Zakon Światła Ostoja Fantazji

Mistrz, nie zrywając kontaktu mentalnego, użył odzyskanych właśnie sił i machną ręką na krasnoluda. Nie by go przywołać czy odgonić, nie, za tym prostym ruchem ręki kryła się fala psioniczna.
Krasnolud poczuł się jak na festynie, gdy wszedł na karuzelę poruszaną kusrobami, wszystko zawirowało i… tym razem nie puścił pawia. Zniknął.

(Dalgar, przenoszę Cie do tego wątku.)

Z wnętrza dało się słyszeć trzy pyknięcia, oznaczające jakąś teleportację, potem dźwięk tłuczonego wazonu, a na koniec, przytłumione przez drzwi, „wejść!”
Gabinet był dość zwyczajnym pomieszczeniem, nie odbiegającym od innych tego typu miejsc. Jednak tylko w nim urzędował zielonoskrzydły anioł i tylko w nim, jego właściciel stał teraz patrząc troche nieprzytomnym wzrokiem w stronę drzwi. Minę miał głupią i przytulał do siebie rudowłosą muszycę o mocno zielonych oczach, w sumie odwracających uwagę nawet od jej ponętnego ciała.
- W czym mogę pomóc? – zapytał anioł rzeczowo, nie zdejmując swojej głupawej miny zakochanego idioty.

Anioł natychmiast spoważniał.
Puścił rękę duszycy, zlustrował anielicę wzrokiem i zmarszczył brwi. Chyba to o czym myślał było naprawdę ważne, bo co innego mogło by go powstrzymać od rzucenia się na pomoc jednemu z nielicznych, ocalałych przyjaciół?
- Imię tego, o którym mowa. – zażądał po chwili. Choć wedle tego kim była Vicky imiona tracą ważność, gdy ich właściciele umierają i należy im pomóc w takiej sytuacji niemal bezwzględnie, widać tu było inaczej.  Czyżby Mistrz uzależniał pomoc temu biedakowi od tego kim jest?!

Cóż, nie mogła już dłużej zwlekać. Korytarz opustoszał, z tego co widziała do Gabinetu weszła tylko jedna osoba. I wszystko wydawało sie takie ciche i spokojne. Trzymając w dłoni napisany przez siebie list, którego treść jednak wyznaczona była przez Sędziego ponownie podeszła do drzwi Gabinetu. Właściwie nie był to list, a schludnie 'opakowana' notka, z prośbą by Mistrz zjawił się w budynku Sądu w sprawie jakiegoś podejrzanego delikwenta. Szkoda, że przed drzwiami nie było żadnej skrzynki, w której mogłaby ową notkę zostawić. Nie chciała ponownie wdzierać się na prywatne ziemie Mangela i zawracać mu głowę jakimiś drobnostkami, podczas gdy on miał tak wiele innych, wielkich rzeczy na głowie. Jednak takiej skrzynki nie było (Chociaż zawsze można było o tym kiedyś wspomnieć), pozostawało więc grzecznie zapukać.
Tym razem nie było to rozpaczliwe walenie we framugi, jak za pierwszym razem, gdy polimorfka zjawiła się w Sypialni Mistrza. Było to zwyczajne, puk, puk, puk. A potem przestępowanie z nogi na nogę połączone z wpatrywaniem się w klamkę.

Mangel nadal był połączony psychicznie z Foana, jednak przemówił głosem pewnym, jak gdyby w jego głowie nie siedział teraz kwartet istot.
- Wejść – zawołał i zaczął mruczeć pod nosem coś, co brzmiało jak inkantacja zaklęcia, tyle że nie znanego Skimrrze. Było w nim coś, co w kilku starożytnych językach znaczyło „poświęcenie”, ale nic więcej nie udało jej się zrozumieć.

Mangel skończył mamrotać, ale nie odrywał oczu od Foana. Może coś go więziło? A może był zbyt zafascynowany? A może tylko nie chciał mu się odwracać głowy… to nie było ważne. Ważne było to, ze przemówił.
- Zdaje się na sędziego w pełni. Niech sam oceni i sytuację i tego jegomościa i zastosuje odpowiednie procedury. Przekaż też, że chciałbym go niebawem zobaczyć, mamy do przedyskutowania jego miesięczną pensję… I kilka rzeczy związanych z nowym kodeksem prawnym.
To powiedziawszy zdjął z serdecznego palca sygnet i rzucił go Ireth ruchem niedbałym, aczkolwiek wyraźnie spowolnionym. Anioł musiał być koszmarnie wycieńczony…

Przeważnie znikał i pojawiał się gdzie chciał jednak tym razem było inaczej. Ta część zakonu była dla niego obca dlatego całą drogę przemierzył sam zwiedzając zarazem okolice. Gdy zawędrował do kresu swojej wyprawy i stanął przed drzwiami do gabinetu usłyszał rozmowę kilku osób. A może akurat potrzebny będzie zwiadowca... Podszedł bliżej drzwi i zapukał w nie wpuszczając tym samym do pomieszczenia nieco chłodnego powiewu. Wyczekując odpowiedzi pojawiał się i znikał w różnych miejscach korytarzu prowadzącego do właśnie tego gabinetu. Ostatecznie uspokoił się i stanął cierpliwie przed dosyć dużymi drzwiami. A jeżeli mnie wysmieją? Raz kozie śmierć... Nie dam rady Strasznie obawiał się swojego wejścia do pomieszczenia co wywołało całkowity zamęt w jego myślach.

I znów przyszło mu pokonać tą całą masę schodów by dotrzeć na szóste piętro do gabinetu Mangela. Lejsu cieszył się dobrą kondycją, ale nie aż taką by bez zadyszki pokonać całą drogę na najwyższe piętro wieży. Bez wątpienia przydałaby się tu jakaś winda, czy coś w tym rodzaju.
Zignorował zupełnie stojącego przed drzwiami Elfa, nawet na niego nie spojrzał. Został wezwany do gabinetu w ważnej sprawie, a raczej tak mu się wydawało, że była to ważna sprawa.
przygrzmocił w drzwi pięścią trzykrotnie.