Zakon Światła Ostoja Fantazji

Naprawdę zaskakujący był fakt, że nikt nie zwrócił na nią uwagi. Dobra, smok mógł olać coś tak małego jak wilk, ale ten drugi? Praktycznie przeszedł jej po łapach i też się nie zorientował. Nie to, żeby jej to przeszkadzało, ale zrobił się tu tłok. Trzech dwunogów i obiadowi mówimy do widzenia. Machnęła niezadowolona długą, czarną kitą i wypadła z zarośli mrużąc ślepia i spoglądając na parkę przy jednym z większych drzew. Warknęła coś do siebie pod nosem. Choć tak czy siak nikt z obecnych nie mógł zrozumieć zwierzęcego, to jednak cała jej poza mówiła, jak bardzo niepodoba jej się panujący tu tłok, atmosfera i że teraz nawet na zająca szans nie było.
Wilczyca na ułamek sekyndy odsłoniła groźnie wyglądające kły, jednocześnie kładąc po sobie uszy. Wiedziała tak, że takim gestem nic nie wskóra, w obecnych czasach mało kto szanował zwierzęta, ale przynajmniej niej samej na duszy zrobiło się lżej. Pokazała przynajmniej co myśli o 'zakochanych'...

Nie rozmyślała zbyt długo, tylko podbiegła do niego tak szybko, na ile pozwalał jej płaszcz chłopaka. Zarzuciła mu ręce na szyje, wtulając twarz w jego kark.
-Tak dawno się nie widzieliśmy -powiedziała z uśmiechem po czym puściła go z uśmiechem na ustach. Przez chwile jeszcze wpatrywała się w niego po czym jej wzrok przeszedł na otoczenie. Coś jej nie pasowało...  W cieniu drzew dostrzegła czarną zwierzęcą postać, która przyglądała się im. Po dłuższym myśleniu z "spokojem" mogła stwierdzić że to wilk, ale "spokój" w tym wyadpku był słowem względnym. Ona żyje w puszczy od maleństwa i zna ten las, ale jak było z elfem?
-Ciesze się ze cie widze -powiedziała po chwili w stronę Elfa.

-Ale tym razem ja rozkładam płaszcz -zaśmiała się cichutko a jej śmiech pognał z wiatrem gdy zsunęła z ramion płaszcz. Powoli rozłożyła go na trawie i usiadła na nim.
-Jest tak jak wtedy nieprawdaż ? -powiedziała ściszonym głosem spoglądając w błękitne niebo -Ale tym razem.. nie będzie padać... Przynajmniej taką mam nadzieje.
Po czym znowu się roześmiała.

Aleera leciała, jakby była pijana. Jej roztrzęsienie nie pozwoliło na stabilny lot, a zmęczenie odebrało siły, by móc lecieć dalej. Korony drzew nie pozwalały na normalne lądowanie, dlatego to poszukała wzrokiem mocnego drzewa, nad które podleciała jak najniżej. Zmieniła postać. Kobiecie może i udało się w locie złapać gałąź, lecz zakołysała się na niej i uderzyła ciałem o główny pień. Ból przeszedł przez jej ciało, ale nie puściła się. Gdy odzyskała już panowanie nad równowagą, udało jej się tak przechodzić po gałęziach, by zeskoczyć z najniższej na ziemię.
Gdy dotknęła stopami gruntu zachwiała się. Nie miała sił, by stanąć prosto dlatego poleciała na pień drzewa, który zatrzymał upadek. Trwała tak chwilę oparta o drzewo, a po jej policzkach płynęły łzy. Po chwili pozornego spokoju, złapała oddech i wydała z siebie krzyk pełen żalu, bólu i rozgoryczenia. Odwróciła się przodem do drzewa. Zaczęła walić prawą pięścią o korę drzewa, która jednaka nie chciała ustąpić Smoczycy. Po paru uderzeniach na jej dłoniach pojawiła się krew. Nie przejmowała się tym. Czuła ból, jednak on otępiał jej umysł który nie pozwalał jej zapomnieć i na chwilę przynosiło to nawet odpoczynek. Jednak nie przestawała uderzać prawą pięścią o pień drzewa...

Gdy ktoś złapał ją za nadgarstki, w jej oczach nagle, zupełnie znienacka buchnął ogień. Tańczył wściekle naokoło jej źrenic, a Aleera oddychała ciężko. Zaczęła się szarpać. Chciała się wyrwać, chociaż wiedziała, że co bezcelowe. Była osłabiona, a pokrwawione dłonie dopiero teraz zaczęły ją boleć. Po chwili szarpania się, które nie dało rezultatu, uspokoiła się. Nie wiadomo, czy zrezygnowała, czy po prostu opadła z sił. Stała tyłem do Arevisa. Spuściła głowę do przodu i się nie odzywała. Po chwil i jednak spod loków zaczął wydobywać się śmiech. Nie ten wesoły, który towarzyszył żartom, ale szaleńczy, jakby kobieta była w opętaniu. Po chwili zamilkła.
- Nic nie będzie dobrze! - powiedziała głośno, rozbawionym głosem, stojąc dalej tyłem do Anioła. - Nigdy nic nie będzie dobrze! Jeśli będziesz czuł się szczęśliwy, zawsze ktoś to spierdoli! - dodała po chwili wulgarnie. - Pokocham Cię, a Ty mnie zostawisz, tak? - zapytała z lekkim ironicznym zabarwieniem.

- Kochałam go. - zaczęła po chwili, nie odwracając się do Arevisa. Wstydziła się. Swoich łez, swojego zachowania. - Kilkaset lat temu. Byliśmy razem szczęśliwi. Dostał wezwanie do walki. Obiecał, że wróci, ale... - powiedziała, nie zakańczając. Uspokoiła się, była naprawdę spokojna. Oczy także były brązowe, oddech się już wyrównywał, a serce wracało do normalnego rytmu. -... zginął. - zakończyła. Podniosła dłonie i oglądnęła je. Były całe zakrwawione. Prychnęła lekko i cicho kpiącym śmiechem.
- To nie pierwszy raz. - skomentowała swoje rany. Po chwili znowu kontynuowała. - Od tamtej pory obiecałam sobie, że nie przywiążę się do żadnej istoty, by nie cierpieć tak jak wtedy. Znienawidziłam wszystkie zakochane pary, stałam się agresywna i trochę szalona. - w tym momencie znowu mówiła rozbawionym tonem. Obróciła się przodem do Anioła. Uśmiechnęła się do niego przyjaźnie, ale także z pewną nadzieją. - Nie potrafię o tym zapomnieć. I wtedy Ty zacząłeś patrzeć na mnie tymi swoimi zimnymi oczyma... - nie zakończyła, ale uśmiechnęła się promiennie do Arevisa.

Nie opierała się tym razem bliskości. Bo, po pierwsze, była na to za słaba, po drugie, nie chciała. Coś było w tych oczach, coś, co ją po prostu wciągało i nie chciało puszczać, a ona puszczona być nie chciała.
Uśmiechnęła się, dalej wtulając się w Arevisa. Dalej woja się w niej toczyła, tym razem jednak była bardziej myślowa. Aleera pamiętała jednak słowa pewnego Upadłego, które bardzo ją wtedy zraniły. Jednak życie przez ponad 200 lat w ciągłym szaleństwie zmęczyło ją. Chciała odpocząć. A jeśli miała odpoczywać w ramionach Anioła... Tak, przy nim wszystkie wspomnienia znikały gdzieś w ciemnościach, do których ona nawet nie miała zamiaru wchodzić.
przytuliła go mocniej, po chwili jednak uniosła głowę i popatrzyła Arevisowi w oczy. Uśmiechnęła się promiennie.
- Chyba muszę iść do szpitala... Dobrze, jakby jakoś opatrzyli mi dłonie... - powiedziała i zrobiło jej się głupio tak, że się zarumieniła, przy czym dodatkowo uciekała nieśmiało wzrokiem.

Akcja przeniesiona --> Szpital w podziemiach

Ostatnio edytowany przez Aleera (2010-06-17 23:38:52)

Tym razem tutaj przyszła na nogach. Polubiła to miejsce, chociażby patrząc na to, co się tutaj niedawno stało, gdy była tutaj z pewnym Aniołem. Wiec szła prosto przed siebie, uśmiechając się i nucąc coś pod nosem.
   W pewnym momencie ujrzała znajomą sylwetkę. Ta wariatka tutaj jest... Cóż, z nią jest zawsze wesoło i jest jedną z nielicznych osób, które toleruje. A nawet lubi.
   Uśmiechnęła się pod nosem, po czym bezszelestnie podeszła do Raisy, która miała zamknięte oczy - Smoczyca miała po swojej stronie element zaskoczenia. Wyciągnęła sztylet i skierowała go w prosto w twarz Raisy.
- Raiso, przykro mi to mówić... Ale dostałam zlecenie. Muszę Cię zabić... - powiedziała twardym i pewnym siebie głosem. Nic nie zdradzało tego, że żartuje - nawet oczy, które patrzyły z godnością i z powagą na kobietę.