Zakon Światła Ostoja Fantazji

Shiro warknął z chwilą otrzymania ciosu w nogę, jednak zacisnąwszy zęby, powstrzymał się od głośniejszego krzyku. Asekuracyjnie jednak odskoczył jednak w tył i przyklęknął na niezranionej nodze. Szponem rozkazująco wskazał na Polimorfkę i rzucił ostro.
-Pilnuj jej! Jak będzie coś kombinowała, nie wahaj się gryźć. Ale ma żyć! Będzie cierpieć...- Po tych słowach powrócił do swoich spraw, a dokładniej zranionej łydki. Obiema dłońmi objął okolice, w którym Fin wbiła mu ostrze. Gdy dostrzegł że to jego własna broń, skrzywił się z niesmakiem. Zapomniał o tym i to była jego kara. Pewnie miał wyciągnąć z tego nauczkę na przyszłość, czy coś... Daray najbardziej jednak żałował, że nie założył swojej zbroi... Nie chcąc więcej myśleć o swoich błędach, wciągnął do płuc ogrom powietrza, i... Szybkim szarpnięciem, wyrwał sztylet z własnej nogi. Chwilę później oddychał nader ciężko, jakby to miało zastąpić brak okrzyku bólu. Tak czy siak nie był zadowolony z obrotu spraw. Z rany szybko zaczęła wylewać się krew i Wojownik dopiero teraz uświadomił sobie, jak wiele miał szczęścia. Nie wiele trzeba było, by Łapa przebiła mu tętnicę, a w dokładniejszym rozrachunku zabiła... Na szczęście nie celowała wyżej, w udo... A może po prostu tam nie dostała?
Chłopak wysunął nieco jedno ze swych mieczy. Nie miał jednak na celu odwetu. Jednym palcem zgarnął nieco maści z ostrza i z nietęgą miną, włożył go do środka rany. Pół sekundy później wyrwał go, jak oparzony i ponownie też wydawało mu się, że w okolicy znajduję się za mało życiodajnego tlenu... Na szczęście jednak substancja przynosiła porządany rezultat, mimo, że Shiro wcześniej nie przypuszczał, że do tego jej użyje... Wiedział jednak co to oznaczało... Na pewno na parę godzin straci czucie w tejże nodze, a może i jeszcze więcej... Rozmasowując dłonią twarz, ponownie rzucił, choć tym razem ciszej...
-Oj, będzie cierpieć...

To była jedyna szansa Łapy. Jedyna okazja, by spróbować uratować skórę. Drugi raz nie mogła liczyć na tyle szczęścia. Była cyganką, żyła dla smaku wolności. I żaden przeklęty worek pcheł nie będzie stawał między nią a ową wolnością. Bez zastanowienia zwinęła dłoń w pięść i posłała w kierunku czarnego nosa. Była bardziej przyzwyczajona do bycia szczutą psami niż ciepłej strawy, wiedziała więc które części ich ciał są delikatniejsze i nie bała się pojedynczych kulawych wilków tak, jak powinna. Widziała wyraz oczu polimorfki, nie chciała więc uderzyć jej zbyt mocno, tylko na tyle, by zdekoncentrować ją na moment. Zamierzała wykorzystać zmniejszoną chwilowo sprawność Shiro, by uciec. Choćby miała przy tym próbować ugryźć wilka w ucho, albo ponownie trafić w nos. Liczyła się tylko ucieczka. A nie czuła wilkich wyrzutów sumienia na myśl o sprawieniu polimorfce bólu, w końcu jedyną wdzięcznością jaką otrzymała za pomoc było wystawienie jej wojownikowi, który chciał ją zabić i groźba ataku.

Świat eksplodował jaskrawą czerwienią, gdy wilczyca cofnęła się gwałtownie prychając i rzucając łbem na boki. Nos, faktycznie był bardzo wrażliwym narządem i reagował na każdy, nawet najmniejszy dotyk. A co dopiero na uderzenie...
Ruch ten jednak był dużym błędem Fin. Bo to tej pory Ireth była jeszcze człowiekiem w zwierzęcej skórze, teraz zaś, była już tylko czystym instynktem. Łapa nie mogła wiedzieć, jak wiele kolejnych dni polimorfka potrafiła przesiadywać w tej właśnie formie. Wówczas, musiała działać jak prawdziwy wilk, więc wyłączała swoje człowieczeństwo. Bo liczyło się tylko przetrwanie, przeżycie kolejnego dnia w niebezpiecznej Puszczy. Tak też stało się teraz. Łapa ją skrzywdziła, więc liczyła się tylko zemsta.
Ireth warknęła, kładąc po sobie uszy, gdy tylko w miarę doszła do siebie. Była tu na w miarę uprzywilejowanej pozycji. W końcu ona stała, gdy Tancerka leżała na plecach i by zacząć uciekać, musiała najpierw się przetoczyć, a dopiero później jakoś podnieść się do pozycji stojącej. Więc, gdy tylko Fin zaczęła podnosić się z ziemi, Ireth już do niej dopadła. Zwiększony poziom adrenaliny uśmierzył ból, i obolałej łapy i nosa, dodał jej nowych sił. Wystarczył jej jeden sus, by zatopić kły w kostce dziewczyny. Choć nie był to mocny chwyt, to i tak raczej wyczuwalny. Szczególnie jeśli dodać do tego mocne szarpnięcie w tył, które nastąpiło chwilę za nim. Łapie groził ponowny upadek, a ten zaś wiązał się z niebezpieczeństwem ponowniego znalezienia się blisko zębów wilczycy. Bo co tam noga, groźniejsze byłoby spotkanie kłów z szyją...
Ireth przyzwyczajona była do samotnych polowań, gdy całe tygodnie spędzała w Puszczy. Teraz całe jej zwierzęce doświadczenie wzięło górę nad ludzkim myśleniem i analizą danych.
Isnte szaleństwo.

W okolicy rozległ się nieprzyjemny dźwięk pękającej kości, gdy tylko Fin wykonała gwałtowny skręt w bok. Dziewczyna w ferworze walki o życie, być może jeszcze nie czuła bólu, ale ten już wkrótce dosięgnie ją w całym swym ogromie. Jeśli nie w ten, to inny sposób...
Wojownik spróbował wstać i udało mu się to choć z trudem. Ireth przez przypadek wykonała kawał dobrej roboty, bowiem teraz zarówno ona, tancerka, jak i on mieli problemy z którąś z kończyn. A więc też nikt z nich nie mógł stąd uciec... Byli na siebie skazani, jakkolwiek śmiesznie to wyglądało...
Chłopak ruszył na przód, starając się zachować równowagę, ale nie szło mu to już tak łatwo. Przemieszczając się w stronę obu Pań, z mieczem i nożem w obu dłoniach, wyglądał zupełnie jak jakiś sługa ożywieniec, który zamierzał mordować na rozkaz nekromanty. Daray jednak nie miał zamiaru nikogo dziś zabijać. Zadać ból, owszem! Ale nie będzie miał żadnego zysku, jeśli pozbawi tu dziś kogoś życia... Nagle miecz wysunął mu się z ręki i upadł cicho na ściółkę leśną. On sam wolną już dłonią, przesunął kilka minimetrów nad grzbietem, wiedząc że to przywróci Wilczycy jej ludzką postać. Zupełnie zbędnie z resztą dodał.
-Już wystarczy! Dobra robota...- Szybko jednak swój wzrok przeniósł na Łapę i tym samym tonem kontynuował zdanie.
-Kiedyś oburzałaś się, gdy nazywałem Cię złodziejką. Dziś utwierdziłaś mnie w przekonaniu, że wtedy miałem racje. Dobrze wiesz, że Ci tego nie wybaczę, więc dlaczego?

Cyganka zdusiła okrzyk, gdy poczuła nagły ból w nodze i usłyszała chyba najgorszy dźwięk w swoim życiu. Złamana noga była dla kogoś takiego jak ona jednym z gorszych koszmarów. Musiała mieć możliwość przemieszczania się i zdobywania środków do życia, a taka kontuzja niemal całkowicie uniemożliwiała to. Łapa przewróciła się na plecy, by wiecej widzieć. Gdy tylko w zasięgu jej wzroku pojawił się Shiro, zaczęła przesuwać się w tył w miarę możliwości, ciągnąc jedną nogę za sobą i zaciskając zęby.
- Okazja czyni złodzieja. Phi! Z resztą nawet tego nie ukradłam. Należna zapłata za pomoc, niedawną oraz wcześniejszą i wstyd, którego przez Ciebie doświadczyłam. - Syknęła, mając na myśli zaśnięcie wojownika. - Samotnej tancerce nie jest łatwo przeżyć zimę w tych okolicach, a nie mam do wykarmienia tylko siebie.
Finua wciąż starała się zwiększyć dystans między sobą a wojownikiem, zastanawiajac się przy tym, jak ciężkie było złamanie i czy dałaby radę stanąć na tej nodze. Gwizdnęła cicho, słysząc coraz bardziej nerwowe piszczenie Kiera, by dać mu znać, że pamięta o nim.

Niezręcznie objęła ramionami talię, by zatrzymać przy sobie jak największą ilość ciepła. Powoli zaczynał do niej docierać brak dużej części ubioru, szczególnie jeśli wziąć pod uwagę, że jeszcze chwilę temu okrywało ją ciepłe futro. Ale co zrobić? Jej godność nie pozwalała jej zapytać Shiro o pozwolenie ponownej przemiany. Jeszcze nie.
Skrzywiła się wyraźnie, gdy Motykarz wspominał o jej obowiązkach względem niego. I to tak wielkich. Bo cóż mogło oznaczać w jego ustach wszystko? Zapewne nawet rzucenie się w otchłań pełną różnego rodzaju diabelstwa. I to bez najmniejszego zająknięcia. Iście świetlana przyszłość. Westchnąwszy bezgłośnie odwróciła od tej jakże osobliwej pary wzrok. Nie chciała oglądać tego wszystkego. Nie chciała słyszeć błagań dziewczyny, jej słabych argumentów obrony. Nie chciała w wyobraźni widzieć wszystkich tych okropieństw jakie szykował dla niej Wojownik. Na samą myśl brały ją mdłości. Teraz jednak nie chciała już bronić Tancerki. Uraza za urazę? Choć jej kara miała być o wiele gorsza, w tym momencie Ireth wolała już nie wchodzić między Shiro, a jego ofiarę. Dla własnego dobra.

Wojownik nadwyrężył zupełnie już sztywną nogę i przechylił się zupełnie tak, jakby powiał okropnie silny wiatr. Na szczęście dla niego, udało mu się jednak zachować równowagę...
-Powtórzyła byś?! Ale nie powtórzysz... Przez długi czas nie weźmiesz nic do tej jednej dłoni, która Ci się ostanie... Już ja się o to postaram...- W dalszym ciągu niczym żywy trup, zbliżał się do swojej ofiary, która właściwie przez własną głupotę ściągnęła na siebie tyle bólu...
-Jednak nie zabiję Cię... Właściwie już teraz życzę Ci, abyś żyła wiecznie z karą, którą na Ciebie ześlę...- Jeśli ostatnie słowa utożsamiały go w jakiś sposób z samozwańczym bogiem, to na pewno nie jednym z tych dobrych... Shiro łaknął kirwi. Jej krwi...
Nie wiele czasu trzeba było, by znów znalazł się znów nad nią. Tym razem świadomy już że nic mu nie grozi, skierował swą zupełnie znieczuloną nogę, chcąc znów brutalnie przygwoździć Fin do ziemi...
Z początku wydawało się że nawet nie trafił, ale tym razem i opaczność była przeciwko Tancerce... But Motykarza prawie że wgniótł całą jej rękę w ściółkę leśną. W ogólę nie wyczuwał siły nacisku, więc nawet nie wiedział by, gdyby pokruszył kolejną z jej kończyn.... Nie wiedział również tego że wsparł się na tej nodze prawie całym ciężarem ciała... Jedynie jego dłoń powędrowała w stronę ostrz, by już wkrótce móc dobyć swej katany...
-No to co? Zaczynamy?

To była jedna z tych mniej trafnych decyzji, jakie mogła wybrać Fin. O ile atak na jego nogę był dobrym pomysłem, to jednak gryzienie jej już raczej nie bardzo... W końcu nogę miał znieczuloną po same nerwy, tak więc nawet gdyby ktoś zrywał mu skórę z tejże kończyny, Wojownik nic by nie poczuł... Zapewne dużo więcej zdziałała by, próbując go wywrócić, ale jednak w końcowym rozrachunku i rak by przegrała.
Daray przyklęknął dosłownie na Łapie i nim jeszcze połapała się, jak wielki błąd poczyniła, szybkim ruchem uderzył gdzieś pomiędzy karkiem, a szyją Dziewczyny. To aż zadziwiające, jak nie wiele trzeba, by ogłuszyć człowieka... Jego zachowanie było dziwne. Skoro chciał bowiem, żeby cierpiała, dlaczego pozbawiał ją przytomności?  Lecz akurat to się bardzo szybko wyjaśniło, gdy Motykarz następne słowa skierował do Polimorfki.
-Wiem, że proszę o wiele... Ale czy mogła byś ją przenieść? Sam raczej nie dam rady a już i tak zabawiliśmy tu o wiele za długo... Nie mam teraz czasu na zatargi z kimkolwiek...- Czasu i siły... To tak na prawdę miał na myśli.