Zakon Światła Ostoja Fantazji

Lehora jeszcze chwilkę obracała kamyczek w palcach, uśmiechając się przy tym cały czas.
- Wołał mnie... - powiedziała z fascynacją i popatrzyła na Kraght'nara, jednak po chwili ponownie skupiła wzrok na swojej pięści, w której to zaciskała kamień, zamykając przy tym oczy, a na jej twarzy odmalowywało się skupienie. Chwilkę potem otworzyła oczy, uśmiechnęła się i położyła kamień dokładnie w tym samym miejscu, z którego go zabrała.

Lehora popatrzyła z lekkim rozbawieniem na twarzy na Kraght'nara, kręcąc przy tym głową.
- To nie tak, że wołanie oznacza konkretne słowa... - powiedziała. - Po prostu przyciągnął mnie do siebie swoją gasnącą energią, bym jej mu niewiele oddała ze swoich zapasów. - wyjaśniła po chwili najprościej jak umiała. Uśmiechnęła się na myśl o tym, jak trudno jej to było kiedyś zrozumieć...

Nimfa zastanawiała się, jak to wszystko ująć jak najprościej. Po chwili wzięła głębszy oddech.
- Wiadomo, że wszystko ma swojego Ducha. - Zaczęła. - Nawet najmniejszy kamyczek. Duch ten potrzebuje energii do życia, jak my potrzebujemy jedzenia. - Zrobiła przerwę na uśmiech. - Niestety, kamyczek uwięziony w wodzie nie ma możliwości czerpania energii ze słońca, dlatego też wołają tych, którzy umieją ich słuchać i proszą o odrobinkę tej energii, a potem odchodzą. W zamian dają pewnego rodzaju opiekę tego Ducha, któremu użyczyliśmy energii. - powiedziała i znowu popatrzyła na wodę, jednak po chwili ponownie spojrzała mu w oczy. - Zdarzają się jednak takie przypadki, że kamyczek zupełnie nie chce się od nas odczepić... Moja mama kiedyś starała się pozbyć takiego kamienia, który był nieco większy... - wielkością przypominał pięść. - mówiąc to zacisnęła dłoń. - Podczas spaceru po lesie obsunęła się nieco po śliskich liściach, a ów kamień uderzył ją podczas spadania w nogę. Matka podniosła go i wyrzuciła, jednak odbił się od drzewa i ponownie poturlał się do jej nogi. Znowu go podniosła i wyrzuciła w innym kierunku. Chwilę później potknęła się o niego... - tutaj uśmiechnęła się rozbawiona tym wspomnieniem. - .. i postanowiła go zabrać ze sobą do domu, a tam wydrapała na nim swoje imię... - zakończyła i uśmiechnęła się do Kraght'nara.

- Tak, może... - powiedziała uśmiechając się. - Jednak nigdy tego nie robiłam... - przyznała się i popatrzyła na wodę. Odnalazła wzrokiem ów kamyczek, jednak już tak bardzo nie rzucał się jej w oczy - był po prostu zwykłym kamieniem, tak jak wszystkie inne. - Żywa istota potrzebuje więcej energii niż kamień, a oddając swoją można nabawić się problemów. Po za tym zapewne rzadko się to zdarza. Przecież łatwiej jest zdobyć energię samemu niż znaleźć potencjalnego dawcę... - powiedziała i uśmiechnęła się.

Zastanowiła się chwilkę.
- Nie, Duch to nie jest to samo co energia... - zaprzeczyła. - Duch to jest... - zastanowiła się chwilkę, po czym uśmiechnęła się i kontynuowała. - .. taka jakby mała istotka, która kieruje tą energią. - powiedziała, mając nadzieję, że Smok zrozumiał, o co jej chodzi. - A z tą energią, o której Ty mówiłeś to podobnie, tylko że oddajesz ją czemuś martwemu materią. - skończyła i uśmiechnęła się, widząc zainteresowanie Kraght'nara.

Kraght'nar pokiwał głową i z nieskrywanym rozbawieniem spojrzał na Lehorę.
- Widzisz? - zapytał wesoło. - Już masz kolejnego zainteresowanego. Gdzie mi do ciebie w zjednywaniu sobie smoczego zainteresowania? - dodał i odwrócił się do nowoprzybyłego.
- Witam, jak mogę ci mówić? - zapytał.

Zentake zarumienił się nieco i wbił wzrok w ziemię. "-Pfft... to nie jej wina" - pomyślał, po czym podniósł głowę i odpowiedział:

-Najlepiej Zentake, choć smok lub biały też brzmi całkiem nieźle.
A jak powinienem zwracać się do Was? - zwrócił się do smoka oraz nimfy, ucieszonym głosem.

Był szczęśliwy, ponieważ zapowiadało się na to, że znajdzie nowych przyjaciół. Zdawało się jednak, że próbuje uniknąć odpowiedzi na pierwszą wypowiedź czarnego smoka.

Ostatnio edytowany przez Zentake (2010-07-20 14:52:12)