Zakon Światła Ostoja Fantazji

Śnieżna kocica siedziała niezbyt starannie skryta w krzakach. Patrzyła na Ireth ze strachem w szeroko otwartych oczach. Warczała cicho, nie mogąc sie ciągle uspokoić. Widać było, że nie lubiła ognia. W sumie można było to zobaczyć przyglądając się jej sierści. Małe, łyse fragmenty skóry mówiły same za siebie. W ludzkiej postaci blizny po oparzeniach były wyraźnie widoczne. Dlatego właśnie Ekena coraz więcej czasu spędzała jako zwierzę. I coraz bardziej jej dusza i umysł upodabniały sie do ciała. Nauki pobrane w młodości nie czyniły z polimorfki milszej istoty. Morderca w zeszpeconym ciele zwierzęcia...

W końcu Ekena... nie... Ekena zapewne nie zachowywałaby sie w taki sposób... A może? W każdym razie śnieżna kocica wypełzła spod krzaków i warknęła na Ireth, kładąc po sobie uszy i obnażając zęby. Potem odwróciła się, by popędzić jedna ze ścieżek, które poznała podczas samotnych spacerów po terenach Zakonu. Jedną ze ścieżek używanych przez zwierzęta. Kilka chwil potem wielki kot był tylko plamką znikającą w zaroślach.

Dziewczyna mimowolnie sapnęła. Więc, to wszystko to nie był twór jej wybujałej wyobraźni. Więc, jednak to był znajomy głos. Prawie znajomy. -Ni.. Nikola? -wyjąkała. To wszystko wytrąciło jej z równowagi. To przekroczyło wszelkie pojęcie. Przecież to nie może być Nikoletta, amazonka. To nie może być ta zabawowa awanturnica... A jednak, jednak była.
Nastąpiła głucha cisza. Nieprzerwana, dziwna. Polimorfkę znów ogarnęło to przeklęte uczucie bezsilonści. Znów nie mogła wymówić choć jednego krótkiego słówka. Wszystko tak drastycznie się pozmieniało.

-Co, nie... nic.... Tylko tak trochę... a z resztą. -Ireth wciąż nie mogła się pozbierać. Nawet złożenie kilku słów w zdanie teraz sprawiało jej trudności. Odwróciła wzrok, by przestać gapić się na demonicę. Potrząsnęła nieznacznie głową. Dopiero teraz polimorfka zdała sobie sprawę co tak na prawdę Nikola zrobiła. Spojrzała na miejsce, gdzie ta była przed kilkoma minutami.
-Zaraz... ja Ty? To? -przecież teraz stała tuż przed nią. Faktycznie, wszystko się pozmieniało...

Dziewczyna nie mogła powstrzymać lekkiego drżenia na samo słowo 'demon'. Tego, by się w życiu nie spodziewała, nie biorąc już pod uwagę jego żałośnie krótkiej długości. Czyli jednak to oto kobieta była Nikolettą, w mniejszej lub większej części, jednak była. Życie człowieka nie jest specjalnie długie, polimorfka musiała się przyzwyczaić do zmian, często nieprzewidywalnych. -Płomyczek... To tylko... -właśnie jak to ująć. Dopiero niedawno odkryła te iście intrygujące zdolności. Teraz posypie się lawina pytań. A może nie? Może Nikola nie będzie drążyć tego tematu? -To tylko mała sztuczka. -dokończyła. W końcu prawie było to zgodne z prawdą. To była sztuczka, tyle, że magiczna.

-Zaraz, zaraz... a kto powiedział, że ja chce w zamian jakieś piekielne zdolności? -polimorfka nagle oprzytomniała. Tak jakby ktoś wylał na nią wiadro zimnej wody. Przecież jej nie zależało, bo to jak pierwszy raz spotkała się ze swoimi umiejętnościami było tylko przykrym wypadkiem.
-To zwykłe, pomniejsze... -słowo zaklęcie, nigdy nie chciało jej normalnie przejśc przez gardło. Wciąż się obawiała. To było takie nienaturalne. Ale zmiany trzeba akceptować.
Dziewczyna wzruszyła ramionami. -Właściwie to ja nie wiem, Silver to Ty tu jesteś znawcą magii. -rzuciała siląc się na spokojny ton. Prawie jej się udało. Tylko ostatnie słowo 'zadrżało'.

- No ja... - zaczęła przeciągle. - Mogłabym nauczyć jej innych sztuczek. Może nie są jakieś wyszukane, ale za to jakie praktyczne! I, powiedzmy...moją przychylność? Silver, nie śmiej się! Wcale to nie jest takie śmieszne i doskonale o tym wiesz. Demonów nie powinno się lekceważyć - ostatnie słowa zabrzmiały naprawdę, jakby wysyczał je jakiś diabelski pomiot. - Choć jestem pół-człowiekiem mam spore możliwości i kontakty tu i tam - uśmiechnęła się do siebie. - Jeśli to Cię, Ireth, nie interesuje, możemy po negocjować. Jest dużo możliwości.

Ostatnio edytowany przez Nikoletta (2008-06-16 15:39:42)

W oddali można było usłyszeć krzyk jakiegoś ptaka drapieżnego. Zapewne był to całkiem duży ptak. Szybko odpowiedziały mu kolejne wrzaski. Na niebie, dokładnie nad głowami Drowki, polimorfki i Pół-Demonicy, kołowało kilka, no... może kilkanaście ciemnych punktów. Pojedyncze zaczęły zbliżać sie z dużą szybkością. Znowu rozległ się ptasi krzyk, tym razem znacznie bliżej. Obiekty na niebie opadały coraz szybciej. wyglądały jak pikujące orły... No... prawie... większość szanujących się, zdrowych orłów nie ma zadnich łap wielkiego kota i nie wygląda jak gryf. Gryf! Właśnie te istoty musiały pikować, pokrzykując do siebie. Prawie wszystkie rozłożyło ogromne skrzydła i śmignęły kilka metrów nad ziemią. Jednak jeden opadał dalej. wdawało by sie, że w ostatniej chwili rozpostarł skrzydła i... chwycił szponami przednich łap Ireth, wrzeszcząc przy tym niezwykle głośno. Wzbił sie w niebo, by dołączyć do reszty, która kierowała sie już ku Puszczy. Dwie bestie były znacznie większe od reszty. Również gryfy znajdujące się znacznie wyżej popędziły w tym samym kierunku. Stado mogło liczyć dziesięć do trzynastu osobników, ale ciężko było zliczyć śmigające po niebie plamki. Gdyby ktoś przyjrzał się porywaczowi, może rozpoznałby w nim syna pewnej albinoski, Lunatiego.
Modlitwy Ireth został widocznie wysłuchane... Ale kwestią sporną pozostało, czy na pewno bogowie pomogli jej, czy może wpędzili w jeszcze większe bagno...