Zakon Światła Ostoja Fantazji

Shiro warknął z chwilą otrzymania ciosu w nogę, jednak zacisnąwszy zęby, powstrzymał się od głośniejszego krzyku. Asekuracyjnie jednak odskoczył jednak w tył i przyklęknął na niezranionej nodze. Szponem rozkazująco wskazał na Polimorfkę i rzucił ostro.
-Pilnuj jej! Jak będzie coś kombinowała, nie wahaj się gryźć. Ale ma żyć! Będzie cierpieć...- Po tych słowach powrócił do swoich spraw, a dokładniej zranionej łydki. Obiema dłońmi objął okolice, w którym Fin wbiła mu ostrze. Gdy dostrzegł że to jego własna broń, skrzywił się z niesmakiem. Zapomniał o tym i to była jego kara. Pewnie miał wyciągnąć z tego nauczkę na przyszłość, czy coś... Daray najbardziej jednak żałował, że nie założył swojej zbroi... Nie chcąc więcej myśleć o swoich błędach, wciągnął do płuc ogrom powietrza, i... Szybkim szarpnięciem, wyrwał sztylet z własnej nogi. Chwilę później oddychał nader ciężko, jakby to miało zastąpić brak okrzyku bólu. Tak czy siak nie był zadowolony z obrotu spraw. Z rany szybko zaczęła wylewać się krew i Wojownik dopiero teraz uświadomił sobie, jak wiele miał szczęścia. Nie wiele trzeba było, by Łapa przebiła mu tętnicę, a w dokładniejszym rozrachunku zabiła... Na szczęście nie celowała wyżej, w udo... A może po prostu tam nie dostała?
Chłopak wysunął nieco jedno ze swych mieczy. Nie miał jednak na celu odwetu. Jednym palcem zgarnął nieco maści z ostrza i z nietęgą miną, włożył go do środka rany. Pół sekundy później wyrwał go, jak oparzony i ponownie też wydawało mu się, że w okolicy znajduję się za mało życiodajnego tlenu... Na szczęście jednak substancja przynosiła porządany rezultat, mimo, że Shiro wcześniej nie przypuszczał, że do tego jej użyje... Wiedział jednak co to oznaczało... Na pewno na parę godzin straci czucie w tejże nodze, a może i jeszcze więcej... Rozmasowując dłonią twarz, ponownie rzucił, choć tym razem ciszej...
-Oj, będzie cierpieć...

To była jedyna szansa Łapy. Jedyna okazja, by spróbować uratować skórę. Drugi raz nie mogła liczyć na tyle szczęścia. Była cyganką, żyła dla smaku wolności. I żaden przeklęty worek pcheł nie będzie stawał między nią a ową wolnością. Bez zastanowienia zwinęła dłoń w pięść i posłała w kierunku czarnego nosa. Była bardziej przyzwyczajona do bycia szczutą psami niż ciepłej strawy, wiedziała więc które części ich ciał są delikatniejsze i nie bała się pojedynczych kulawych wilków tak, jak powinna. Widziała wyraz oczu polimorfki, nie chciała więc uderzyć jej zbyt mocno, tylko na tyle, by zdekoncentrować ją na moment. Zamierzała wykorzystać zmniejszoną chwilowo sprawność Shiro, by uciec. Choćby miała przy tym próbować ugryźć wilka w ucho, albo ponownie trafić w nos. Liczyła się tylko ucieczka. A nie czuła wilkich wyrzutów sumienia na myśl o sprawieniu polimorfce bólu, w końcu jedyną wdzięcznością jaką otrzymała za pomoc było wystawienie jej wojownikowi, który chciał ją zabić i groźba ataku.

Świat eksplodował jaskrawą czerwienią, gdy wilczyca cofnęła się gwałtownie prychając i rzucając łbem na boki. Nos, faktycznie był bardzo wrażliwym narządem i reagował na każdy, nawet najmniejszy dotyk. A co dopiero na uderzenie...
Ruch ten jednak był dużym błędem Fin. Bo to tej pory Ireth była jeszcze człowiekiem w zwierzęcej skórze, teraz zaś, była już tylko czystym instynktem. Łapa nie mogła wiedzieć, jak wiele kolejnych dni polimorfka potrafiła przesiadywać w tej właśnie formie. Wówczas, musiała działać jak prawdziwy wilk, więc wyłączała swoje człowieczeństwo. Bo liczyło się tylko przetrwanie, przeżycie kolejnego dnia w niebezpiecznej Puszczy. Tak też stało się teraz. Łapa ją skrzywdziła, więc liczyła się tylko zemsta.
Ireth warknęła, kładąc po sobie uszy, gdy tylko w miarę doszła do siebie. Była tu na w miarę uprzywilejowanej pozycji. W końcu ona stała, gdy Tancerka leżała na plecach i by zacząć uciekać, musiała najpierw się przetoczyć, a dopiero później jakoś podnieść się do pozycji stojącej. Więc, gdy tylko Fin zaczęła podnosić się z ziemi, Ireth już do niej dopadła. Zwiększony poziom adrenaliny uśmierzył ból, i obolałej łapy i nosa, dodał jej nowych sił. Wystarczył jej jeden sus, by zatopić kły w kostce dziewczyny. Choć nie był to mocny chwyt, to i tak raczej wyczuwalny. Szczególnie jeśli dodać do tego mocne szarpnięcie w tył, które nastąpiło chwilę za nim. Łapie groził ponowny upadek, a ten zaś wiązał się z niebezpieczeństwem ponowniego znalezienia się blisko zębów wilczycy. Bo co tam noga, groźniejsze byłoby spotkanie kłów z szyją...
Ireth przyzwyczajona była do samotnych polowań, gdy całe tygodnie spędzała w Puszczy. Teraz całe jej zwierzęce doświadczenie wzięło górę nad ludzkim myśleniem i analizą danych.
Isnte szaleństwo.

W okolicy rozległ się nieprzyjemny dźwięk pękającej kości, gdy tylko Fin wykonała gwałtowny skręt w bok. Dziewczyna w ferworze walki o życie, być może jeszcze nie czuła bólu, ale ten już wkrótce dosięgnie ją w całym swym ogromie. Jeśli nie w ten, to inny sposób...
Wojownik spróbował wstać i udało mu się to choć z trudem. Ireth przez przypadek wykonała kawał dobrej roboty, bowiem teraz zarówno ona, tancerka, jak i on mieli problemy z którąś z kończyn. A więc też nikt z nich nie mógł stąd uciec... Byli na siebie skazani, jakkolwiek śmiesznie to wyglądało...
Chłopak ruszył na przód, starając się zachować równowagę, ale nie szło mu to już tak łatwo. Przemieszczając się w stronę obu Pań, z mieczem i nożem w obu dłoniach, wyglądał zupełnie jak jakiś sługa ożywieniec, który zamierzał mordować na rozkaz nekromanty. Daray jednak nie miał zamiaru nikogo dziś zabijać. Zadać ból, owszem! Ale nie będzie miał żadnego zysku, jeśli pozbawi tu dziś kogoś życia... Nagle miecz wysunął mu się z ręki i upadł cicho na ściółkę leśną. On sam wolną już dłonią, przesunął kilka minimetrów nad grzbietem, wiedząc że to przywróci Wilczycy jej ludzką postać. Zupełnie zbędnie z resztą dodał.
-Już wystarczy! Dobra robota...- Szybko jednak swój wzrok przeniósł na Łapę i tym samym tonem kontynuował zdanie.
-Kiedyś oburzałaś się, gdy nazywałem Cię złodziejką. Dziś utwierdziłaś mnie w przekonaniu, że wtedy miałem racje. Dobrze wiesz, że Ci tego nie wybaczę, więc dlaczego?

Cyganka zdusiła okrzyk, gdy poczuła nagły ból w nodze i usłyszała chyba najgorszy dźwięk w swoim życiu. Złamana noga była dla kogoś takiego jak ona jednym z gorszych koszmarów. Musiała mieć możliwość przemieszczania się i zdobywania środków do życia, a taka kontuzja niemal całkowicie uniemożliwiała to. Łapa przewróciła się na plecy, by wiecej widzieć. Gdy tylko w zasięgu jej wzroku pojawił się Shiro, zaczęła przesuwać się w tył w miarę możliwości, ciągnąc jedną nogę za sobą i zaciskając zęby.
- Okazja czyni złodzieja. Phi! Z resztą nawet tego nie ukradłam. Należna zapłata za pomoc, niedawną oraz wcześniejszą i wstyd, którego przez Ciebie doświadczyłam. - Syknęła, mając na myśli zaśnięcie wojownika. - Samotnej tancerce nie jest łatwo przeżyć zimę w tych okolicach, a nie mam do wykarmienia tylko siebie.
Finua wciąż starała się zwiększyć dystans między sobą a wojownikiem, zastanawiajac się przy tym, jak ciężkie było złamanie i czy dałaby radę stanąć na tej nodze. Gwizdnęła cicho, słysząc coraz bardziej nerwowe piszczenie Kiera, by dać mu znać, że pamięta o nim.