Zakon Światła Ostoja Fantazji

Czując wbijające się w ramię pazury, wydała z siebie paskudny dźwięk. Było to coś miedzy ludzkim krzykiem a rykiem wielkiego kota. Ryk śnieżnego kota był bardziej zbliżony do ryku pantery, niż lwa, co sprawiało, ze ten okropny, nieludzki wrzask brzmiał jeszcze gorzej. Ponieważ byłą w połowie przemiany między kocicą, a człowiekiem, zwyczajnie wykorzystała wściekłość próbując chwycić łapą harpię, wbijającą sie w jej ramię i przegryźć gardło stwora. Liczyła, że jej przemiana objęła szczęki wystarczająco, by mogła wbić wielkie kocie kły w gardło potwora. Widok na wpół ludzkiego czegoś, czym była polimorfka w połowie przemiany miedzy człowiekiem i zwierzęciem, sięgające w kierunku półptaka, musiał być okropny.

Najpierw z nikąd pojawiła sie rana. Dla tego stworzenia to było zbyt zadziwiające, aby nie zareagować. Kiedy w jej ślepiach zabłysła imitacja zrozumienia w jej cielsko wbił sie sztylet. Maud osiągnęła swój cel. Rana Lejsa nie była śmiertelna, jednak potwornie paliła. Niestety istniało poważne zagrożenie zakażenia, ale nie tym teraz martwił się wojownik. Harpia kilka chwil temu ogłuszona przez Ekenę własnie wracała do gry. Cielsko podniosło się z ziemi i skierowało do polimorfki zajętej jej przyjaciółką. Ekena nie mogła jej zobaczyć gdyż jej przeciwniczka chwilowo próbowała rozorać jej twarz swoimi szponami... Za bardzo była przywiązana do życia by przestraszyć się pół człowieka, pół kota i jej nieudolnych ataków.

W trakcie walki bez sztylet czuł się jak bez nogi lub ręki. Lejsu jak najszybciej mógł - czyli na ile pozwalała mu zraniona noga - zbliżył się do harpii, w której ciele tkwił jego sztylet. Chwycił za jego rękojeść i wyciągnął po czym nie patrząc czy ona żyje czy nie żyje, nie zdawał sobie nawet sprawy czy ona ciągle się unosi czy leży martwa na ziemi, wiedział tylko, że ją atakuje zaczął dźgać ją swoim sztyletem po całym cielsku. Zaprzestał po jakimś czasie i padł wyczerpany na ziemię miał nadzieje, że ta harpia nie sprawi mu już problemów. Jego łydka bardzo nie przyjemnie go piekła - miał nadzieje, że to nie było nic poważnego.

Nimfa rzuciła się wręcz na harpię, nie wiedząc czy ta jest jeszcze żywa, czy już nie, ale chcąc zapobiec jej ewentualnym kolejnym, niespodziewanym atakom. Cięła sztyletem z niespotykaną w niej złością. Harpie, nieznane jej dotąd, od razu wywołały pewne obrzydzenie. Z reguły żyła w zgodzie ze zwierzętami, ale tych nie można było tak nazwać. Wściekłe, obrzydliwe i wredne ptaszyska, atakujące co się tylko dało ze swymi szponami. O, zasługiwały na to.
Maud wyprostowała zgięte kolana i odłożyła sztylet. Ujrzała stojącą do niej tyłem postać i wręcz wbiła w nią swój wzrok. Była znajoma. Zmrużyła oczy, próbując sobie przypomnieć. Nie, chyba się pomyliła. Jeszcze raz rzuciła okiem w tę stronę i postanowiła na razie poczekać z tym. Z dala dobiegały różne dziwne odgłosy, a właściwie wrzaski, wydawane z pewnością przez harpie.
- Hej, ty ptaszysko bezmózgowe! Skrzacie obrzydliwy! No chodź tutaj jeśli jesteś taki chętny! No dalej! - wołała z pasją, wymachując swym sztyletem i przybierając obronną pozycję i przygotowując się do wściekłego ataku.

Rana, którą tu odniósł Lejsu już w ogóle nie dawał o sobie znać dzięki skutecznej pomocy Demento. Ostatnie wspomnienia z tego miejsca nie były najlepsze, Lejsu wracał tu bez oporu. Lejsu podszedł do barierki oparł się o nią łokciami i spoglądał hen przed siebie.W takiej sytuacji mógł rozmyślać bez problemów - piękny widok i pogoda. Swobodnie pogrążył się w rozmyślaniach.

Drowka ruszyła na punkt widokowy. W końcu robiło sie cieplej, a choc ostatnim razem by tam zamarzła pod zawalinami sniegu teraz jej to nie groziło. Weszła pewnie na szczyt i gdy zauważyła  znajome twarze pomachała do postaci na górze.

-Hej! co wy tu robicie?

Zagadała wesoło

Ireth widząc pozostałych zakonników mimowolnie lekko sie uśmiechnęła. Ale nie była tu w celach tylko rekreacyjnych. Mogło to dziwnie wyglądać, ale polimorfka starannie obchodziła, badała, oglądała każde większe drzewo w tym miejscu. W końcu zatrzymała sie pod niemałym dębem i usmiechnęła się z satysfakcją. -Nada się. -przemieniła się w czarnego orła i podleciała na jedną z gałęzi. Była ona dosyć gruba by utrzymac człowieka, ale też znajdowała się dość wysoko. Ireth z powrotem zmieniła się człowieka, oparła się o pień i spojrzała w dół, prosto na ścieżkę. -Idealnie -mruknęła patrząc jak Aviv kręci sie na dole. Teraz wystraczyło tylko poczynić odpowiednie przygotowania. Polimorfka przewiązała gałąź, na której siedziała liną, którą wzięła ze sobą z ptaszarni. Drugi koniec zaś zrzuciła na ziemię. Sama chwile pozostała jeszcze w górze, jednak po chwili znów zmieniła się w orła i poleciała w stronę ptaszarni. Ryś został przy linie.

Po dłuższym czasie w oddali znów pojawiła się sylwetka polimorfki. Raźnym krokiem szła przed siebie niosąc na plecach jakiś spory wór. Podeszła do rysia z uśmiechem. -Dobra robora Av. -uśmiechnęła się i przewiązała worek liną. Zmieniła się w orła, wleciała na tą samą gałąź co wcześniej i wciągnęła do góry wór, który w rzeczywistości był sporą płachtą związaną tak by służyła jako worek. Dziewczyna uśmiechnęła się i zaczęła starannie podwieszać płachtę łącznie z zawartością na gałęziach. Po dłuższym czasie zeskoczyła i przeciągnęła się pod drzewem. -Gotowe. -na jej twarzy wykwitł wredny uśmiech. -Tylko byle by się udało. Podniosła koniec liny i podciągnęła go do siąsiednich zarośli.