jaka tam panowała(...) I w tedy kazałem Sadomie iść do szpitala. Ją też chciałem tam zanieść, ale kazała mi przynieść się tutaj. Tak to było.

W głowie cały czas jej wirowało nieprzyjemnie. Zmusiła się żeby otworzyć oczy, żeby złapac kontakt ze światem. Wszystko było zamglone, a słuch miała jakby otępiały, wszystkie dźwięki kryła dziwna czapa puchu.
-Shar, gdzie jesteś...- zapytała płaczliwym głosem, który brzmiał dziwnie daleko i dotarł do niej zza tej dziwnej ściany dzielącej jej zmysły od świata.
Tak bardzo chciała poczuć jego obecność. Powoli zaczynała się bać, czy ona przypadkiem nie przeszła na drugą stronę. A powrót może trochę zająć...
Oddychanie wyraźnie sprawiało jej problem. Nie pamiętała gdzie straciła przytomność, ale jak przez mgłę kojarzyła jeszcze polanę, walkę z Cieniem, lodowego smoka i tego elfa, który ją niósł potem przez puszczę. Jednak wszystkie elementy układanki były dziwnie nieskładne. A skoro się tak czuła, wchłonięcie Cienia będzie miało swoje poważne konsekwencje. Może i uratowała sytuację, ale za jaką cenę? Ma nie widzieć, nie słyszeć, nie czuć? Poczuła łzy wzbierające w kącikach oczu.

Wyciągnęła ręce, szukając go na ślepo. Poczuła niesamowitą ulgę, gdy zarejestrowała jego obecność, choć wszystko cały czas działo się jakby za ścianą. Poczuła sie spokojnie mając świadomość, że jest blisko. Czuła się słaba i bezbronna, zdana na łaskę innych, a jemu ufała najbardziej. Oddech wreszcie wrócił do normalności.
Powoli zaczynała sie zastanawiać, czy to otępienie zmysłów nie zostanie jej na stałe. To ją przerażało, nie chciała być kaleką zdaną jedynie na łaskę Shara, ale przede wszystkim nie chciała stać się dla niego ciężarem. Siłą woli odgoniła od siebie te myśli. Nie może tak myśleć, nie teraz...

Wyciągnęła ręce i objęła Shara za szyję. Przylgnęła do niego ufnie, starając się nie rozpłakać. W tym momencie największy żal miała do siebie o to, że nie potrafi zachować zimnej krwi, tylko histeryzuje. Miała ochotę uciec gdzieś daleko, byle by nie musieć znosić swojego obecnego stanu. Powoli zaczynał w niej narastać strach, a serce tłukło się coraz mocniej. Zacisnęła powieki i pięści.

Skimrra krzyknęła i mocniej przylgnęła do Shara. Poczuła dziwny prąd, który przepłynął przez jej ciało tak silnie, że aż zadrżała. Przed oczami rozbłysło jej nagle światło. Poczuła jak całe ciało przeszywają fale gorąca.
Gdzieś na granicy jej tożsamości jej ducha i wiedźmy poczuła ruch many, która pęczniała z każdą chwilą. Dopiero teraz zorumiała co się dzieje. Jej moc urosła niemal dwukrotnie. Jej organizm i umysł zdołały zwalczyć i zaadaptować Cienia.
Skimrra otworzyła oczy. Wszystko dookoła mimo, że skryte w mroku było doskonale widoczne, a wręcz przerysowane. Dostrzegała nawet przepływy many i energii między przedmiotami. Oddech wrocił do normalności. Pod palcami czuła sierść Shara, jeszcze wrażliwiej niż wcześniej. Węch wychwytywał teraz każdą najdrobniejszą woń w powietrzu.
Wszystkie zmysły wyostrzyły się gwałtownie.
-Shar... - szepnęła zaskoczna swoim odkryciem.- Ten Cień... moja moc urosła! I to znacznie!

-Czy dobrze się czuję?- powtórzyła jak echo.- Czuję się świetnie! Idziemy, szybko, mam ochotę na polowanie...
W oczach zabłysło jej coś dziwnego, uśmiechnęła się drapieżnie.
-Co ty na to?
Przeniosła wzrok na przypatrującego jej się Keldara.
-Ah, więc ty mnie tu przyniosłeś Panie...- uśmiechnęła się.- Winnam wdzięczność. Jeżeli bedę mogła jakoś kiedykolwiek pomóc, proszę się do mnie zwrócić.
Przeniosła roziskrzone, rozradowane spojrzenie z powrotem na Shara.