Zakon Światła Ostoja Fantazji

Znała te zagrywki Nikol. Było do przewidzenia, że coś takiego wymyśli. Niestety, elfka nie wiedziała, za wcześnie znikła z zakonu. Ale w pamięci zaczęła wertować istoty z tam tych czasów. Ale przyszły jej na myśl 3 istoty, które dziwnie jej utkwiły w pamięci. Yod, Lukas i Grogo... była pewna, że to na pewno jeden z nich. Powie co myśli, a co... najwyżej będzie się bawić.
-Masz na myśli Lukasa, bo tylko on mi do głowy przychodzi. - odpowiedziała zuchwale i bez większego lęku, czekając na reakcję Nikol.

Anioł nawet nie zareagował na toczącą się obok niego wymianę zdań. Myślami był zbyt daleko, by usłyszeć jakiekolwiek słowo. Przynajmniej od razu. Wszystko docierało do niego z opóźnieniem. Jego umysł nie kontaktował tak, jak powinien.
Wziął głęboki wdech i wrócił do rzeczywistości. Nie lubił tak odlatywać. Zdarzało mu się. I tyle. Odwrócił się od barierki i dostrzegł dwie nieznajome mu osoby. Nawet trzy, jeśli liczyłby kobietę, która wyglądem przypominała zwierzę. Polimorfka? Być może. Ale to nie miało dla niego w tej chwili znaczenia.
Popatrzył na niebo, po czym rozłożył szeroko skrzydła i wzniósł się w powietrze. Zawisł kilka metrów nad punktem widokowym, po czym przeleciał za barierkę i gwałtownie zanurkował w dół. Lewą nogą odbił się od zbocza wzgórza i poleciał w bliżej nieznanym mu kierunku.

Elfka bacznie przyglądała się postawie amazonki, bo twarz jej nic nie mówiła. Ale zachowanie świadczyło, że to co powiedziała zabolało amazonkę, lub przynajmniej mało przyjemne uczucia wzbudziło w niej.
-Zwątpienie… - powtórzyła mimo wolnie – nie, raczej nie przepadam cofania się w czasie. Tam nic ciekawego i drogiego jak na razie nie było dla mnie. – ale już amazonka odeszła. Yukiko odprowadziła ją wzrokiem. Zrozumiała, że dobrze pamiętała. – Będzie dobrze, tylko trzeba chcieć. – wymamrotała pod nosem. To był jeden z rzadszych  zjawisk u elfki. Chwile optymizmu, były czymś trudno w jej sercu i duszy uchwytnym.
Przeniosła wzrok na resztę obecnych istot. Ciekawiło ją kim one są.

Smenciciel położył sie na ziemi. Już długo się nie wtrącał w życie zakonu, krążył gdzieś blisko stolicy, najmował sie różnych zadań, nawet został mordercą. Ale nie potrafił na stałę opuścić Raany. Narkah zaginął, nie wiedział nic o zaginięciu przyjaciela. Ale był niemal pewien, że nie opuszczał miasta. A teraz dowiedział się, że jego kolejny przyjaciel zawitał do miasta. Jedyny prawdziwy i jednocześnie najsilniejszy i najbardziej doświadczony sojusznik. Przyzwyczaił się do tego, że ekscentryczny Narkah znika, Ale po co do jasnej cholery ten stary awanturnik opuścił miasta portowe? Gdyby nie te dwa przypadki być może już dawno ruszyłby w góry, zebrałby stary oddział i ruszył na wojnę szarpaną z Chaosem. Ale Narkah zniknął, a Szihab jest w Raanie. Smok wstał i przeciągnął sie leniwie. Czas przywitać się ze starym przyjacielem. I przypomnieć o swoim istnieniu całej reszcie.

Kto by pomyślał, że w tak mroźnym okresie, znajdą się śmiałkowie opuszczający swe nory. Nawet srebrzyści, woleli pilnować ulic miasta z wież wartowniczych i posterunków, niżeli przechadzać się po nich. Jako, że Angelowi skrajne temperatury były nieodczuwalne, ten wybrał się na spacer, zawodowo mówiąc 'obchód'. Jako iż nie przepadał za praworządnością i dobrem absolutnym, cechami którymi karmieni są jego ludzie, postanowił nieco spuścić z tonu, by móc ochłonąć od ciągłego natłoku 'dobra'. Angel był żmiją, zgrywającą dobrą, bezbronną ofiarę, by w odpowiednim momencie wyrzucić z siebie, ukryte w głębi jego umysłu, prawdziwe ja.
Tym razem nie było mu to dane. Jego oczom ukazała się dziwna postać, nigdy wcześniej nie widział nic podobnego na oczy. Ang nie był do końca pewny, czy aby ten mieszaniec w ogóle mówił czy też zachowywał się w miarę ludzko. Różne dziwactwa chodzą po tym świecie, z nim włącznie. Lecz tego zwierzęcia nie potrafił zdefiniować.
Choć jego niemal doskonały słuch uchwycił słowa przez to coś wypowiadane, jednak były one wymówione w niezrozumiałym mu języku co tylko potęgowało ciekawość. Niezauważalnie dla sokoła i niesłyszalnie dla lisa, krwiopijca w mgnieniu oka zjawił się stając na barierce, naprzeciw dziwnego stworzenia. Spośród długiego kołnierza, przysłaniającego dolną część twarzy, włącznie z nosem, oraz sporego kapelusza, ukrywającego skrawek czoła oraz włosy, postać mogła ujrzeć, jedynie głębię czarnych jak noc oczu, mocno kontrastujących z mleczną barwą skóry. Kilka małych kosmyków włosów, uciekło spod kapelusza, sprężynując na jego lewym poliku.
Angel nie wątpił w rozumność osobnika przed nim, toteż oczekiwał reakcji z jego strony. Duże, czarne oczy niemal hipnotyzowały swoją odmiennością.

~ A jednak umie mówić. ~ Pomyślał. Damski głos pozwolił zdefiniować płeć. Choć pierwsze słowa nieznajomej znów zmyliły go z tropu, to jednak dalsza część jej wypowiedzi była już całkowicie zrozumiała. Mimo otwartości ze strony kobiety, Ang milczał. Nieustannie analizował nieznajomą wzrokiem, zaś tęczówki nawet nie drgnęły, skierowane w oczy mieszańca. Po chwili zeskoczył z barierki, przylepiając się do podłogi niczym magnes, aczkolwiek robiąc to bezszelestnie.
Nie móc dostrzec niczego 'niepokojącego' w ciele, czy ekwipunku wzrok wampira spoczął na twarzy nieznanej mu kobiety.  - Nie na tyle długo by określić kim jesteś. -  Odezwał się w końcu. A gdy aksamitny głos Angelusa zabrzmiał w uszach jego rozmówczyni, ten rozpiął dwa, może trzy guziki płaszcza, rozchylając tym samym kołnierz i ukazując nieznajomej swoją pełną twarz.
- To niezbyt dobra pora na przechadzki. Co tu robisz ? -  W kontekście nie zawarł ani kropli zmartwienia, a nawet nie wyakcentował pytania, mówiąc martwym tonem głosu. Rozmył spojrzenie, można by rzec, że patrzył się teraz na coś, co było za plecami nieznajomej. Na twarzy, nie malowała mu się żadna mina, stał jakby został tu wcześniej wyrzeźbiony. 

( Zaś moja postać, droga Silver, nigdy nie widziała ciemnego Elfa. Uznała go zatem za mieszańca. Angelus widział, jedynie Elfy jasnej karnacji )

Krwiopijca stał niewzruszony. Choć wydawać się mogło, że jego oczy skierowane są na horyzont, srebrzysty wodził oczami za nieznajomą, obserwując jej każdy ruch.  - Nie jestem stąd, i wojna mojej rasy mnie nie interesuje. -  Pochylił głowę w stronę swojej rozmówczyni, nabierając nieco rozchmurzonej miny.  - Spaceruję. Tu i ówdzie. Przez wzgląd na historię tych terenów, chyba nie jest mi to zabronione ? -  Odezwał się znów. Głos kompletnie do niego nie pasował. Z twarzy uprzednio wyrzeźbionej w skale, rozbrzmiewał aksamitny głos, kojący nie jedno ucho.  - Wybacz moją ciekawość... Czym ty tak właściwie jesteś ? -  Spytał, dobierając uprzejme słowa.