Zakon Światła Ostoja Fantazji

Jęknął gdy przechodziła mu do palcach i wstając powiedział już z łatwością. Wypluł skręta.
- Mówiłem jej do ciężkiej cholery. Ledwo się machnęła! Musze zapamiętać żeby jej nigdy więcej nic nie dawać... - podszedł do Silv i starając się ochronić ja przed upadkiem obrócił za romiona i podstawił jej otwarta dłoń przed oczy - Ile widzisz palców demonico? - Do Tin zaś rzekł - Może jestem zboczeńcem ale nie nekrofilem. Ona jest chyba dziesięć razy starsza ode mnie. Ty to co innego... - ostatnie zdanie mruknął ciszej choć dosłyszalnie.

- Szczerze mówiąc mi to obojętne - wzruszył ramionami - Ostrzegałem ją. A teraz proponuje sobie usiąść na trawce i porozmawiać - uśmiechnął się ciepło - Ona sobie poradzi. Nie takie rzeczy demonica robiła. - Jak powiedział tak zrobił. Raz jeszcze zwrócił się do Tin pokazując na ziemie koło siebie - Można panią zaprosić? - powiedział ciągle uprzejmie się uśmiechając.

- Tak szczerze, to zaczynam się jej bać... - mruknęła, kierując się w stronę Araviala. - Ależ można - dodała już głośniej, odwzajemniając uśmiech. Westchnęła i przysiadła obok planisty, zakrzyknąwszy coś do Silver.
- Pora wstawać, śpiochu... Albo się upić, jak kto woli!
Elfka zaśmiała się cicho, zerkając w stronę towarzysza. Odchyliła się do tyłu, i oparła na dłoniach, spoglądając do góry. Jednak jej oczy nie ujrzały nieba, skrytego za gęstym sklepieniem utworzonym z gałęzi okolicznych drzew.
- Gdzie ostatnio przebywałeś, Ar? - spytała, przerywając ciszę.

Ostatnio edytowany przez Tinúviel (2008-09-13 19:48:54)

Sam był już pod lekkim wpływem laurytu wiec dym nie mógłby mu zaszkodzić. Dla Tin wyciągnął z lnianej torby chustę i podał.
- Zasłoń usta. Ja spróbuje to zgasić zanim cała puszcza spłonie. - Wstał i począł otwierać portal. Po długiej i wyczerpującej inkantacji z niewielkiego owalu trysła solidna struga wody gasząc i wzbijając chmury pary. Bezduszny wrócił do Tin i usiadł. - Co robiłem? Kręciłem się po lesie, szukając co ciekawszych spraw... Poza tym praca nad równaniami i cholerne papiery. A że znalazłem drzewa laurytu - obejrzał się tęsknie na spopielony krzak - to postanowiłem tu nieco przystać.

Smenciciel uśmiechnął się. Na szczęście nie stał pod wiatr, więc nie groziło mu zjaranie się lauryntem. Zobaczył ogień i dopiero teraz dopadło go pytanie...Może Aravial bądź Mangel mogą mu pomóc odzyskać Smoczy oddech? Smenciciel spojrzał na planistę. Potrzebował olbrzymiego wyładowania magicznego, większego niż te duchy które przez niego przeleciały. Wtedy na chwilę odzyskał łuski...

Elfka pokiwała lekko głową, przygryzając wargę. Bawiąc się otrzymaną chustą, wyprostowała się. Uśmiechnęła się lekko do Araviala, jednakże nadal marszczyła brwi, zastanawiając się nad czymś.
- Jak zadziałałby na mnie? - spytała, trochę naiwnie. - Wybacz mi moją głupotę, aczkolwiek... Jeszcze nigdy nie miałam styczności z żadnymi... z żadnymi takimi używkami. Chociaż... Ty pewnie też nie wiesz, prawda? - Elfka zasępiła się lekko. - Wybacz, nie ważne.
Tinuviel odetchnęła głęboko, lustrując uważnie jego twarz.
- Nawet nie pamiętam, kiedy przybyłeś, kiedy stałeś się członkiem naszej zakonnej rodziny. Wszystko jest takie wyblakłe...

- Wiem... Wiem, że poznaliśmy się nie dawno, ale... Nie pamiętam kiedy pojawiłeś się tutaj pierwszy raz - Mruknęła, nie odrywając wzroku od jego twarzy. - Rozumiem, że mogliśmy się nie zapoznać, ale twarz zawsze mogła mignąć, prawda? Czy w karczmie, czy gdzieś indziej... - Elfka uśmiechnęła się smutno, myślami przebywając gdzieś indziej. - Tak, muszę kiedyś spróbować... Skoro tak jak Silv...
Odchrząknęła.
- Przepraszam bardzo... Po co uciekałeś przed tłumem wieśniaków? Czyżby ciemny lud uważał Cię za demona rodem z piekieł? - Tinuviel od razu poweselała. Widocznie wizja szykanowanego planisty bardzo, ale to bardzo ją bawiła.

Elfka drgnęła. Smukłe palce momentalnie zacisnęły się na chuście, a wyraz twarzy uległ diametralnej zmianie. Po uśmiechu nie pozostał żaden ślad, a usta wykrzywiły się w grymasie żałości i bólu. Tak, wspomnienie nekromanty nadal sprawiało jej ból, nadal denerwowało i wyprowadzało z równowagi, jednak nie chciała wyładowywać na planiście swych frustracji, nie chciała pokazać mu jaka potrafi być samolubna.
Westchnęła głęboko.
- Po prostu... Byliśmy razem, zdradził mnie i ot, koniec bajki - oświadczyła pustym, bezuczuciowym głosem.