Zakon Światła Ostoja Fantazji

Anioł odzyskał siły na tyle, by móc osobiście zacząć się podtrzymywać własnym umysłem, delikatnie zasygnalizował to Ski krótkim komunikatem telepatycznym i sam obiął władze nad pozycją swojego ciała, było to o tyle wygodniejsze, ze nie musiał przekazywać jej jaki ruch chce uczynić by go wykonać. Ucisnął jej dłoń delikatnie, jakby z niej czerpiąc energię do dalszego działania i przemówił
- Araton ma racje – powiedział wbrew oczekiwaniom wszystkich, choć Foana… uśmiechnęły się? – Zakon nie może zostać zastąpiony przez państwo, jego struktury, osiągnięcia… Nie, tak nie może być. Jednak – zrobił znaczącą pauzę, powoli odzyskiwał siły, dzięki czemu coraz sprawniej szło mu myślenie – Zakon nie może pozostać i w tej formie w której istniał do tej pory. Zobaczcie co się stało, zgromadziliśmy wszystkich najlepszych magów, psionitów i wojowników na tak małym obszarze, że gdy nadszedł atak, reszta ziem został bez opieki. A co z tymi którzy nie mogą przyłączyć się do Zakonu z powodu braku odpowiedniego Światła? Byliśmy za nich odpowiedzialni… i zawiedliśmy.
Tu nietoperz na piersi Lejsa obudził się i pisnął, czując wibracje płynące zewsząd. Nie były nieprzyjemne, ale skołowane zwierze nie potrafiło zrozumieć ich natury, dlatego protestowało przeciw natłokowi informacji, jakie to zjawisko z sobą niosło.
- Zakon i Falthar mogą współistnieć, co więcej, Zakon nie zostanie włączony w struktury państwa, tak jak i państwo nie będzie marionetką Zakonu. Musza się uzupełniać. Jeśli taka wola ludu, stanę się i Mistrzem i Królem, może kiedyś Tonem, ale zrobię to tylko z jednego powodu, by chronić tych, którzy w Zakonie nie są, ale przez zrządzenie losu znajdą się między nim, a jego przeciwnikami. Czy takiego króla chcecie? – to pytanie skierował już nie tylko do osób będących w Gabinecie, on pytał mentalnie cały Zakon, całe Quidsors, leżące teraz u stóp Wieży.
Melodia Foana zmieniła się, jakby ktoś przebudził ją do życia. Najpierw nieśmiało, powoli, potem jak rozbudzony człowiek, gotowy na wszystko co mógł przynieść mu nowy dzień, nowy rok, nowa era.

Lejsu lekko się zdenerwował gdy, nietoperz wczepiony w jego kieszeń na piersi, obudził się i zaczął popiskiwać. Nie chciał żeby przypadkiem wyleciał robiąc szum i zamieszanie, więc mocniej przycisnął go płaszczem by nie pozwolić nietoperzowi wylecieć.
Gdy już jakoś zajął się zwierzakiem dokładnie wysłuchał słów Mangela. Musiał przyznać, że Anioł zrobił na nim wrażenie swoimi słowami. Mistrz, według Lejsa, podjął najsłuszniejszą i najmądrzejszą decyzję z możliwych.
-Tak. Takiego właśnie władcę chcę. NIc dodać, nic ująć - powiedział szybko.

- Jeden władca i "bark powiązania"? Mi się bardziej wydaje, że Zakon powinien być główną siłą państwa. Jednak faktycznie, nie w takiej postaci. Nie jako ten jedyny teren, lecz powinien bronić całości. To by było chyba najlepsze rozwiązanie?
Arghez ciągle zastanawiał się nad żądaniami Foana, szczególnie to że ucieszyły je słowa Mistrza o rozdzieleniu Zakonu i państwa... Ciekawość zaczęła go zżerać od środka....

Skinęła tylko głową. Była gotowa zgodzić się na rozsądek i porządek, które proponował Mangel i nie wynikało to jedynie z prostego faktu, że go kochała i w niego wierzyła. Nawet gdyby nie stała na tym miejscu, odpowiedziałaby to samo.
Zielone oczy przygasły, dając znać, że jej umysł przestał tak silnie oddziaływać na otoczenie. Rozejrzała się po obecnych, zastanawiając się nad ich reakcjami, a jednocześnie cały czas nadstawiając mentalnych uszu by wysłyszeć odpowiedzi płynące zewsząd.
Z powrotem zawiesiła ufne spojrzenie na Zielonoskrzydłym.
-Tak. Ja chcę takiego króla.- odparła po chwili pewnym głosem.
Tylko tyle teraz mogła - czekać i dać do zrozumienia, że w pełni go popiera.

Anioł spojrzał jak oniemiały na Foana. Ład? Używanie energii ładu? Toż to boska dziedzina...
Pokręcił głową i przetarł oczy na które wstąpiły mroczki. Wypuścił powietrze i ukłonił się mistrzowi.
-Panie. Wyruszam.
Po tych słowach uśmiechnął się i czyniąc na sobie znak światyni opuścił gabinet. Trzeba ruszyć na walkę. Na walkę która może sądzić o wielu rzeczach przyszłych i teraźniejszych.
Znów przyjdzie przelać krew. Znów trzeba zasięgnąć po ostrze i nurzać je w ciałach przeciwników.
Oto przypomniała mu się wojna w niebiosach.

Myśliwy jako jedyny nie spojrzał na świetlistą aureole. Ból mu tu uniemożliwiał, był zbyt mocny i oszałamiający. Do tego to było jego pierwsze złamanie w życiu, on zawsze starał się uważać na siebie. I wychodziło mu to do dwudziestego szóstego wieku swego życia, aż do dziś. To był naprawdę zły dzień, za dużo się działo, nie wiadomo było w co ręce włożyć.
I teraz jeszcze... co?! Mieli udać się na most?! Dla innych to nie problem, ale dla niego? Przecież on miał złamaną nogę, jak miał wyjść, a co dopiero zejść po schodach? To było istne szaleństwo, propozycja dla zdesperowanych samobójców!
Spojrzał z wielką nie chęcią na drzwi, potem na mistrza. Równanie tego sumowania było proste: Teraz mnie aniołku znieś, bądź napraw to co popsułeś. Jednakże myśliwy nie mógł tego powiedzieć wprost do swojego nowego władcy, zważywszy na to, że aktualnie przebywała tu Foana.
Ale najwidoczniej Mangel potrafił czytać mu w myślach, bo nagle noga zaczęła go swędzić jakby w środku, ból wreszcie przeszedł. Jego kończyna była jak nowo narodzona, przepełniona szczęściem i wigorem. Teraz mogła zrobić: Hej ho, hej ho w kierunku schodów i mostu, by się szło! I tak oto opuścił Gwiezdną Wieżę i udał się w kierunku niewiadomej. Tam gdzie czekać mogło wszystko... i nic.
Byli bezkonkurencyjni w tym co robili, to ich spotykało to co członków innych organizacji omijało szerokim łukiem. Ten letarg, byli mądrzejsi o nowe doświadczenia, nawet bez bogów sobie radzili rewelacyjnie. Ale czy teraz dadzą radę? Jeżeli nawet rozwikłamy zagadkę i zabijemy tego który położył rękę na ziemiach Faltharu. To nadal nie wiemy co dzieje się w świecie zewnętrznym. Może to był dla nas ratunek przed tym co tam się wydarzyło? Czyżby ktoś nad nami czuwał, o tam, na górze, nad naszymi głowami? Dobrze gdyby tak było, ale mógłby być to tylko łut szczęścia nic poza tym.
Ta cała niewiadoma, to było naprawdę fascynujące i oby potrwało to jeszcze trochę, jeszcze ociupinę dłużej.

Ostatnio edytowany przez Araton (2010-03-31 21:29:44)

- Jak mus to mus... Sprzęt by się do tego przydał, ale co robić - Argheza wcale to nie zdziwiło, że w jednej chwili wiadomo "wszystko" a jednocześnie oni wciąż nic nie wiedzą.
Jednak wielkim zaskoczeniem dla Argheza były słowa Lejsa. Anioł miał gdzieś Sulama, ale pocieszał go fakt, że nie tylko on go "nie lubi"... Pewnie gdyby tropiciel poznał Upadłego, też by go znienawidził. Ale to jest raczej reakcja naturalna. Stał tuż przy drzwiach. Czekał tylko na reakcję Mistrza

Do gabinetu mistrza wszedł Dalgar...w koncu. Pogubił sie w całej wieży, ale nareszcie doszedł. Krasnolud dyszał tak jak by się strasznie zmęczył.
- Dlaczego tutaj tak dużo schodów?! - Zakaszlał i po krótkiej chwili powiedział - Przepraszam za spóźnienie.