Zakon Światła Ostoja Fantazji

Z nieukrywanym zaciekawieniem spojrzał na znikający relikwiarz, pył i znikające rany. Nadal stał w tym samym miejscu obserwując osłabionego Anioła. Po dłuższej chwili zrobił parę kroków bliżej niego. W myślach próbował pookładać sobie wszystko i dowiedzieć się, co tutaj zaszło. Jednak jego wiedza o magii, bogach i innych tego typu rzeczach była znikoma. Pomyślał, że w najbliższym czasie przydałoby mu się trochę nauki.

W jednej niemal chwili rozległ się dźwięk trąb. Kapłan otworzył oczy i wstał podpierając się na akolitach ubranych w alby i Kapy.
Spojrzał w stronę świątyni i... Zapłakał?
Cicho, jak gdyby prywatnie zaczął coś intonować. Jakiś cichy śpiew.
Śpiew zaraz podjęli akolici niosąc Arcykapłana.
Anioł spojrzał na kilka znajomych twarzy, leżąc na barkach akolitów.
-Bądźcie dzielni... I nieustępliwi... Ale także kochający i pełni zrozumienia...
Powiedział cicho i znów odpłynął.
Widać musiał coś dostrzec gdy znajdował się w tak tragicznym stanie. Nie było tajemnicą że Arcykapłan widywał różne rzeczy i miewał liczne wizje.
Coś unosiło się w powietrzu zarówno w momencie gdy Arcykapłan znajdował się wśród ludu jak i po tym.
Jasmin mogła dostrzec po raz kolejny kształty krążące w powietrzu. Dokładnie cztery.
W zaskakująco szybkim tempie zderzyły się powodując orzeźwiającą falę energii. To oznaczało że jeszcze nie koniec... Teraz trzeba czekać na 3 Morinier... Na Święto Gwiazd i Księżyca... Na święto wielkich cudów.
Coś wam podpowiadało że zyskaliście wdzięczność Wyższych i nie było to wasze ostatnie spotkanie z tajemniczym relikwiarzem.

Anioł opuścił świątynię i skierował swoje kroki na dziedziniec. Przechodził przez niego kilka razy, ale nigdy nie miał czasu żeby zatrzymać się tu na chwilę. Wszędzie gdzieś się spieszył.
Teraz jednak miał chwilę, aby poświęcić ją pobyt tutaj.
Przeszedł przez cały bruk i znalazł odpowiadającą mu ławkę, niedaleko ścian świątyni. Zasiadł na niej i wyjął kartkę z kieszeni. Rozłożył ją, po czym odczytał pod nosem modlitwy zapisane, jak myślał, przez mistrza.
Wsunął ją z powrotem do kieszeni i rozsiadł się wygodniej.

Z na wpół przymkniętymi oczyma, odwrócił się do przybysza.
Popatrzył na paladyna beznamiętnym spojrzeniem i odwrócił się. Nie miał najmniejszej ochoty na jakiekolwiek rozmowy. Przynajmniej nie z paladynem. Co miał mu powiedzieć? Że popełniał błędy? Że nie był mile widziany w towarzystwie anioła i jego ego? Nie. Nie mógł tego powiedzieć, ale na jego myśli naszła ochota rzucenia jakiegoś potężnego zaklęcia. Tyle, że takowego nie znał.
- Cóż paladyna sprowadza w to miejsce? - zapytał jakby sam siebie. Na jego twarzy widniało rozbawienie.
- Ach tak - zaśmiał się. - Gwardia Świątynna! Tamtędy - wskazał lewą ręką na budynek niedaleko dziedzińca. Opuścił dłoń i usiadł prosto. Myśli Eliana wróciły do kartki, którą trzymał obecnie w kieszeni.
Rozejrzał się po dziedzińcu i rozłożył szeroko skrzydła.

- Witaj! - Rutynowo odpowiedział. Zmierzył przybyszkę spojrzeniem, i poczuł dziwną siłę. Uczucie... takie jakbyś zobaczył bliską ci osobę po wielu latach rozstania. Zaraz! Rude włosy, te dziwne uczucie, duma sylwetki i płomienie w oczach! Toż to smok, w dodatku czerwony. Zastanawiał się, czy także wyczuła jego drugą postać. Następnie odpowiedział Aniołowi:

- Wybacz, nie, nie szukam budynku Gwardii Świątynnej. Chciałbym zapytać się, gdzie mógłbym znaleźć Arcykapłana. - Powiedział obojętnym głosem, ale wprawne ucho mogło w nim wychwycić nutkę dumy Paladyna. Po chwili jego wzrok znowu począł przypatrywać się oczom Aleery. Niesamowite.

Uśmiechnęła się przyjaźnie i usiadła obok Anioła. Zerknęła ukradkiem na Smoka, lecz tym razem jej oczy były już spokojne. Ogień zgasł, a tęczówki przybrały kolor mokrej ziemi. Pokazała zęby w uśmiechu, lecz po chwili jej oczy znalazły coś, od czego nie mogły się oderwać. Skrzydła Anioła. Tak bardzo inne od jej skrzydeł. Ciekawe jak to jest mieć skrzydła w ludzkiej postaci... I mimo, że były mniejsze i zapewne bardziej delikatne, to nie mniej intrygujące.
   Zauważyła po chwili, że zachowuje się jak dawna Aleera. Ta, która po prostu flirtowała otwarcie z mężczyznami, spotykając się z nimi bez zobowiązań. I mimo że jej uwodzicielski uśmeich i kokieteryjny wzrok zostały zarezerwowane dla jednego mężczyzny, to dalej miała to ciało i duszę, które robiły nadzieję nie jednemu mężczyźnie.
   Postanowiła na razie się nie odzywać. Nie chciała przeszkadzać. Chociaż i tak już przecież się wtrąciła! Uśmiechnęła się sama do siebie. I jeszcze raz spojrzała ukradkiem w oczy Smoka, czując
ponownie rozpalany mały płomyczek w jej oczach, który płonął wesoło wokół jej źrenicy. Uśmiechnęła się delikatnie i szybko odwróciła wzrok. Na skrzydła Anioła. Pióra! Zaiste ciekawe!