Zakon Światła Ostoja Fantazji

Nimfa spojrzała z litością w oczy Aleery. Zabić? Ją? Co oni wszyscy do niej mają? Jej usta wykrzywiły ani to w uśmiechu, ani w smutku, trudno było odczytać coś z tej miny, choć może było to zdziwienie...
- Dobrze... Rób swoje. Zacna musi być taka praca. - mówiła dość obojętnym tonem - Chociaż nie! Czekaj! Jeszcze tylko jedno.
Wyciągnęła z kieszeni płaszcza szklaną fiolkę z dziwnym zielono-czerwonym proszkiem oraz dwa kawałki pergaminu.
- Miałam z tym skończyć, ale skoro Ty pierwsza skończysz ze mną, niż ja z tym, to sobie jeszcze skorzystam - powiedziała, choć sama nie wiedziała, czy poprawnie formułuje zdanie.
Na większą część kartki wysypała zwartość probówki, a drogą zwinęła w rulonik i przyłożyła do nosa. Nachyliła się nad proszkiem i trzymała rękę z papierową rurką tuż nad nim, a następnie mocno wciągnęła przez nią Preshenk, najpierw do prawej, a później do lewej przegrody nosa. Wyprostowała się i spojrzała na Aleerę.
- Ależ gdzie są moją moje maniery... Chcesz? - zapytała unosząc w stronę kobiety papierek.

Popatrzyła ze wściekłością na Smoczycę i wstała.
- Co Ty sobie wyobrażasz do cholery? - wykrzyknęła i ruszyła nabuzowana w jej stronę.
Już sięgała po sztylet i stanęła z Aleerą twarzą w twarz, gdy nagle zatrzymała się, wymachując rękoma koła.  O nie! To przecież ONA! Jeden dmuch smoka i puuff! Nimfy nie ma. Trochę się zataczała, ale mimo to udawała się jej stać na nogach.
- Wiesz co?Turlaj dropsa do Quidsors... - powiedziała i rzuciła się na ziemię, aby uratować choć trochę suszonki - Może znasz coś lepszego od tego?

- Też mi różnica! - powiedziała i dalej szukała proszku w trawie. Nie zwracała uwagi na to, że kobieta próbuje ja podnieść. Choć po chwili poddała się i wstała i patrzyła na Smoczycę jak na boginię.
- Wino powiadasz? Pyszne wino! - krzyczała - Rób to swoje smocze pitu-pitu i lecimy!
Wskoczyła na plecy Aeery i mocno złapała ją za szyję.

Leżała na plecach na ziemi, podpierając się na łokciach i patrząc na Aleerę.
- Nie ma smoczego pitu-pitu? No raz dwa machniesz tym... jak się nazywa ten długi wyrostek, przedłużenie kręgosłupa? Ogon! No właśnie! Machniesz ogonkiem i po drzewkach! A chce latać od kiedy śpieszy mi się na wino... - powiedziała co wiedziała.
Leżała i patrzyła na Smoczycę.
- Proszę... Lećmy... - mówiła - Zostawię Ci trochę...

- Jak ten tyłek podniosę... - zaczęła Nimfa, ale już nie dokończyła tylko wstała. Ruszyła za Smoczycą i szła najpierw powoli, ale później przyspieszyła, choć następnie ponownie zwolniła. W końcu wino im starsze tym lepsze, ale czy kilka minut może zadecydować o jego jakości? W każdym razie Raisy nie chciało się iść. Do miasta był jeszcze kawał drogi, a ona zataczała się. Ale nie zamierzała się poddać. Napije się tego wina, bez względu na to, czy będzie się czołgać lub iść na kolanach, czy nie.

Leirze brakowało mandoliny. Chciałaby właśnie teraz coś zagrać. W pewnym momencie skręciła w bok nie zwracając uwagi na siostrę i zaczęła cichutko śpiewać.
 

    Gdzieś jest? Zniknąłeś już dawno...
    Jedno senne spotkanie wystarczyło,
    bym zapamiętała woje usta...

    Gdzieś jest? Zniknąłeś tak dawno...
    Jedno spotkanie we śnie wystarczyło,
    bym zapamiętała Twoje oczy...

    Gdzieś jest? Zniknąłeś, chociaż się nie pojawiłeś...
    Jedno spotkanie we śnie wystarczyło,
    bym uwierzyła, że istniejesz...

  Jej głos niósł się razem z wiatrem, mieszając delikatnie ze śpiewem jej siostry, przed którą starała się teraz ukryć...

Była tu kiedyś dość niedawno. Spotkała tu Aleerę. Szła i wspominała tą chwilę. Rzadko wychodziła poza obręb miasta wiec tym razem postanowiła pospacerować w samotności aby przemyśleć pewne kwestie i dla tego, że także szukała spokoju. Jednak i tu go nie znalazła. Z oddali słyszała piękny kobiecy głos śpiewający jakąś pieśń. Nie znała jej. Usiadła pod wierzbą i zaczęła słuchać. Nimfie nawet się spodobało to wykonanie. Oparła się o konar drzewa, ugięła nogi w kolanach i zamknęła oczy. Po chwili pieśń ucichła, a do uszy Raisy dotarł krzyk. No trudno było miło, ale się skończyło. Powiał delikatny wiatr, a wraz z nim dało się słyszeć cichą, delikatną pieśń, w wykonaniu innej kobiety niż poprzedni utwór. Jednak teraz, była piękna. Z każdą chwilą powieki Nimfy stawały się coraz  cięższe i cięższe i musiała ze sobą walczyć, aby nie usnąć. Po pewnym czasie, nie wiedziała, czy głosy są tylko wytworem jej sennego umysłu, czy na prawdę wydobywają się z ust żywych istot, nie miała pojęcia, co jest jawą, a co snem. Oparła głowę o swoje kolana i zasnęła. Miała okropne sen. Uciekała przed kimś, ale nie widziała twarzy napastnika. Gonił ją przez ciemne korytarze, zdawało się jej, że były to jakieś katakumby. Na około było słychać szydercze śmiechy. Od czasu do czasu ktoś rzucił do niej obelgą lub sprośnym słowem, a ona cały czas biegła i często się potykała. Dotarła do wielkiej, oświetlonej tysiącami świec sali i dopiero tam się zatrzymała. Odwróciła się i spojrzała za postacią, która ją goniła. Nie było jej. Zadowolona odwróciła się, a za jej plecami stał ów mężczyzna. Jego twarz zakrywał kaptur. Ubiór był poplamiony krwią, Nimfę zabolało w okolicach łopatki, a gdy dotknęła tego miejsca poczuła, że jest przyjemnie ciepłe. W powietrzu unosił się metaliczny zapach posoki. Spojrzała na swoją dłoń. Była cała czerwona. Mężczyzna zaśmiał się złowieszczo i zaczął zdejmować kaptur, w tedy Raisa się obudziła.
Nadal czuła nieprzyjemny ból w plecach. Zauważyła że już nie siedzi tylko leży, a w w plecy wbija się jej jakiś patyk. No trudno. Usiadła i ponownie oparła się o wierzbę. Chwilę to jeszcze trwało, zanim się rozbudziła. Zaczęła bawić się patykiem i o czymś myśleć. Tak ta kwestia wymagała zastanowienia.

Młoda - tylko jedna osoba tak na nią mówiła. Czyżby to była ona? Przeciwstawiła się woli rodziców i upuściła dom? Ciekawe. Powoli i od niechcenie podniosła głowę do góry. Tak. To była Yávië. Cóż za istota mgła wymyślić takie imię. Raisa poznała ją podczas swojej wędrówki, zanim trafiła na ziemie Zakonu. Z początku nie uwiódł jej talent aktorski kobiety, bo szczerze mówiąc nawet nie skupiała swojej uwagi na przedstawieniach, które siostry wystawiały, lecz pewnego razy obejrzała całe i bardzo się jej spodobało. Po pokazie natknęła się na Yávië na ulicy i zaczęły rozmawiać. Raisa spędziła kilka tygodni w tym miasteczku, lecz wiedziała, że nie było to miejsce odpowiednie dla niej. W tym czasie zakolegowały się ze sobą, a dziewczyna wiele opowiadała Nimfie o swoich marzeniach i przeszkodach, które stały na drodze do ich zrealizowania. Raisa zazdrościła troski, jaką darzyli siostry ich rodzice, lecz Yávië widziała w niej same złe strony. Nie rozumiała jak to jest nie mieć rodziców. Co prawda, gdy przyszedł czas aby Raisa opuściła miasteczko dziewczyna była tym bardzo urażona i obraziła się na Nimfę, jednak to tylko ułatwiło jej odejście z tego miejsca. Mimo to, bardzo polubiła Yávië i od czasy do czasu zastanawiała sie, czy spełniła swoje marzenia.
- Witaj Aktoreczko. Gdzie zgubiłaś siostrzyczkę? - zapytała spokojnym tonem, choć nie mogła ukryć znużenia, więc głos jej był trochę ochrypły, a ton mógł wydać się suchy.
Na jej twarzy wcale nie odbijały się żadne troski i inne zmartwienie, tylko odbiły się ślady po dość niewygodnej drzemce na ziemi, gdzie co chwilę uwierał ją to patyk, to kamień.
- Może usiądziesz? - zapytała i zrobiła jej miejsce bok siebie na swoim płaszczu.