Zakon Światła Ostoja Fantazji

-Tutaj! Tu! -zawołąła spod niewielkich zarośli.
-W końcu robisz coś co do ciebie należy. -Mia zaśmiała się cicho, z aprobatą.
-Wiem. -odpowiedziała jej w myślch, a na zewnątrz lekko się usmiechała. Ekena powoli zbliżała się pod owo drzewo.
-Co będzie nastepne? -mimo tego, że Mia była jakoś nadzwyczaj spokojna i miła, jeżeli moża to liczyc w tych kategoriach, to Ireth i tak czuła się przy niej, a właściwie z nią dziwnie niepewnie.
-Stój! -zawołałą do Ekeny. Lepiej juz byc nie mogło. Klacz stała w idealnym punkcie. -A teraz spójrz w górę! - kiedy tylko Ekena podniosła łeb, Ireth siegnęła po sznurek, który miała pod łapą. Jednym szybkim ruchem spowodowała rozluźnienie wiązań płachty na drzewie, co doprowadziło do... ulewy piór. Płachta wraz z zawartością spadła prosto na białą klacz pokrywając ją od stóp do głów różnobarwnym pierzem. Tylko dziwne, dlaczego nie chciało ono zejść? Ireth w tym momencie o mało nie umarła ze śmiechu. Teraz już nie wilczyca, a orzeł podziwiała wszystko ze stosownej odległości nad głową Ekeny.
-Doskonale...-Mia również się śmiała.

Orlica wylądowała na jednej z wyższych gałęzi. -O tak, zemsta jest słodka. -śmiała się w duchu, jednak uwaga z piciem też zapadła jej w pamięci. Już za dobrze znała jak to jest stać się czyimś króliczkiem doświadczalnym.
-Znowu sobie wrogów tworzysz! - zarechotała.
-O weś się zamknij. -Ireth znów się cicho zaśmiała po czym poderwałą do lotu chcąc wyśledzić swoją ofiarę. Pojedyncze pióra, które nie zdążyły dobrze się przykleić stanowiły łatwy trop.

-Chodzi o to. - wskazał na soją szramę na policzku - Podczas niedawnego ataku na karczmę. Gdy pojawił się tam nitidius, tak chyba się to nazywa co zaatakowało wtedy karczmę. Strasznie rozbolała mnie ta szrama - myślałem, że to już koniec ze mną. Ale gdy tylko go unicestwiono ból ustał. Tak w ogóle to tą szramę mam prze dziwną zakapturzoną postać, która mnie kiedyś uderzyła. Mam podejrzenia, że to może mieć coś wspólnego z magią no ale ja z magią to kompletnie na bakier. No i bardzo mnie to niepokoi od tego ataku na karczmę. Więc masz może jakieś podejrzenia co do tego co mi jest lub może możesz mi jakoś pomóc.

-Aha. Mniej więcej rozumiem o co chodzi.
Pogładził się lekko po bliźnie na policzku. Takie małe, a sprawia tyle bólu
-A jest może jakiś sposób by zapobiec innym podobnym sytuacjom jak ta wtedy w karczmie.

Ostatnio edytowany przez Lejs (2008-05-07 16:45:58)

Dawno nikt tędy nie chodził. Ścieżka była już niemalże zarośnięta przez krzewy, trawę i wszelkiego rodzaju pylące zielicho. Istny raj dla samotnika, przekleństwo dla alergika.
Ktoś w końcu musiał to zmienić. Tym kimś była Ireth. Powoli i niezmordowanie posuwała się do przodu.
Trochę czasu zajęło jej dotarcie na sam szczyt osławionego punktu widokowego. Odetchnęła z ulgą i rozejrzała się. Podczas jej wędrówki niebo zdążyło zająść chmurami i właśnie zaczynało padać. Ona i jej szczęście. Mimo tego na twarzy polimorfki igrał uśmiech zadowolenia. Zrobiła jeszcze kilka kroków i... poslizgnęła się na błocie. Siedząc na mokrej ziemi zaśmiała się perliście.
Ona i jej szczęście...

Uśmiechnęła się nieznacznie. -Oprócz kilku nowych siniaków to raczej nic. - chwyciła dłoń drowki i wstała z mokrej i śliskiej ziemi. -I oczywiście kilku kolejnych plam na płaszczu. -westchnęła bezskutecznie próbując pozbyć się ich dłonią. Wzruszyła ramionami. Stało się. Nie pierwszy i nie ostatni raz. Spojrzała uważnie na drowkę. -A Ty właściwie co tu robisz? -uśmiechnęła się głupkowato jednak w oczach miała dziwnie chłodny błysk.

Dziewczyna wsłuchała się w głos. Czy zabrzmiała w nim znajoma nuta? Nie na pewno nie, musiało się jej przesłyszeć. Jednak w duchu coś nie dawało jej spokoju. Przymknęla oczy o dziwnej barwie starając się w miarę możliwości przywołać w myślach pewne obrazy. Nic. Widocznie jednak wydawało jej się.
-Witam Cię, nieznajoma. -powiedziała bez żadnych słyszalnych emocji. -Może jednak skoro mamy korzystać z tego miejsca wspólnie, pokazałabyś się? -Ireth tylko przelotnie spojrzała na miejsce, skąd jak mniemała dochodził owy znajomo-nieznajomy głos.

Polimorfka długo wytrzymywała na sobie kocie oczy. Jednak jej cierpliwość też miała granice. Szczególnie po ostatnich, długich tygodniach. Westchnęła.
-Czy mogłabyś przestać? -posłała Ekenie krzywy uśmiech, znów rzucając ukradkowe spojrzenie na miejsce, gdzie przebywała demonica. Coś ją ciekawiło, a zarazem odrzucało. I cały czas nie mogła pozbyć się wrażenia, że zna ukrywającą się osobę. Lekko zdenerwowana zaczęła kręcić palcami młynka co chwila mrucząc pod nosem jakieś niezrozumiałe słowa.

Ostatnio edytowany przez Ireth (2008-06-10 17:56:01)