Zakon Światła Ostoja Fantazji

Od pocałowania dziewczyny, wojownika powstrzymał dosłownie cal odległości. Shiro zamiast dokończyć dzieła, niespodziewanie położył dłoń na głowie polimorfki i pieszczotliwym ruchem zaczął ją gładzić. Po chwili powiedział też cicho.
-Taak... To są te oczy. Dobre oczy...-Po tych tajemniczych słowach Daray uśmiechnął się szelmowsko, by następnie roześmiać się w głos, dając tym samym upust rozbawienia powstałego po tym wszystkim.
-Gratuluję! Zdałaś ten test wyśmienicie.-Nie wyjaśniając nic więcej, wojownik odstąpił od Ireth tak nieoczekiwanie jak i ją pochwycił chwilę wcześniej. Jak gdyby nigdy nic też, oparł się rękami o murek, stając obok dziewczyny. Jeśli ktoś postronny obserwował by ich, mógłby spokojnie stwierdzić że scena zaistniała na moście, była tylko jego wyobraźnią. Bowiem Shiro nie wyglądał na zbyt przejętego. Po prostu uśmiechał się miło, obserwując jak woda rzeki przebywa spokojnie swoją trasę...

Destroy nagle poczuł przeraźliwe zimno... Co chwila przed jego oczami przewijały się czarne smugi... Czuł się jakby powietrze naciskało na niego tak mocno że miałby wbić się w ziemię ale jednocześnie wydawało mu się że coś rozsadza go od środka...
Tak, oczywiście oznaczało to, że tuż za nim stał Arghez. A skąd się nagle pojawił? Odpowiedź prosta jak parabola. Za pomocą teleportacji.
- Ciepło dzisiaj, prawda?

- To mana, ignorancie... Urzeczywistnienie kontrolowanego chaosu, skoncentrowane dawki różnych rodzajów energii. A nie zaklęcia. Chociaż jak chcesz to mogę Ci jedno zaklęcie pokazać. Nazywają je Pulsarem, ale ja wolę mówić na nie "Mała kulka od której kotołaki umierają"
Przemówił głos który byłby w stanie przebijać się przez ściany. Brzmiał dostojnie, potężnie mimo tego że nie był specjalnie niski.
Ale nie tylko głos sprawiał że Arghez wydawał się być jeszcze straszniejszy. Jego postawa była idealna. Proste plecy, ściągnięte łopatki, podniesione ramiona, wyprostowane ręce wzdłuż tułowia czy też wysoko podniesiona głowa, która była nakryta kapturem.

- To jest uosobienie potęgi. Jesteś strasznie tępy więc żeby najłatwiej to wytłumaczyć... To tak jak muskuły silnych ludzi. Mogą je schować? Mogą tak samo jak ja, iluzją... Ale po co się trudzić jak wystarczy zapieczętować trochę siły... - Część czarnych obłoków zniknęła, lecz uczucie wciąż pozostawało.
- Jeszcze jakieś życzenia? Czy może w końcu by się plebs przedstawił?

- Co za idiotyczne imię. Kto Cię tak skrzywdził?
Upadły uśmiechał się pod nosem. Może imię nie było takie śmieszne, ale okazja by się z kogoś ponabijać była dobra.
- Ja za to jestem Arghez Reinghrat Kershel Vadis Akkaku D'Rounth, nie-wampirzy Fu'Rerin. Cały strach po Twojej stronie. Miotam kulą ognia ale ostrzem też mogę przeciąć więc jak jakieś sprawy zbędne do mnie masz, to wiesz jak to się skończy.

- Możesz błagać, wtedy się zastanowię ale i tak nie będę marnował mikroskopijnej części mojej many na taką bzdurę.
Upadły podskoczył i jednym susem wylądował na krawędzi mostu. Usiadł nie dotykając prawie podłoża. To te smugi unosiły go i posadziły tak jakby go trzymały.
- Chyba to nie jest takie denerwujące, prawda? Możesz trochę osłabnąć, stale jest wysysana twoja mana, energia życiowa a nawet energia śmierci...

- Żywiołowy jesteś... Świetny byłby z Ciebie ożywieniec... Ale zwyczajne gówno w mojej armii jest zbędne
To mówiąc Upadły rozbudził, podrzucił do góry a na końcu postawił na nogi kotołaka. A tego wszystkiego dokonał dzięki uderzeniu kinetycznemu.
- A to taka sztuczka bez użycia magii. A może pokazać Ci jak to jest gdy "Mała kulka od której kotołaki umierają" dostałaby się do Twojego żołądka? Albo jakby rozerwać część Twoich organów bez uszkadzania skóry? Wiesz jak? Tak...
W jednej chwili Upadł wstał i ozywając sił Timona, które zyskał wraz z Trzecim Rytuałem miał zamiar dostać się do organizmu kotołaka, chciał złapać jego łopatkę dłoniom...

Upadły zachwiał się o mało nie upadając, lecz jednak udało mu sie zachować równowagę. większość czarnych chmur skupiła się na plecach Argheza i zaczęło utrzymywać kota w powietrzu. Zakapturzona postać odwróciła się.
- Chciałem mu tylko wyjąc łopatkę, bo nie mam czym kopać w piasku... A tu nagle... Ale gdzie moja kultura, tutaj pojawia się dama, co prawda o kocich rysach - Po tych słowach zaśmiał się pod nosem i kontynuował - Miło Cię widzieć, Ekeno. Może jednak wrócisz do w miarę humanoidalnego wyglądu?
Destroy poczuł nagle że coś unosi go do góry... Zaczyna nim kręcić na boki... Aż w końcu "wyrzuca" za most. Nie była to może wysoka konstrukcja, ale upadek jakoś by zabolał.