Zakon Światła Ostoja Fantazji

Dalej patrzyła na niego tymi swoimi nieprzeniknionymi, wilczymi ślepiami. To był jeden z plusów przebywania w tej właśnie formie. Niewiele można było wyczytać z wyrazu zwierzęcych oczu, czy pyska. Póżniej zaś, w dosyć komicznym geście kiwnęła delikatnie łbem, odwróciła się i ruszyła dalej za śladem. Nie zadawała pytań, nie komentowała, po prostu posłuchała, jak dobrze ułożony pies. Jak bardzo jej to uwłaczało... Jak bardzo.
W tej właśnie chwili jednak jej myśli skierowały się ku Fin. Przecież dziewczyna wiedziała, że Ireth jest polimorfką, jak i to, że wilk jest jedną z jej przemian. Świadoma również była tego, że kontuzjowany miała staw nadgarstkowy, a to że nie stawała w ogóle na przednią lewą łapę nasuwało jednoznaczne skojarzenie. Dziewczyna jak tylko ją zobaczy, to rozpozna. Nie będzie oczywiście wiedziała, że ona i Shiro współpracują, ale pewien element zaskoczenia już na starcie został wykluczony. Musiała więc postarać się pozostać niezauważoną, przynajmniej jak najdłużej.
***
Nie musiała iść daleko. Ledwie Wojownik zniknął za klikoma zakrętami i krzewami, a już znalazła się na skraju polany otoczonej przez płaczące wierzby. I kolejna przeszkoda. Dziewczyna już znajdowała się na drzewie, spodziewała się więc niebezpieczeństwa.
Ireth, przytulona do ziemi i jesiennego, leśnego runa, przyczajona wśród listowia, wiedziała, że ma kolejny problem. By podejść do Łapy niezauważoną musiała cofnąć się w głębsze zarośla i obejść całą polanę, tracąc tym samym dziewczynę z oczu. To zaś wiązało się z faktem, iż ta mogła zwyczajnie się oddalić. Musiała jednak zaryzykować, bo pójście po najkrótszej linii od razu by ją zdemaskowało. Na nisko ugiętych łapach, wycofała się powoli ze swego punktu obserwacyjnego, by wyjść na łatwiejszą i niewidoczną dla ludzkiego oka ścieżkę. W takich właśnie chwilach najbardziej doskiwierał jej brak możliwości podpierania się na czwartej kończynie, zajęło jej to znacznie więcej czasu niż w normalnych okolicznościach, a czas był tu kluczem. W końcu jednak dostała się na leśną ścieżynę i rozpoczęła mozolny trucht, by okrążyć polanę.
***
Teraz już nie musiała tak bardzo troszczyć się o pozostanie nieusłyszaną. Będąc kilkanaście metrów od drzewa, na którym schroniła się Łapa, jednak wciąż pozostając w cieniu liczych krzewów, celowo nawet stawała na co drobniejszą gałązkę, by wywołać trzask. Musiała uświadomić ofiarę, że jest blisko, że ta nie może teraz zejść z wierzby. No chyba, że konicznie chciała spotkać się parą wilczych kłów. Pozostawał jeszcze problem pozostawania niezauważoną. Wiedziała, że gdy podejdzie jeszcze kilka metrów, jej sylwetka będzie już doskonale widoczna, a tym samym i jej kontuzja. To zaś wiązało się z możliwością bycia rozpoznanym, na co Ireth jeszcze pozwolić sobie nie mogła. Postanowiła jednak, podejść kilka tych kroków, a gdy już cień nie będzie stanowił dla niej ochrony... Stanąć na wszystkich czterech łapach. Oczywiście nie pełnym ciężarem, chodziło tu jedynie o swoistą iluzję, zmyłkę, czy może kamuflaż. Dlaczego aż tak jej zależało? Tego chyba nawet sama ona do końca nie wiedziała. Gdy w grę jednak wchodziła wolność osobista, można było zdobyć się na wiele.
Wynurzyła się z zarośli warcząc głośno. Właściwie nie było to nawet tylko warczenie, a połączenie warczenia z urywanymi, chrapliwymi szczeknięciami. Obnażając białe kły, jeżąc sierść na grzbiecie wyglądała raczej średnio przyjaźnie. Zastanawiające jednak było dlaczego to, stojąc tak blisko drzewa swej ofiary, wlepiając w nią złowrogie ślepia, nie podchodziła ani kroku bliżej.
W duchu polimorfka błagała o jedno. Żeby to wszystko skończyło się jak najprędzej...

Ostatnio edytowany przez Ireth (2010-10-29 21:52:31)

Wojownik jednak nie pojawiał się przez długi czas. Nie dawał też żadnej oznaki życia, zupełnie tak, jakby nie było go w puszczy. Na co czekał? Gdzie był? Polimorfka mogła jedynie się zastanawiać w oczekiwaniu na Shiro...
Chłopak przy drzewie pojawił się dopiero godzinę później, równocześnie dając o sobie znać nawet kilka minut wcześniej. Stwierdził bowiem że nie musi się już skradać, skoro Ireth i tak warowała i wydawała odgłosy tylko z jednego miejsca. Bowiem znaczyło to, jak z resztą już wcześniej przypuszczał, że Fin znalazła sobie schronienie na drzewie...
Młodzieniec przycupnął blisko Wilczycy i w pieszczotliwym geście położył dłoń na jej łbie.
-Dobra robota Ireth...Świetny piesek z Ciebie, choć na wierność raczej liczyć nie mogę.-Daray uśmiechnął się złośliwie, doskonale wiedząc że wcześniejsze słowa dotrą do uszu Łapy. Mógł sobie również wyobrazić jak podle czuła się Polimorfka. O ile oczywiście miała jakieś wyrzuty sumienia...
Zaprawdę dobrym pomysłem było wykorzystanie jej do polowania. Choćby dlatego by zagrać na nerwach obu dziewczynom...
Motykarz szybko jednak zostawił w spokoju Wilczycę. Powstał i podszedł do drzewa i kładąc dłoń na jego korze, spojrzał w górę.
-Witaj złodziejko... Nawet nie wyobrażasz sobie, jak mile znów Cię zobaczyć...- Jego wyraz twarzy mówił wszystko. Naigrawał się z Tancerki, wiedząc doskonale że już znalazła się w jego rękach. Ucieczka na drzewo była chyba największym błędem, jaki mogła zrobić. Nie mogła bowiem stamtąd nigdzie uciec, ani też siedzieć na gałęzi w nieskończoność...
-Chodź do mnie, albo upadniesz u mych stóp razem z tym drzewem...

Finua zwalczyła ochotę wspięcia sie jeszcze trochę wyżej, wiedząc, że cieńsze gałęzie mogłyby nie utrzymać jej ciężaru. Jedną ręką złapała Kiera, któremu szybko założyła obrożkę z kolistego kolczyka i przypięła go długim łańcuszkiem do jednej z bransoletek, które nosiła. Nie chciała, aby gryzoń szedł na ziemię, czując znajomy zapach i tym samym dał się złapać. Miała pełną świadomość, że Shiro wiedział o jej słabości do wiewiórki i mógłby wykorzystać to, by ściagnąć jej z drzewa. A cyganeczka nie zamierzała schodzić ani odrobinę niżej.
- Szkoda, że nie mogę powiedzieć, że ja również cieszę sie na Twój widok. - Oznajmiła spokojnie, wyjmując z jednej z sakiewek przy pasie dwie połówki ciężkiej, miedzianej bransolety, którą planowała jakoś kiedyś naprawić, albo wykorzystać. Przez chwilę ważyła ją w dłoniach, po czym jeden kawałek pomknął w kierunku Daraya, drugi zaś skierował się ku bokowi wilczycy. Łapa nie miała najmniejszych wyrzutów z powodu takiego gestu wykonanego w kierunku rannej polimorfki. Czuła się zwyczajnie zdradzona, choć nie znała czarnowłosej. Dla wróżbitki ważna była niepisana zasada udzielania pomocy za pomoc, zaś wskazania miejsca jej pobytu wojownikowi nie umiała w żaden sposób podczepić pod pomoc.

Wilczyca widziała nadlatujący pocisk, jednak nie uczyniła najmniejszego ruchu, by go uniknąć. I tak nie udałoby jej się zerwać wystarczająco szybko, by zejść z linii lotu, nie ze zwichniętym stawem. Po prostu więc pozwoliła kawałkowi bransolety uderzyć w swój bok. Napięła jedynie trochę bardziej mięśnie, by zamortyzować uderzenie. Po okolicy poniósł się głuchy huk. A następnie ciche stęknięcie, gdy Ireth ponownie podniosła się z ziemi. Rzuciła zniechęconym spojrzeniem na niegroźny już fragment biżuterii Łapy, a chwilę później odeszła po prostu jeszcze kilka metrów, by następny taki pocisk już jej nie sięgnął.
Przysiadła, oplatając łapy ogonem i przyglądając się Shiro.
Następne trzy lata spędzić miała w jego właśnie towarzystwie. Raczej średnio świetlana przyszłość, lecz chyba zawsze lepsze było to niż śmierć i to kolejna. Martwiło ją tylko to 'drugie tyle'. Sześciu lat u jego boku wolała jednak nie spędzać. I mimo, iż bardzo ciężko jej było to powiedzieć, to...
~ Dobrze. ~ Pochyliła delikatnie łeb, by zacząć przyglądać się kolonii mrówek szykujących się na zimę.

Wojownik oczywiście przewidział już, że Fin spróbuję w ten sposób uciec. Dlatego też, za każdym razem, gdy Dziewczyna znalazła się nieco niżej, przerywał "pracę" i kierował się dokładnie w to miejsce, w którym Łapa mogła by postawić swoje stopy. Częsta zmiana pozycji spowodowała, iż drzewo było podcięte praktycznie z każdej strony i nie można było się nawet domyśleć, w którą stronę spadnie. Aczkolwiek dźwięk jaki wydawała wierzba, doskonale podpowiadał wszystkim że stanie się to już wkrótce...
Shiro miał tylko nadzieję że w drzewie tym nie mieszkał jakiś duszek ochronny, fetysz czy bogowie wiedzą co jeszcze... Nie zbyt lubił potykać się z istotami nadprzyrodzonymi...  Tak samo z resztą wolał by nie prowokować właściciela tych ziem, jeśli takowy w ogóle był.
Jakkolwiek jednak się martwił, Daray nie okazywał po sobie nic, prócz parszywego uśmieszku. W końcu wystarczyło mocniej pchnąć, by wierzba się zwaliła... To mogło być zabawne...
Młodzieniec przez chwilę wpatrywał się w górę, by utrwalić w Dziewczynie przekonanie, że wszelki opór jest daremny. Następnie rozpędził się i z wyskoku kopnął w pień...

Gdy tylko Finua zauważyła, że Daray szykował się do zwalenia drzewa, nie zastanawiała się ani chwili. I tak wisiała już, trzymając się rękami gałęzi, rozhuśtała się więc tylko lekko i puściła, mając nadzieję, że dobrze oceniła kierunek, w którym miało spać drzewo. Spadając, zwolniła zamknięcie pudełka, w którym był Kier, by gryzoń mógł uciec, gdy tylko będzie miał okazję. Po uderzeniu w ziemię, Łapa przeturlała się kawałek, by łagodzić upadek. Natychmiast też zerwała się z ziemi, by ruszyć biegiem przed siebie. Tu nie było się nad czym zastanawiać, oglądanie sie za siebie też nie miało sensu. Manewr ze ścięciem drzewa tylko potwierdził jej przypuszczenia, że wojownik zwyczajnie chciał ją zabić. Kier biegł już w stronę krzaków, gdy cyganeczce przemknęła przez głowę myśl, że gdy tylko adrenalina opadnie, będzie piekielnie obolała. O ile dożyje do tego momentu.

Stwierdzenie, że ogarnęło ją przerażenie, w tym momencie byłoby znacznym niedopowiedzeniem. Ogrom tego uczucia wręcz wgniatał ją w ziemię. I mimo, iż chciała uciekać, to nie mogła. I mimo, iż chciała odwrócić wzrok, to wciąż tępo wpatrywała się w Chłopaka. Dopiero teraz, z całą mocą poczuła wagę swego czynu. Bo w tej chwili, dzięki jej pomocy, cierpiała dziewczyna. I nawet jeśli Łapa miała coś na swoim sumieniu (a miała) to nie zasługiwała na taki ogrom bólu. To miała kara, a nie śmierć w katuszach. Wilczycy zawirowało w głowie, a żołądek podszedł jej do gardła. Nagle napadła ją tak przytłaczająca słabość, że trudność sprawiało jej nawet utrzymanie się na trzech łapach. To było przerażające. On był nieobliczalnym, mściwym i okrutnym katem. A to z nim miała spędzić najbliższy czas. Czy ją miałby również spotkać podobny los? Przeklętym był jej żywot i taki też miał pozostać. W tym momencie jednak wiele by dała, by znaleźć się na miejscu Fin, by nie odczuwać już ciężaru swej winy...
Pod siłą spojrzenia Wojownika, grzecznie, niczym dobrze ułożony pies, podeszła bliżej. Za wszelką cenę starała się zaś unikać przerażonego wzroku dziewczyny. Najbezpieczniejsze, na razie było wpatrywanie się w ziemię, co też wilczyca aktualnie robiła. W głowie zaś wirowała myśl za myślą, idea, za ideą, pomysł za pomysłem. I to każdy bardziej absurdalny od poprzedniego, bardziej lekkomyślny, szaleńczy. Pewna jednak była, że coś zrobić musi. Tylko co?
~Miałeś ją ukarać, nie zabijać! ~ Jej głos, mimo iż mentalny, tym razem zabrzmiał zupełnie inaczej. Doskonale wyczuwalny był w nim olbrzymi niepokój. Wilczyca zaś niemalże chodziła w miejscu, nie mogąc znieść ani bezczynności, ani też 'czynności'. Kręciła się więc zupełnie tak, jakby rozpierał ją nadmiar energii.