Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Przecież ty też możesz u nich zamieszkać. O ile dobrze pamiętam proponowali ci to - mruknęła, mrużąc oczy. Ziewnęła szeroko w ramię - Zapalenia płuc powiadasz? Może trzeba z tym do kogoś iść... no, nie wiem, może do Jaroo? W końcu to druid. Egoistyczny, ale druid.
Uśmiechnęła się, opierając głowę na ramieniu towarzyszki. Chciała jej jakoś pomóc. Ostatnio spędzały ze sobą zdecydowanie za mało czasu, i teraz chciała to naprawić. Teraz nie było już okoliczności tłumaczących brak kontaktu. Teraz miała swobodę.
Do niej też trudno będzie się przyzwyczaić.

Nimfa wydała z siebie stanowcze chrząknięcie i krótkim ruchem ręki oznajmiła Nekromancie, że właśnie ma przerwę.
Zamieć wreszcie dała sobie spokój z gnębieniem tutejszych terenów, a więc spacerowanie stało się o wiele przyjemniejsze. A zapadanie się w zaspach? Kto by zwracał na to uwagę...

- Proponowali, acz potem okazało się, że niezbyt sobie tego życzą.

Ta przyjaźń nie może się tak po prostu skończyć. Nie po to mordowała się przez pół świata i siłą woli zmusiła się do zatrzymania gdziekolwiek na dłużej, aby to zmarnować. I stracić coś, a właściwie kogoś cennego...

Aredhel wyciągnęła rękę przed siebie i wykonała żywy obrót.
- Patrz, to wszystko należy do nas! Kilka mostów, może nawet znajdzie się miejsce w rowie obok bagien...

Zakończyła niemrawo. Widziała, jak Tin przy niej rozkwita, jak z miejsca poprawia się jej samopoczucie. Lecz ona sama nie mogła się skupić na tym co poczyna. Zapatrzyła się w dal, a do jej oczu napłynęły gorzkie łzy. Schyliła głowę, a następnie podniosła wzrok ku niebu, ażeby je ukryć, nie chciała sprawić przykrości Tin.
Wzięła głęboki oddech.
- Nie sądzę, Tinuś abyś ty była tam niemile widziana. Nie to co ja - uśmiechnęła się krzywo do nagiego krzaka rosnącego sobie nieopodal.

Po kilkunastu minutach marszu wśród zasp poczłapały do browaru, gdzie trunki dzięki pomocy maszyn przyspieszających wszelkie procesy uzyskiwały właśnie swój cudowny aromat i boski smak.
Aredhel usadziła Tin na krześle, sama zajęła się filtrowaniem i cedzeniem alkoholi. Po pewnym czasie - kiedy elfka tropicielka zdążyła przysnąć na oparciu siedziska - nimfa zakończyła przelewanie ostatnich kropel wódki do beczułek. Zatarła ręcę i opuściła ramiona. Wyprężyła się, ponieważ przez długą chwilę trwała w pozycji pochylonej, co na jej plecy dobrze nie działało.

- Gotowe - powiedziala sama do siebie, patrząc kątem oka na Tin. - GOTOWE! - odchrzaknęła "dyskretnie" potrząsając elfką za ramię.
Ale nie - ta jak kamień w wodę zasnęła i spała jak nieżywa, zabita, zamordowana czy co tam jeszcze.

Ostatnio edytowany przez Aredhel Númenessë (2008-03-24 19:38:32)

- Jeszcze chwilkę... Are... Are, no już, nie trząś mną tak! - mruknęła niemrawo, przecierając oczy knykciami - No, pokaż co tam masz, słońce.
Elfka zobaczyła kątem oka, nekromantę stojącego opodal, a jej usta wykrzywiły się w złowrogiej parodii uśmiechu. Nie wiedziała, czemu akurat zawitał tam wtedy, kiedy i ona, ale wcale jej się to nie podobało. Dopóty dopóki Adramelech nie opuścił browaru była cicha i milcząca, jednakże, gdy już go opuścił od razu odezwała się do przyjaciółki.
- Jeśli jeszcze raz go zobaczę, wbije mu ten - Aredhel nawet nie zauważyła, gdy Tinuviel sięgnęła do buta - sztylet między nogi. I nie próbuj wybić mi tego z głowy. A teraz wróćmy, do wcześniejszych zajęć...
Tropicielka uśmiechnęła się złowróżbnie.