Zakon Światła Ostoja Fantazji

W nocy już służba krzątała się przyozdabiając tereny świątynne.
Przede wszystkim, przed wejściem do świątyni ustawiono ogromny baldachim pod którym rozwieszono na płótnach wizerunki bogów żywiołów. Przed wizerunkami stał prostokątny ołtarz z ustawioną księga i świecami.
Dookoła stało wiele straganów i różnego rodzaju kramów z rozrywkami. Na ten dzień, ten wyjątkowy dzień, świątynia pozwalała ustawić swe stoisko co bogatszym domom zatrudniającym egzotyczne kurtyzany, jednak w lasku okalającym świątynie.
Kramy były doprawdy najróżniejsze, od sprzedawców owoców i kowali po handlarzy magicznymi zwojami i artefaktami.
Tymczasem, praca kramów wstrzymana była na czas trwania obrzędów głównych. Te zaś rozpoczęły się już o świcie gdy zaczęły bić dzwony świątyni.
Uroczysty pochód, właściwie procesja dwurzędowa ruszyła od wejścia do zakrystii w stronę przygotowanego ołtarza. Na przedzie, przed niesionymi symbolami bogów, szedł akolita z dymiącą kadzielnicą. Zaraz za nim i za symbolami ciągnęły się dwa długie rzędy usługujących. Na końcu także w rzędach szli kapłani. Koniec zaś procesji stanowił Arcykapłan niosący uroczyście kielich w asyście dwóch Mistrzów. Uroczystości się rozpoczęły.

Arevis przyszedł na dziedziniec świątyni. Nie dla jakiegoś święta czy odległego boga, który za nic ma problemy śmiertelników. Anioł chciał wierzyć, ale był zbyt wielkim materialistą by móc dostrzec moc bożą i wszystko tłumaczył sobie zwykłymi faktami. Barbita przyszedł tu by obejrzeć rozmaite kramy mając nadzieję znaleźć coś odpowiedniego dla siebie. Traktował dość luźno to święto, ale lubił przychodzić do miejsc w których coś się działo.

Nagły rozbłysk światła sprawił, że przypadkowi przechodnie rozbiegli się w popłochu. Zaś gdy nagły błysk przeminął, okazało się, że w jego centrum stoją cztery kobiety. Dwórki zdjęły ręce z ramion Skimrry. Złotowłosa Charlotte natychmiast wyciągnęła z sakwy srebrne lusterko i kątem oka skontrolowała wygląd. Wiedźma natomiast ruszyła w stronę głównego ołtarza. Zatrzymała się w bezpiecznej odległości od całej ceremonii. Dobrze widziała, co się dzieje, ale jednak była dostatecznie daleko. Na jej ustach błąkał się lekki, nieco kpiący uśmiech. Wypadało jej tu być, co nie znaczy, że się z tego cieszyła. Z całego serca nienawidziła bogów, najwyraźniej z wzajemnością sądząc po jej dotychczasowych doświadczeniach z nimi.
Lekki wiatr szarpał połami czerwonych płaszczy i zielonych sukni z wyhaftowanym srebrną nicią znakiem Mistrzyni. Jednak one sam tkwiły bez ruchu niczym posągi w falującym tłumie.

- Witam...
Powiedział jakby nieobecny. Stał w tym samym płaszczu w którym był w Karczmie. Nawet były oba rękawy... Można było się domyślić że Arghez nie posiada lewej ręki dopiero wtedy gdy wiatr swobodnie poruszał rękawem.
- Ciebie ściągnęły, tłumy, kramy czy może w końcu ktoś kogo obchodzi to święto? Teraz zdaje się to być rzadkością...

Anioł gdy tylko dotarł przed ołtarz i odstawił kielich wypełniony winem ujął kadzielnicę i okadził kamienny stół do okoła.
Natychmiast oddał dymiący trybularz i obszedł ołtarz. Stanął i wyciągnął wraz z innymi kapłanami ręce nad kilichem i śpiewnie zaintonował.
-O Mocy Najwyższych, która wypełniasz mnie swoją mocą. Racz pobłogosławić tą miłą bogom ofiarę, aby spojrzeli gdy przyjdzie czas przychylnym na nas okiem.
Po tych słowach ujął kielich i począł opróżniać jego zawartość wraz z innymi kapłanami. Klęknął przed ołtarzem i pokropił go. Po głębokim ukłonie, kapłani weszli do Świątyni. Obrzedy Trójporanka były krótkie... Ale świętowanie długie. Świętowanie zaczęło się aplauzem i wiwatami. Kupowanie i zabawę czas zacząć.

Gdy przechadzałaś się między stoiskami i kramami coś przykuło twoją uwagę.
Ładna, wydawało by się pasująca na twą rękę bransoleta.
Gdy tylko podeszłaś bliżej ujrzałaś pięknie wykonaną biżuterię. Wśród niej właśnie jadeitową bransoletę.
Coś urzekało w tym przedmiocie coś powodowało że chciałaś ją otrzymać. Że nie była byle błyskotką. Ku twojej boleści ktoś właśnie ją kupił. Starszy mężczyzna kupił bransoletę uśmiechając się lekko.
Zasłyszałaś tylko jak ktoś pijany wrzeszczy coś sprośnego a starzec począł chichocząc umykać w tłum w stronę lasu.

Skoro oficjalna, ważna część obchodów skończyła się tak szybko, postanowiła jak najszybciej się oddalić.
Nie miała zamiaru tu zostać, o nie.
Skoro miała być być teraz zabawa, zakupy i cały ten przyziemny bajzel, to wolała sobie pójść.
Zerknęła jeszcze raz w stronę ołtarza.
Potem posłała uśmiech to stojącego obok anioła i ruszyła w stronę wyścia z dziedzińca...

No i w praktyce wracała już do domu.
-Udanych łówów.. -uśmiechnęłą się jeszcze do anioła widząc jak rozgląda się po straganach.
W sumie zostałaby tutaj, gdyby nie...
Niestety nie jest na tyle silna, aby...
No i poszła.