Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Właśnie sama nie wiem, gdzie się ta dziewczyna podziewa. Szukałam jej, ale zamiast Leiry trafiłam na Ciebie. Mówiąc to usiadła obok nimfy na płaszczu.
- Opowiadaj, jak Ci się powodziło, odkąd opuściłaś miasto - zapytała po chwili. Była ciekawa losów Raisy. A może ona pomoże naprawić mandolinę Leiry, choć przynajmniej zna jakąś osobą, która by to zrobiła.

Szła przed siebie dalej nie zważając na to, że nie słyszy już swojej siostry. Była pewna, że się zgubi i nie miała nic przeciwko. A jej bliźniaczka sobie poradzi, tego była pewna.
   Stawiała wolne delikatne i taneczne kroki, nucąc pod nosem starą pieśń. Oj, jak bardzo brakowało jej mandoliny... Nawet nie zauważyła, kiedy opuściła to miejsce.

Ostatnio edytowany przez Leira (2010-07-28 20:49:53)

Spojrzała z irytacją na Yávië. Przecież przed chwilą jej powiedziała wszystko. Co jeszcze ta dziewczyna chce usłyszeć? Że Raisa rzuciła się z mostu, ale wylądowała na czymś, co zamortyzowało upadek? To nawet do niej nie byłoby podobne. Są inne i bardziej skuteczne metody. Ale Nimfa nawet nie myślała o... Chociaż. Ostatnio zafascynowała ja rasa Duchów i nawet przemknęła jej po głowie myśl, aby stać się jednym z nich. Nawet po części tego zapragnęła. Jednak powiedziała sobie stanowcze nie w tej sprawie.
Tak, powiedziała Yávië to, co chciała, aby ona usłyszała, lecz faktycznie męczyła ją jeszcze jedna kwestia. Nie było to nic wielkiej rangi. Po prostu małe pragnienie czegoś. Ale nie, nie chciała uświadamiać jej tego, bo znając temperament dziewczyny, od razu zaczęłaby działać, aby temu zaradzić, a do tego, nie mogła Nimfa dopuścić. Najpierw najważniejsze sprawy, a później coś dla swojej przyjemności. Poza tym Yávië nie umiała trzymać języka za zębami i sprawa ujrzałaby bardzo szybko światło dzienne.
Raisa nie miała pojęcia, co odpowiedzieć na pytanie. Nie powie prawdy, nie chciała tez kłamać. No ale cóż, sytuacja sama tego wymagała.
- Widzisz, nie łatwo jest tak o tym mówić. Nie dziw się mojej minie. Jestem po prostu zwykłą dziewczyną i wiele rzeczy muszę poznać, a jeszcze więcej muszę przemyśleć uśmiechnęła się sama do siebie z zadowolenia i miała nadzieję, że ta odpowiedź zadowoli uszy Yávië, jednak na wszelki wypadek postanowiła przejść to kontrataku z pytaniami - Hej! A może otworzycie wraz z Leirą teatr na ziemiach Zakonu? Zastanów się nad tym moja droga! Ja - w tym momencie szepnęła tak cicho, aby Dziewczyna nie mogła tego usłyszeć - na szczęście - i powróciła do normalnego głosu i zaczęła łgać jak z nut - muszę już iść! Dziękuję za miło spędzona chwile, których nigdy nie zapomnę, tak jak Ciebie i Twego uśmiechu moja droga. Jestem najwspanialszą osobą, jaka tu mogła się pojawić. Bywaj ma Jawiem!
Po tych łowach ruszyła szybkim krokiem ku skrajowi Wierzbowego gaju.

Ostatnio edytowany przez Raisa (2010-08-09 14:19:17)

Anielica przechadzała się, lubiła patrzeć jak mgła tańczy między drzewami i roślinnością. Lubiła się zapomnieć i też w tanecznym kroku przemierzać w gaj. Wsłuchiwała się jak nocne zwierzęta buszowały. To wszystko powodowało, że zapominała się. Czułą się niezwykle wolna i zapominała o całym świecie.
Gdy napotkała jakieś ciało... nie było rozpoznawalne z kilku metrów kto to. Widziała jedynie zarys postaci. Wzbudziło to jej ciekawość. Wzleciała na gałęzie koron drzew. Skakała z gałęzi na gałąź, aż znalazła się nad tym ów osobnikiem. Ujrzała i rozpoznała znajomego wampira. Uśmiechnęła się delikatnie pod nosem jakby chciała coś spsocić.
Usiadła tuz przed wampirem, wyrwała jedno z piór które i tak zaraz miała zgubić i zaczęła śpiącego wampira łaskotać, po policzkach, nosie i karku. Była ciekawa jego reakcji.

Anielica przestraszyła się reakcji Angelusa. Upadła twardo na trawę pełną rosy. Skrzywiła się dość mocno i jękła, bo znów wylądowała na już kontuzjowanej kości ogonowej. W pierwszej chwili myślała, że to jej sprawka, ale po dłuższym przyjrzeniu się bladej twarzy wampira, zrozumiała, że to sen, nie ona. Ulżyło jej, choć domyśliła się, że musiało być coś mało miłego dla niego.
- No... ja... - odpowiedziała trochę przestraszonym głosem w pierwszej chwili- hm... chyba, że chciałbyś kogoś innego to powiedz, albo bym sobie poszła to też powiedz.
Po chwili namysłu wstała i otrzepała się, położyła na ramionach wampira dłonie. W postawie z prostymi rękoma powiedziała:
-Co Ci się śniło? Wszystko w porządku? Bo jak nie, to chętnie Ci pomogę. Choć jeszcze nie wiem jak. - W mroku dość nieśmiało szukała jego oczu, chciała by czuł się bezpiecznie, choć wiedziała, że nie umie mu tego w 100% zapewnić. Ale czuła do niego słabość i pewną więź, na której jej zależało.

Uśmiechnęła się przyjaźnie, objęła go, wydał jej się dziwnie zimniejszy niż normalnie.
- Już wszystko dobrze, uśmiechnij się, bo jeżeli moja obecna ma być Ci w jakiś sposób ukojeniem, to będę tu. - Pocałowała go i usiadła na grubym i wyrosłym z ziemi korzeniu drzewa. Korzeń, był omszały, ale zbytnio jej to nie przeszkadzało.
- Powiedz mi czy coś czujesz - spojrzała pytająco - gdy ktoś czy coś Cie tak delikatnie dotyka? - w dłoniach trzymała swoje pióro, którym nadal się bawiła, czasem sama siebie delikatnie nim muska, zastanawiając się, nad tym pytaniem.
Po chwili siedząc tak zaczęła drzeć, niestety zimno wdarło się w jej organizm i rozpoczęło męczyć anielice. Skuliła się, starając nie okazać, co się dzieje w jej organizmie.
Noc panowała. Spojrzała w niego, a raczej w jego skrawki widoczne przez korony drzew. Jasno świeciły gwiazdy. Księżyc jasno świecił. Coś w tym wydało jej się nie naturalne, ale jeszcze nie wiedziała co dokładnie.

Ciężki, zdecydowanie zbyt duży plaszcz z głębokim kapturem chroniły idącą powoli postać przed chłodnym deszczykiem. Pogoda wielu zniechęcała do spacerów, ale wyglądało na to, że szybko się poprawi, a młodziutka cyganeczka po dtokroć wolała nawet lodowate opady na wolnym powietrzu od zaduchu zamknięcia. Dlatego też Finua uśmiechała się szeroko w cieniu kaptura, przysiadając pod gałęziami płaczącej wierzby, zwieszającej witki nad potokiem. Do piersi tuliła wiewiórkę, którą teraz puściła, gdyż drzewo dawało dostateczną ochronę przed spadającą z nieba wodą. Zwierzak natychmiast zaczął wspinać sie po pniu, popiskując ciekawsko i badając każdy cal. Dziewczyna zsunęła z włosów materiał i spojrzała w górę na rudego towarzysza, śmiejąc sie cicho. Była w wyśmienitym humorze. Nie dość, że udało jej się wreszcie opuścić podziemia Wieży, zdobyła jeszcze pamiątki w postaci sztylecika i sakiewki.

Intensywny zapach wydzielany przez wilgotne futro psowatych jest nie do pomylenia. Szczególnie, gdy w czyimś umyśle zakodowane jest to jako zagrożenie, a sama istota została stworzona tylko i wyłącznie w celu przeżycia. Finua nie miała tak czułego węchu, by wyłapać woń unoszącą się tuż ponad wilgotną, pachnącą ziemią. Ale Kier miał. W jego myślach momentalnie pojawił się jarzący się na czerwono sygnał "niebezpieczeństwo", który przesłonił wszystko inne. Czuł wilka, gdy zarówno on jak i jego pani byli na ziemi. Bez zastanowienia wskoczył na pień, piszcząc alarmująco i niemal wbiegając na czubek drzewa. Cyganeczce nie trzeba było dwukrotnie powtarzać takiego ostrzeżenia. Już kiedyś stanęła oko w oko z wilkiem pod drzewem i wtedy nauczyła się ufać ostrzeżeniom swojego rudego towarzysza. Jako tancerka była dość zwinna i choć nie posiadała ostrych pazurków ani ogona ułatwiającego stabilizację, jakimi obdażone był wiewiórki, wdrapywała się całkiem sprawnie. Bose stopy znajdowały oparcie na korze, a ręce z łatwością chwytały wypukłe elementy, dzięki czemu już po chwili patrzyła w dół, stojąc na szerokim konarze i szykując się do dalszej wspinaczki, gdyby zaszła taka potrzeba.

Ostatnio edytowany przez Finua (2010-10-26 19:07:30)