Zakon Światła Ostoja Fantazji

Aredhel westchnęła cicho. Nie podejrzewała, że to będzie aż tyle trwało. Ponownie spojrzała wymownie na sufit. Materiały jej czarnej, letniej sukienki zaszeleściły nieznacznie, gdy podeszła do kupca. Blisko, aż za blisko. Cofnęła się.
- Powiadasz czterdzieści?
Adramelech kiwnął głową, ta zaś pokręciła.
- Nie wiem, jak było kiedyś, ale teraz, póki ja tutaj urzęduję, nie zostanie ci z Twoich środków finansowych wiecej, niż powinno, tudzież nie więcej niż uznam za stosowne.
Uśmiechnęła się lekko.

Na Aredhel ta uwaga nie zrobiła najmniejszego wrażenia.
- Szkoda tylko, że gdy opuścisz ten lokal, to Karczma także podupadnie, ale cóż - wzruszyła ramionami. - Grozisz mi? - Zaśmiała się zimno.
Nie pomyślała nawet o tym, ze szykuje się jakieś większe starcie, o nie. Jej pewność siebie i egoizm był tak wrodzony, iż uważała to za całkowicie naturalne.
Lekko zniecierpliwiona wskazała karczmarzowi drogę do krzesła, następnie zerknęła na wejście.
- Usiądź, tutaj nie ma klimatyzacji - poradziła kpiącym tonem.

Czyżby interesy były aż tak dla niego ważne? Żałosne - pomyślała. Ale mógłby łaskawie jej nie atakować chamskimi zagrywkami.
- Szanowny kolego, gdybyś choć trochę zwrócił uwagę na to, skąd przybyłam i czemu jestem tutaj, a nie w swoim domu przy kominku, to jednak okazałbyś się być godnym prowadzenia posady, jaką prowadzisz. Karczmarz to osoba o specyficznym charakterze, zachowaniach.
Wzruszyła ramionami.
- Lecz gdyby było nie znaczy jest, czyż nie? Zdaniem stworzenia, które spotkało się z każdą rasą we wszechświecie, to człowiek przede wszystkim powinien umieć rozmawiać.
Mrugnęła niewinnie.
- Dogadamy się? - Zadała pytanie, nie była jednak to prośba.
Oparła się o ścianę nieopodal Adramelecha katując go przenikliwym spojrzeniem swych czarnych oczu.

Ostatnio edytowany przez Aredhel Númenessë (2008-02-15 19:28:21)

Nimfa wpatrzyła się w czuprynę Adramelecha. Odczekała, zmuszajac go tym samym do spojrzenia na nią. Uśmiechnęła się i niewinnie zatrzepotała rzesami rozdrabniając nieco atmosferę, którą wedle niej mogłaby przerobić na jakiś trunek.
- Tysiąc trzysta, nie więcej.

Uśmiechnęła się lekko i zebrała monety.
Podniosła się i oznajmiła, że może wpaść po trunki dopiero nazajutrz, w końcu muszą nabrac smaku..

Nie czekając na jego wyjście zabrała się do przyprawiania alkoholi.
Stuknęła ręką w jedną z maszyn. Zaklęła cicho pod nosem.

co za wyposażenie..
Ale nie miała zamiaru marudzić.. I tak była wdzięczna za to, że dłużej niż przez dwa tygodnie usiedziała w jednym miejscu. Gdzie indziej, z pewnością by ją zabili. Tutaj, póki co jest bezpieczna.

Przyjrzała się ze złośliwym usmieszkiem monetom i rzuciła spojrzenie w stronę wychodzącego nekromanty. Wzięła głębszy oddech, ponownie postukała z niektóre z maszyn i wyszła uprzednio otulając się płaszczem.

Świeży śnieg trzeszczał pod jej trzewikami. Zapatrzyła się na horyzont. Pojedyncze płatki śniegu osiadały na jej rzęsach. Spojrzała na wschód. Dojrzała smukłą sylwetkę i ametystowe włosy.
Uśmiechnęła się szeroko i potruchtała w stronę Tin.

Nimfa obejrzała się do tyłu; postać Adramelecha była niczym małą kropka pośród całego pogodowego zamieszania.
Ponownie zwróciła wzrok ku tropicielce. W jej spojrzeniu widziała niemy chłód.

-Nie patrz się tak na mnie - uśmiechnęła się szeroko.

Objęła przyjaciółkę ramieniem i powędrowały powoli przez dolinę, uwcześniej klucząc pomiędzy budynkami kompleksu.

- Jakoś przeżyłam, kochana.
Zadrżała z zimna.
- Chyba już się przyzwyczaiłam.. - urwała na krótką chwilę.
Spojrzała lodowato na browar.
- W końcu to mój dom... - dokończyła z niesmakiem.

- Ty masz za to pomocną dłoń Silver i Zefira - tu nimfa usmiechnęła się kwaśno do przyjaciółki. - Nie wiem czy nie nabawiłam się zapalenia płuc w tym mrozie..

Ireth była jej potrzebna. Taka zmiana z koczowniczego trybu życia, ciągłych ucieczek na - mówiąc wprost - sielankę i lenistwo nie była jej na rękę.

Ciężko się przywyczaić. Westchnęła i spojrzała daleko, poza horyzont, ponad niebo.