Zakon Światła Ostoja Fantazji

Mimo, iż czuła jego obecność, mimo, iż wiedziała, że się zbliżał to i tak drgnęła zaskoczona, gdy pchnął ją w stronę potoku na dole. Oczywiście utrzymała się, ten swoisty cios nie był na tyle silny by spadła, jednak i tak wydał jej się dość... Podejrzany. Poprawiła chwyt na murku i podsunęła się z powrotem w kierunku bruku. Jednak nawet jeśli chciała teraz zejść, to on skutecznie jej to uniemożliwił. Stojąc tak, że odwracając się znalazłaby się z nim twarzą w twarz, a każde przesunięcie się mógł bez problemu zauważyć i powstrzymać. Jeśli oczywiście taki byłby jego zamiar.
- A co takiego pana sprowadza do miejsca odosobnienia panienki? I czy panu uchodzi straszyć panienkę zepchnięciem do wody? - Odwróciła w jego stronę głowę i zmierzyła zaciekawionym spojrzeniem. A potem wyraźnie się skrzywiła, gdy tylko jej wzrok padł na osobliwą broń na jego dłoni.
- Srebro. Wspaniały kruszec. Szkoda, że nie wszyscy mogą go doceniać, prawda? - Mimowolnie zaczęła skubać i drapać swoją dłoń. Jak zawsze, gdy metal ten znalazł się w jej pobliżu. Teraz było to jeszcze stosunkowo znośna obecność, jednak wiedziała, że jak tylko pobędzie tu dłużej, to nie będzie w stanie nawet myśleć poprawnie. Cholerny metal był bardzo... Absorbujący. Wypełniał sobą każdą komórkę, napełniając ją piekącym bólem. Jakby fakt, że był dla polimorfów śmiertelnym zagrożeniem był jeszcze za mały.

- Nie przejmowałabym się, gdyby owe coś było trochę dalej od mojej twarzy. - Teraz nawet jeśli chciała ukryć obrzydzenie to nijak jej to nie wyszło. Cóż, tak bliska obecność srebra jednak robiła swoje. Fakt jednak, że broń ta była dlań śmiertelnym zagrożeniem nawet pomijając metal jakoś nie robił na niej wrażenia, a przynajmniej mniejsze. Z daleka czuć było, że człowiek ten jest wprawnym wojownikiem, sam ruch, który miał jej lepiej przedstawić 'szpon' był tego dowodem. Takiej płynności i specyfiki można się było spodziewać tylko po woju. Mimo wszystko jednak, przywołała na twarz delikatny uśmiech i starała się wzrokiem omijać broń u dłoni człowieka.
- Trzeba sobie spokój w Puszczy umieć znaleźć, prawda? Jak dotąd nie natknęłam się na nikogo, prócz pana. A czas już jakiś wędruję. A że tu spokój panuje, jest mi to miejsce miłe. I przywołuje wiele wspomnień. Dobrze się tu myśli. - Znów obdarzyła go uśmiechem, tym razem nawet mniej wymuszonym. Nawet o tym nie myśląc, zaczęła drapać teraz drugą dłoń. Na tej pierwszej już pojawiły się oznaki bliskości srebra, czerwone plamy obejmowały skórę niemal do nadgarstka.
- Wnioskuję z pana słów, że pan mieszka w Puszczy, a przynajmniej sypia... To całkiem interesujące. Nie boi się pan zwierząt leśnych? Swego czasu był tu spory problem z wilkami.

- Tak, towarzystwo Nikoletty to faktycznie swoiste wyzwanie. - Jakby na potwierdzenie tych słów, kiwnęła głową, pozwalając włosom opaść na twarz. Prawdą było, że przebywanie blisko tej Amazonki było niebezpieczne, szczególnie dla tych nieostrożnych, wątpiła jednak, że on nie jest tego świadomy. Sam fakt, że nazwał ją wilkiem mówił sam za siebie. Przy następnych słowach mężczyzny znów widocznie się skrzywiła. I chociaż bardzo dobrze już umiała panować nad swoimi emocjami, to temat drugiej polimorfki wciąż był bardzo... delikatny i drażliwy.
- Oczywiście znam Ekenę, jednak nienajlepiej się obecnie między nami układa. Staramy się nie wchodzić sobie w drogę. I jak na razie skutkuje. - Oznaczało to tyle, że wciąż jeszcze żyła, a nie leżała otruta lub zasztyletowana w jakimś rowie.
Również skierowała spojrzenie na przejrzystą wodę, jakby tam miałay znajdować się odpowiedzi na wszelkie pytania.
- Puszcza daje schronienie tym, którzy tego potrzebują i potrafią docenić. A tych, jak mówisz, schadzających się, wkrótce wygna jednym ze swych sposobów. Zawsze tak było i zawsze będzie. - Uśmiechnęła się. - Ja tam lubię tu mieszkać. - Dodała na sam koniec, tyle, że trochę ciszej, sprawnie przechodząc w szept. Później dłuższą chwilę milczała, pozwalając wypełnić atmosferę pluskiem rzeki pod nimi. Wszystko to, cała ta sytuacja wydawała jej się jakaś... Niesamowita. Być może był to wpływ miejsca, być może innej osoby będącej w zasięgu ręki. Bo tak dawno nie miała do kogo otworzyć ust... Tak... Zwyczajnie.
- Przepraszam panie, ale jak właściwie brzmi Twoje imię? - Zapytała w końcu, ponownie spoglądając na mężczyznę.

- Puszcza jest rozległa i wiele jest w niej ścieżek, choć osobiście dosyć rzadko z nich korzystam. - Znów uśmiechnęła się nikle, choć mogło być to ciężkie do dostrzeżenie, bo włosy niemal całkowicie przykryły jej twarz. Znów patrzyła w dół, na wodę. - I pozostaje fakt, że jeszcze rzadziej przebywam w niej w tej dwunożnej i gadatliwej postaci. W lesie jest taka... Nieporęczna. - Skoro i tak wiedział, że jest polimorfem, nawet nie próbowała tego faktu ukryć, jak zazwyczaj. Nie miałoby to najmniejszego sensu. - Ja sama, również ani razu się na pana tu nie napatoczyłam, widocznie bytowaliśmy w różnych częściach boru. Do dzisiaj. - Nawinęła sobie kosmyk włosów na palec i bezwiednie teraz nim zaczęła się bawić. Wyglądało na to, że jakoś chce odwrócić swoją uwagę od swędzących dłoni, zajmując je czymś innym niż drapaniem siebie nawzajem.
- Ja jestem Ireth, choć to już pewnie wiesz, skoro znasz i Ekenę. - Powiedziała i podała mu dłoń. Jednak nie tak jak czynią to dworskie damy, tylko zwyczajnie. Jak znajomu, kumple, kumy, czy nawet zupełnie obcy sobie ludzie połączeni jedynie interesami. Jego ukłon przy tym wszystkim wydał się taki... Poważny.

Na słowa dotyczące drugiej Polimorfki zareagowała jedynie delikatnym skinieniem głowy i wzruszeniem ramion. Nie skomentowała, nie odezwała się. Dalej wpatrywała się w wodę. A potem nagle podniosła głowę i wzrok, żywym ruchem dłoni zgarnęła włosy za ucho i zmierzyła chłopaka zaciekawionym spojrzeniem. Tak jakby usłyszała coś co niezmiernie ją zainteresowało.
- Nie sądzisz, że niebo jest zbyt odległe? - Ona również zaczęła przeskakiwać z formy grzecznościowej na tą zwyczajną i odwrotnie. Robiła to celowo, czy też nieumyślnie dostosowywała się do jego stylu? Jakie to z resztą miało znaczenie. - Jest nieosiągalne dla zwyczajnych, małych ludzi. Uzmysławia jak bardzo są nieważni i krusi. - Na jej twarzy pojawił się teraz uśmiech o zabarwieniu bardziej złośliwym niż uprzednio. Dlaczego jednak był właśnie taki było zagadką. - To tak jakby się z nas... was śmiało. - Spojrzała na jedną, jedyną chmurę, która przepływała po błękitnym nieboskłonie. Potem lekko zeskoczyła z murku, a potem odwróciła się i oparła o niego podobnie jak chłopak obok.

Bardzo starała się nie wybuchnąć śmiechem, oj bardzo. Jednak na planach się skończyło. I nie chodziło tu bynajmniej o temat rozmowy, bo ten był istotnie ciekawy, a o sam format wypowiedzi.  Ruchy chłopaka najpierw wzbudziły szczery uśmiech rozbawienia, który zakończył się śmiechem, gdy ten tylko puścił do niej oczko. Po prostu już nie wytrzymała.
- Niesamowity sposób prezentacji poglądów Panie Shiro. - Udało jej się wykrzusić pomiędzy kolejnym salwami dźwięcznego chichotu. - Zastanawiam się tylko jaki uświęca Panu cel. Zaprosić nieboskłon do tańca, czy przyprawić mnie o ból brzucha. - Dodała jeszcze, uspokajając się już nieco. Ponownie zagarnęła niesforny kosmyk włosów za ucho i spojrzała ponad siebie.
- Ale rzeczywiście, słusznie mówisz. Niebo można uznać za swoisty, stały symbol zmienności. - Zabrzmiało to dosyć sprzecznie, jednak polimorfka niezrażona kontynuowała. - Bo jest zawsze. - Wyciągnęła dłoń nad siebie, zupełnie tak jakby chciała chwycić krawędź nieboskłonu. - Na swoim miejscu, zawsze uosabia ogrom, wolność. Zawsze nad nami góruje. Ale jednocześnie. Nigdy nie jest takie samo. Zmienia się jego charakter, faktura... - Uśmiechnęła się nieznacznie i ponownie spojrzała na mężczyznę przed sobą. Nie miała zielonego pojęcia co też mogło mu po głowie chodzić, co jednak dodawało tej rozmowie specyficznego 'uroku'. Podobnie jak Shiro nie mógł do końca rozgryźć jej, tak i ona nie potrafiła określić jego charakteru, intencji...

- Nie byłoby mnie tu, gdyby tak bardzo przeszkadzała mi czyjaś obecność. - Tym razem jej uśmiech przybrał nieco złośliwe zabarwienie. - I doprawdy pochlebia mi Pan zwracając tak szczególną uwagę na moje wdzięki, jednak oczy mam kilka cali wyżej. - Wyszczerzyła lekko zęby, co dziwnym trafem przywodziło na myśl warczącego psa. Nietypowe skojarzenie, jednak dosyć częste w spotkaniach z osobami, które dużą część swego czasu spędzały w futrzastej lub pierzastej postaci. Mówiono, że polimorf nawet w swej dwunożnej, ludzkiej postaci posiada cechy swego zwierzęcego odpowiednika. Ireth nie była odosobnionym przypadkiem.
Dziewczyna przeniosła swoje dłonie za plecy, gdzie oparła je o balustradę mostu, po czym odepchnęła się energicznie. Wykoując lekki półobrót znalazła się obok wojownika, oczywiście po stronie przeciwnej niż jego srebrny pazur. Ale i tak, tak bliska obecność śmiertelnie niebezpiecznego dla niej metalu była jak igraszka z ogniem. Całe to spotkanie było właśnie takie.
- Doprawdy, dziwne to spotkanie. - Szepnęła tajemniczo.

Co ciekawe nie oponowała zbytnio. Nie wyrywała się rozpaczliwie, niczym dzikie i spłoszone zwierzątko, nie krzyczała, nie szarpała się. Jedynie cofała się rytmicznie ociągając nieco kroki, jakby odwlekając to co i tak było nieuniknione, dając sobie te ułamiki sekund więcej do namysłu co też dalej czynić. Nie spanikowała, co było dla niej samej zachowaniem dziwnym. Jednak ostatnimi czasy w jej życiu wszystko tak diametralnie się pozmieniało, że nawet to co dawniej było dlań typowe teraz było nie do przewidzenia. Murek jednak zbliżał się nieubłaganie, zbyt szybko niż by chciała. Nie minęła chwila, a za plecami poczuła chłód i chropowatą fakturę kamieni za sobą. Nie było drogi ucieczki, możliwości przemiany, czy nawet ruchu. On wszystkie jej 'wyjścia' skutecznie zablokował. Cóż więc miała czynić?
Jako, że wojownik górował nad nią mogła jedynie odchylić głowę, by spojrzeć mu prosto w oczy. Pokazać, że mimo wszystko nie da się 'zastraszyć', choć wewnątrz wszystko jej się przewróciło, a strach zaglądał we wszystkie zakamarki jej duszy.
Spojrzenie jej było twarde, mimo tak niekomfortowej sytuacji. Wydawać się mogło, że nawet tęczówki polimorfki przybrały inny odcień. Bo, czy wcześniej nie były ciepło-beżowe? Teraz natomiast były naprawdę chłodne i jakby wpadające w bardzo blady błękit. Choć może było to tylko optyczne złudzenie, spowodowane zmianą kąta padania światła...