Zakon Światła Ostoja Fantazji

Kiedy Etamin przejechała dłonią po jego ogonie, ten zaczął się delikatnie kołysać w lewo i w prawo, leżąc tak na trawie. Isaac specjalnie nie zwracał na to uwagi, działo się to praktycznie zawsze, kiedy ktoś ,,głaskał" jego ogon, więc się zdążył przyzwyczaić. Jednak pierwszy raz ciarki przeszły przez jego całe ciało. Wcześniej jego ogona dotykały tylko małe dzieci, a teraz? Dorosła kobieta. Delikatnie się uśmiechnął, czując przyjemny dreszczyk. Spojrzał na elfa, po czym na kobietę.
- Jestem stolarzem. - Odparł spokojnie. - Jak na razie czekam na naukę liczenia... ale coś nie dostaję żadnego powiadomienia, zapłaciłem, a... ahh... będę musiał się zgłosić tam osobiście, ileż to można czekać? - Zaczął mówić sam do siebie i chyba trochę się zagalopował. Spojrzał po zebranych i odwrócił wzrok widząc, że oboje patrzą na niego.

Znów w jej oczach zagościł przez chwilę cień zaskoczenia. A skąd tajemniczy elf wiedział, że ta książka była akurat o jubilerstwie? I tak się przyznała Isaac'owi , że może zostanie złotnikiem. Musiała jeszcze przeczytać o metalurgi i śmiało mogła zakładać swój biznes. Ciekawym zbiegiem okoliczności było też to, że ona również chciała nauczyć się liczyć. - Więc, aby było weselej, dodam, że ja także czekam na naukę liczenia w szkole, to się przyda, jak się chce robić poprawne stopy metali. No i trzeba czekać cierpliwie, bo i tak spora kolejka była do sekretariatu. Ale nie mnie to osądzać. A co czytelni tak czytałam i za pewne jeszcze tam wrócę, muszę jeszcze doczytać pewne dzieło Rozgadała się co nie miara. Rzadko tak miała, by tyle mówić. Spojrzała to na jednego to na drugiego. Jednak jeszcze była nieufna wobec nowych osób. Jak to mawiali jej bracia i siostry "Gdy poczujesz się już bezpiecznie, wtedy zazwyczaj następuje atak". Więc wolała zachować pełną ostrożność do każdej istoty jaką spotkała na swej drodze.

- Nie musisz się tłumaczyć .. Wiersz kojarzył jej się tylko z jednym. Pewnie facet miał złamane serce, albo on komuś je złamał. To kolejny dowód dla Etamin, że uczucia tylko osłabiają jednostkę, prowokując do dziwnych zachowań. No i to, że jest tropicielem, powinno mu tym bardziej uzmysłowić, że nie powinien płakać. Powinien być twardy, powinien zachowywać takie uczucia dla siebie. Ale Et wolała się na ten temat nie odzywać. Spojrzała jedynie co na jaszczuroczłeka. Czy on miał coś do powiedzenia w tej sprawie? Jeśli tak to była bardzo ciekawa. Jednak siedzenie już ją znudziło. Więc powoli niczym kot podniosła się, z przyzwyczajenia dodatkowo przeciągając się. Chciała po prostu rozprostować kości. Przerzuciła wzrok na elfa. Chciała zobaczyć jego reakcję na jej słowa.

Elian szybkim biegiem przez Puszczę dotarł do Wierzbowego Gaju. Okrążył go dwukrotnie, nim wstąpił w jego progi, ale kiedy to zrobił, natknął się na innych zakonników. Niezbyt było mu to w smak, ale każdy chodzi swoimi drogami.
- Myślałem, że nikt nie zapuszcza się w puszczę dalej niż na most - zaśmiał się, podchodząc do hetrasiego.
- Normalnie niczym rada - mruknął, omiatając spojrzeniem zebranych. - Dziwnym też trafem dwójkę z was skądś kojarzę.
Swój wzrok zawiesił na hetrasim.

No dobra tu się robi zbyt tłocznie... I za bardzo rozmyślam o niej...- pomyślał Feyan,
- Wybaczcie mi ale ja już też będe się zbierał... Muszę coś jeszcze załatwić, ale miło było porozmawiać. - powiedział uśmiechając się do wszystkich i ruszył w kierunku miasta.

Ziemie Puszczy Pahwatów przemierzał samotny wilk. Widok raczej nietypowy, biorąc pod uwagę naturę tych zwierząt jak i obecną sytuację na obszarach należących do Zakonu. Wilki w ostatnich tygodniach kojarzone były głównie z atakami na zakonników, bydło, ale przede wszystkim ze znaczną i wielec podejrzaną organizacją. Zwykła wilcza hierarchia była tu dużym niedopowiedzeniem.
Ten zwierz był jednak inny. I to nie tylko ze względu na brak towarzystwa, ale również na swój wygląd i sposób poruszania. A była to wychudła czarna suka, ze zmierzwioną sierścią, z podejrzanie nieproporcjonalnie długimi łapami i ogonem. Kita ciągneła się za nią po ziemi, nadając całej scenie niepasujący do zwierzęcia melancholijny obraz jak i wydźwięk. Szła ze zwieszonym łbem, z nosem tuż przy gruncie. Węsząc i nie zwracając zupełnie uwagi na cały boży świat. Jakby zapach pochłonął ją zupełnie, całkowicie. Szła tropem, polowała? Czy po prostu rozeznawała się w obecnych na tych ziemiach terytoriach i areałach? To mogła wiedzieć tylko sama wilczyca.
W końcu zatrzymała się i podniosła głowę, tym razem łapiąc zapach z powietrza i rozglądając się uważnie.
Widzisz Ireth, to miejsce jest znajome. Jak większośc miejsc tu w Puszczy. Lubiłaś ją, lubisz i zapewne dalej będziesz ją lubić. Jednak czy istoty dwunożne dalej lubisz? Nie, to już za duże słowo. A tolerujesz? Tak, już lepiej prawda?
Gdyby ktoś w tym momencie spostrzegł zwierze, ujrzałby jak kiwnęło ono głową w geście ważnym wyłącznie dla siebie. Naprawdę dziwny kawałek bestyji. Chwile później wilczyca zastrzygła uszami i ruszyła dalej, ponownie pogrążając się w wietrzeniu coraz to nowszych zapachów.
Czyli jeszcze tolerujesz, tych co czterech łap nie mają. To dobrze. Wiesz, nawet ja wolałabym, żebyś nie zdziczała zupełnie. Mnie lepiej jest jak jednak korzystasz z tej pardziej cywilizowanej formy. Wtedy przynajmniej mam szansę się wykazać! Pamiętasz jeszcze sytuację z Sali Balowej? Ale się wszyscy zdziwili! To było coś! Nawet Ekena nie wierzyła własnym oczom!
Na dźwięk imienia dawnej przyjaciółki wilczyca mimowolnie przystanęła i rozejrzała się ponownie, delikatnie jeżąc sierść na karku. Oj, źle układało jej sie teraz z drugą zakonną polimorfką, bardzo źle. A była przecież blisko leża jej dzieci. Musiała zachować szczególną ostrożność. Ruszyła znów, łapa za łapą. Tym razem jednak większą uwagę przykładając do tego co działo się dookoła.
Słuchała dalej wywodów głosu odzywającego się w jej głowie. Słuchała, jednak nie odpowiadała. I nie chodziło tu tylko o to, że w tej postaci odpowiedzieć nie mogła (widział kto kiedyś gadające wilki?!), ale też nic do powiedzenia nie miała. Mia nie miała na nią tak wielkiego wpływu w tej futrzastej postaci i dobrze. Tutaj mogła tylko gadać.
Polimorfka nagle zastrzygła uszami. Wydawało jej się, czy słyszała jakieś realne głosy? Pierwsze co pojawiło jej się w myślach to krótkie słowo 'jedzenie', szybko jednak wyrzuciła je gdzieś na dno umysłu. Przecież to mogli być ludzie, elfy, czy bogowie raczą wiedzieć jakieś inne istoty rozumne! Ich się nie jada! Ale można sprawdzić co robią. Wystarczy podejść dostatecznie cicho...

- Co ja tu robię?? - powiedział nagłos Feyan wchodząc do gaju. Dziwnym trafem idąc przez miasto zamyślił się i nie wiadomo jakim cudem dostał się aż tutaj.
- Skoro tu już jestem to pójdę tam. - powiedział do siebie i skierował się do wzgórza z trzema wierzbami. To właśnie tutaj ją spotkał. Sam nie przyznawał się do tego, ale w głębi duszy chciał ponownie ją spotkać.
Gdy doszedł do do wzgórza i ujrzał napisany na drzewie wiersz westchnął.
- Ehh! Shirei. - powiedział z nutką smutku w głosie po czym dotknął miejsca gdzie wyrył wiersz.