Zakon Światła Ostoja Fantazji

Gdy tylko elfka zniknęła z oczu anioła, ktoś go szturchnął. Widocznie gdzieś się śpieszył. Jakby ktoś go gonił.
I było to prawdą. Wydawało by się że podążała za nim brązowowłosa dwórka Skimrry. Obydwa anioły musiały przyznać że wyglądało to dość dziwnie.
Mężczyzna szturchał ludzi aż nie dotarł do lasku. Tam mógł się okazać niewidoczny. Widocznie było by mu to na rękę.
Wraz ze wschodem słońca, kapłani wyszli świętować z wiernymi. Ludzie zaś zaczęli na wpół roznegliżowani wychodzić z Parku świątynnego. W końcu na dzisiejszy dzień pojęcie cudzołóstwa było wstrzymane. Świętowanie było wszelako postrzegane.

Nagle doszedł was zza drzew huk. Trzask który mu towarzyszył kojarzył się z uderzeniem błyskawicy.
Gdy tylko spojrzeliście w to miejsce, dostrzegliście Ów mężczyznę martwego a nad nim stojącego... humanoida.
Postać była ubrana w czarny płaszcz z kapturem i syczała groźnie nad ciałem.
Zadziwiający był fakt że reszta motłochu nie zwróciła na to uwagi.
Postać spojrzała na was i syknęła. Jakby śpiesząc się zaczęła przeszukiwać zwłoki.
Nie podobało wam się to... Oj nie podobało.

Dlatego, ze była w miare daleko od tych dziwnych wydarzeń, wcale nie zrobiły na niej wrażenia.
Po chwili wstała z ławki i ruszyła w drogę powrotną. W sumie była zawiedziona... liczyła na dłuższą ceremonię, ale nie będzie kwestionować działań ArcyKapłana...
Idąc, zastanawiała się co robić. Z braku innych pomysłów postanowiła popracować. Tak więc poszła w stronę ogrodu zielarskiego.

Postać łypnęła na was spode łba i syknęła przeciągle. Szata ów osobnika zafalowała jakby za sprawą wiatru.
Postać wyciągnęła dwa ostrza które zaraz zapłonęły ogniem.
-Panienka Skimrra i Panicz Arghez. Nie spodziewałem się was tutaj.- głos jego był sykliwy i mroczny, Każde z was skądś go znało. Zaraz spojrzał na Mistrzynię.- Nie próbuj tu grzebać- powiedział klepiąc się po głowie.- Umysłu istot z niższych planów nie ogarniesz nawet ty.
Spojrzał na trupa. Teraz zdążyliście się zorientować że bije od niego moc magiczna nieznanego pochodzenia. Zaintrygowało was to.
-Czyńcieco macie czynić... Jednak ja wam ich nie oddam.... Po dobroci.
Powiedział osobnik. O co mu chodziło nie wiedzieliście.

-Nie oddasz po dobroci?- zapytała cicho, po czym wyprostowała się.- Dobrze. Więc jak chcesz walczyć? Umieją goście z niższych wymiarów walczyć uczciwie na miecze? Czy są tak strachliwi, że wolą haniebną ucieczkę.
W zielonych oczach duszycy zalśniło coś drapieżnego, co zwykle odzywało się w niej, gdy była gotowa na starcie, choćby miała walczyć do upadłego. Teraz już była pewna, że dziwna bransoleta była czymś więcej niż zbiorem kilku kamyków. No, bo po co ten typ spod ciemnej gwiazdy miałby się tu pojawiać?

Wypuściła powoli powietrze, po czym uśmiechnęła się drapieżnie. Powolnym, opanowanym ruchem wyciągnęła własne ostrze, które wcześniej było skryte pod płaszczem i przypasane do szerokiego, skórzanego pasa.
Obejrzała je uważnie w słońcu. Zalśniło, niemalże jakby było żywe. Zacmokała i uniosła spojrzenie na demona.
-Jak rozumiem, to drugie ostrze komuś zwędziłeś. Choć bardziej prawdopodobne, że zabiłeś tamtego i porwałeś jego ostrze.- mówiła cicho, ale na tyle donośnie, by jej słowa docierały zarówno do Argheza jak i do demona.- Ładnie to tak, nieuczciwie walczyć na dwa ostrza?

****

Wierni zaczęli gromadzić się wokół ustawionego białego i podłużnego namiotu.
Dziś Święto Bram. Zaraz też rozległy się dzwony i ujrzeliście śmieszny i mały pochód idący w stronę namiotu.
Szedł bowiem akolita z symbolem świątyni uniesionym wysoko oraz Arcykapłan w otoczeniu czterech innych kapłanów. Jeden szedł tuż za nim... Czyżby świątynny monarcha zaczął korzystać z usług Ceremoniarzy?
Arcykapłan miał na głowię wysoką tiarę symbolizującą jego potrójną władzę. Na sobię posiadał obszerną szatę, w dłoni zaś posiadał pozłacany kostur.
Anioł zbliżył się do wejścia do namiotu i rozległ się śpiew. Śpiew o tyle dziwny że wychodził z niewiadomego miejsca.
Pochód zatrzymał się przed wejściem do namiotu.
Śpiew unosił się w powietrzu gdy ceremoniarz okadzał zgiętego w pokornym ukłonie kapłana. Doprawdy, nie często można było dostrzec zginającego tak pobożnie kark Arcykapłana... W dodatku przed czym? Przed namiotem.
-Wspomóżcie mnie wszystkie boskie moce. Wspomóżcie mnie Aniołowie pańscy, bracia moi.
Szeptał cicho stojąc zgięty przed wejściem. Zaraz też odwrócił się do ludu i śpiew umilkł. Rozejrzał się uważnie i odetchnął.
-Drodzy Bracia i Siostry. Nadszedł dzień oczyszczenia. Dzień pomocy... Dzień oddania.- powiedział głośno podpierając się o kostur.- Zaraz wejdę do  Świętego Przybytku po relikwiarz. Po relikwiarz który oczyszcza ducha. W drodze jednak pokonam 3 bramy Dietera. Módlcie się za mnie, ja modlić się będę za wami.
Po tych słowach śpiew się wznowił. Arcykapłan odwrócił się w stronę wejścia a ceremoniarz w mgnieniu oka odebrał mu tiarę i kostur podając je innym akolitom.
Anioł padł na kolana i modlił się zgięty. Zaraz też położył się na ciągnącym się zapewne i w środku namiotu dywanie. Była to prostracja. Najwyższy poziom uniżenia. Pytanie było... Przed czym Anioł tak klęka i zgina kark?
Nie długo się jednak można było zastanawiać. Anioł zaraz wstał i odebrał tylko kostur. wszedł do namiotu. Ci którzy stali najbliżej poczuli zapach kwiatów gdy zasłony namiotu się rozchyliły.