Zakon Światła Ostoja Fantazji

Koty spojrzały na siebie wzajemnie. Gdyby było to możliwe, pewne wzruszyłyby obojętnie ramionami. W każdym razie oba zwierzęta znów patrzyły na dwie kobiety. Widząc zaniepokojenie Ireth, kocica postawiła czujnie uszy. I w sumie był to jedyny ruch, jaki wykonała. Na pewno ani czarny, ani biały kot nie zamierzały przestawać sie gapić. Widocznie uważały to za ciekawą rozrywkę, ale znalazły sobie nowe hobby.

Kocica ziewnęła i przewróciła sie na bok z wrednym błyskiem w oczach. Ogon drgał nieznacznie, gdy zwierzę ciągle gapiło się na Ireth. Albo miało w tym jakiś cel, albo po prostu chciało sprawdzić, jak długo polimorfka wytrzyma i pozostanie w miarę spokojna. W każdym razie oba futrzaki dalej gapiły się na Ireth. I oba wydawały sie nieco rozbawione.

Patrzyla na cała ta sytuację z niejakim rozbawieniem. Ekena byla jej bliską przyjaciółką totez drowka wiedziala co kocica zamierza zrobic Ireth, a ona nie ma zamiaru nic zrobic z ta informacją. Zdjela swe długie, skórzane buty wedrowca i usiadła na trawie wpatrujac sie w zachmurzone niebo. Wydawalo się, ze jej dusza odleciala wraz z wiatrem.

Co za dziwne, kocie stworzenie... przeszło jej przez myśl. Co jak co, ale tego to się nie spodziewała. Nikt by się nie spodziewał. Przekrzywiła nieznacznie głowę chcąc mieć wielki, koci łeb na widoku, zwłaszcza paszczę, którą wolała zatrzymać z dala od siebie.W szczególności po tym co Ekena powiedziała jej ostatnio.
-Tak, tak, cudownie... -mruknęła niezbyt zadowolona. -Ale wiesz Ekena, wbrew pozorom masz ostre zęby. -uśmiechnęła się łobuzersko starając się odsunąć łeb kocicy od siebie.

No to wyszła z tego dosyć niezręczna sytuacja. Dziewczyna najpierw oniemiała patrzyła jaj jej dłoń znika w paszczy śnieżnego kota, ale teraz? teraz to już zupełnie 'zgłupiała'. Od kiedy to przyjaźń pokazuje się pożeraniem cudzej ręki?!
Ireth wiedziała, że szarpanie nie miało sensu, rozmowa też raczej nie wchodziła w rachubę. Byłaby to najprawdopodobniej rozmowa z kamienną ścianą lub gorzej. Co więc mogła zrobić?
Tak, więc z miną zupełnego głupka przyglądała się zębiskom kocicy. W myślach zaś miała jedno słowo. Tylko jedno, ale to tylko w ostateczności...

Odskoczyła w tył i zmierzyła Ekenę co najmniej zdziwionym wzrokiem. Czy jej zupełnie już odbiło? Była tak zaskoczona, że nie miała najmniejszego pomysłu co z tą sytuacją zrobić.
-Ekena, zupełnie rozum Ci odjęło? -wyrzuciła z siebie, cały czas cofając się w tył. Bo właściwie co mogła począć? -Są inne sposoby pokazania tego, że nie chcesz tu mojej obecności. -dodała jeszcze, obracając się na pięcie. Skoro miała iść to pójdzie.

Runęła na ziemię. A kiedy już uświadomiła sobie, że leży w błocie, to jeszcze na dodatek dosyć ciężko jej się oddychało. Oczywiście nie wspominając o innych ruchach. -Ty cholerny, wielki kocie. -wycharczała, próbując jakoś podeprzeć się dłońmi. Co jak co, ale taki kawał mięcha na plecach jednak trochę ważył. No to nici ze spokojnego spaceru. Przez krótką chwilę dziewczyna się nie ruszała, co też mogła kombinować? W końcu kocica i tylko ona, bo dla reszty było to znacznie za ciche, mogła usłyszeć jedno krótkie słowo rozkazu. Coś jak 'molwes', czy jakoś tak? Polimorfka już straciła pomysły jak pozbyć się swojej futrzastj przyjaciółki. Zostało tylko to.
Nad głową Ireth pojawił się niewielki płomyczek, który dosyć szybko przekształcił się w małą, ognistą kulkę. Ta zaś ruszyła w stronę łba śnieznego kota. Może nie była wielka, jednak dosyć ciepła...

Płomyczek niemal natychmiast zgasł. Nie, on raczej się rozwiał. Gdyby Ekena aktualnie nie chowała się za krzakami zobaczyłaby jak Ireth się skrzywiła. Polimorfka podnisoła dłonie do skroni i zamknęła oczy. Wciąż nie mogła do tego przywyknąć. To było takie... dziwne, niezrozumiałe. Odetchnęła kilka razy i powoli podniosła się z ziemi. Tylko chwilę kręciło jej się w głowie. Potem wszystko ucichlo, wróciło do normy.
Ireth otworzyła oczy i spojrzała na Silver. Ciekawa była osądu drowki, prawie równie ciekawa co osądu Ekeny. Jednak jej reakcja mówiła sama za siebie.