Zakon Światła Ostoja Fantazji

Anioł obejrzał sztylet i westchnął ciężko. Przyjdzie mu przelewać kre.
Wiedział że właśnie stał się generałem. Kimś jakby nie patrząc ważnym.
Nawet nie zauważył gdy do gabinetu weszły inne osoby. Stał i myślał o czekających go walkach.
Gdy tylko ocknął się i przemyślał słowa Mistrza, schował sztylet i i cicho wyszedł z gabinetu kłaniając się uprzednio.
-Kushit będzie podbite... I żaden kultysta żywiołów tego nie zmieni.
Drzwi zamknęły się zaraz gdy to powiedział.
W aniele budziła się determinacja. Tym bardziej że bardzo zależało mu na tej ziemi.

Widząc odchodzącego smoka ukłonił się w stronę jak do tej pory uprzejmego mistrza i również udał się przed siebie. Mimo iż jego ulubioną formą transportu jest po prostu znikanie i pojawianie się... Jak to na ducha śmiertelnika przystało, tym razem postanowił przejść drogę o własnych siłach. Chyba nie będzie aż tak źle zawsze można sobie jakoś pomóc... Spojrzał na nowego kompana i rzekł. Pomyślałem, że lepiej by nam się razem pracowało gdybyśmy się bliżej poznali... Uśmiechnął się tajemniczo licząc na jakieś informacje o prawie nieznanym kompanowi.

Z wnętrza dotarł do niej dźwięk stukających się kieliszków z kryształu, odstawianej butelki, szmer rozmowy prowadzonej szeptem i cichy trzask teleportacji. Mistrz miał gościa, ale najwyraźniej jej pojawienie się wymusiło na nich wcześniejsze zakończenie wizyty.
- Proszę. – powiedział uprzejmy głos anioła z wnętrza gabinetu. – Wejdź Erufailë, wejdź.
Kolejny brzdęk kryształy zasygnalizował jej schowanie jednego kieliszka i wyciągniecie kolejnego.

Anioł wskazał elfce krzesło, dostosowane do skrzydlatych istot, a stojące naprzeciw jego biurka. Postawił tez przed nim kielich z rzeźbionego kryształu i nalał do niego wina z uprzednio otwartej i opróżnionej do połowy butelki.
- Przed chwilą miałem pewnego.. gościa. To dobry kreey… pewny. Przekazał mi informacje, które zmuszają mnie do podjęcia pewnych… działań, i w związku z nimi, chciałbym Cię prosić o pomoc. Czy uczynisz mi ten zaszczyt, napijesz się ze mną wina i wysłuchasz mych propozycji? – zapytał nie wstając, co powinien uczynić względem damy, jednak dało się wyczuć, że jest ku temu jakiś powód. Coś, co nie pozwalało mu wstać, a nie zwykłe fo pa.

Anioł podał elfce kielich i sam rozparł się w swoim fotelu.
Lubił swój gabinet. Był dokładnie taki jak potrzebował, nie krępował innych i nie zmuszał go do zbytniego przejmowania się porządkami czy szukania potrzebnych dokumentów. Anioł po prostu czuł się dobrze w swoim gabinecie, a jeśli podejmował odpowiednich gości, było mu tam jak w domu.
- Powiedz Eru, nadal przyjaźnisz się z żonami magnatów i baronów Imperium Kupców? Bo widzisz, teraz, po roztopach, gdy uzyskaliśmy… państwowość, mile widzianym byłoby przy6łączyć ich ziemie do Falthar na zasadzie prowincji. Zdaje sobie sprawę, że to niepodległe państwo i wiem, ze przez rok gdy… spaliśmy, trochę się pozmieniało w znanym Rin, ale jednak teraz Zakon nie będzie w defensywie i jeśli nie zgodzą się na dobrowolną współpracę… Po prostu, dobrze by było gdyby zgodzili się.
To powiedziawszy upił łyk wina ze swego kielicha delektując się jego owocowym bukietem. Uwielbiał wino z Escarpu, mimo, że zostało mu go tak niewiele… Wszak ten świat i to państwo nie istniały od kilku wieków.

Anioł zastanowił się głęboko nad słowami skrzydlatej elfki opierając brodę na kciuku. Trwało to może kilka sekund, ale pozwoliło Eru ustalić, że Mistrz najwyraźniej próbuje bardzo łagodnie i dyplomatycznie przekazać jej zadanie, które niekoniecznie musiało uchodzić za „dobre”.
-Widzisz, to nie ofensywa, a zachowawczość. Nasze garnizony na granicach pozostały nam wierne i wrogowie nie wiedzą jaką mamy obecnie sytuację. Co jednak, gdy w końcu wieści o naszej klęsce dotrą do nich? Czy którekolwiek z państw, które były naszymi wasalami utrzyma wtedy swoją nowo nabytą niezależność? – wypił resztę wina ze swego kielicha po czym zmaterializował na stole tależ małych kanapeczek z korali rzeki, koreańskiego przysmaku, wysoko cenionego w tych regionach, i mapę Imperium Kupców. Gestem zachęcił kobietę do skosztowania przysmaku i rozwinął, na wolnym kawałku biurka, mapę.
- Jeśli wierzyć naszym zwiadowcom, Imperium to jedno z nielicznych państw, które nie będzie chciało z nami walczyć… Ale tu pojawia się problem. Strategia którą stosujemy przewiduje zajęcie wszystkich naszych byłych wasali i utworzenie z nich dzielnic nowego królestwa. Na czele każdej dzielnicy powinien stać namiestnik… I tu pojawia się problem, bo Imperium nie zaakceptuje ani wojownika, ani maga. Potrzebujemy kogoś „z towarzystwa” i dlatego niezbędna byłabyś ty, jako sworzeń ich państwowości, łączący ją z naszymi strukturami.

Anioł odstawił kielich na brzeg biurka po swojej prawej stronie. Popatrzył jeszcze raz na twarz elfki, „podoła?” zapytał sam siebie w myślach, przeżywając chwilę wahania. Szybko jednak odgonił od siebie myśli o wrogich Zakonowi klanach, frakcjach i rodach, nie czas i miejsce na rozmyślanie o przeciwnościach na końcu drogi, gdy nie postawiło się jeszcze pierwszego kroku.
- Imperium to jedyne państwo tak rozdrobnione i pozbawione scentralizowanej władzy, wiesz o tym. Większość tamtejszych baronów, magnatów, burmistrzów i ashe chce przyłączenia ich ziem do Faltharu, niestety… jest tam też opozycja. Musiałbym wysłać Cie tam na czele znacznego oddziału, byś w stolicy odebrała insygnia władzy, przekształciła Imperium w dzielnicę i zdusiła… oponentów. Oczywiście, nie muszę chyba dokładnie mówić, jak należy ich pokonać? – ostatnie pytanie było czysto retoryczne. Zdrajców zawsze karano w ten sam sposób.

Po śmierci Mangela, i pod nieobecność Sulama, krwiopijca uważał to miejsce za swoje własne. Włada uderzyła mu nieco do głowy, wywołując u niego już i tak dużą arogancję. Wchodząc do gabinetu Mistrza, uświadomił sobie ile tak naprawdę dzieli go prawdziwej doskonałości. ~ Nowe Ciało ! ~ Wykrzyczał w umyśle. Przejechał palcem, po zakurzonym biurku, porównując go z własnym w Quidsors. ~ Cholerny Sulam. Prędzej czy później zdechnie. Nie jest tak nietykalny jak Mangel. ~ Rozmyślał dalej, oglądając pokój. W pewnym momencie, w jego głowie pojawiła się kolejna myśl. A gdyby tak ? Obrazy z pamięci skoncentrowały się na pewnym magu, Arghezie.  - Arghez... -  Powiedział na głos, podsumowując wizje.