Zakon Światła Ostoja Fantazji

Dark myślał przez moment. Targały nim zmienne uczucia. Złość, rozczarowanie, zrozumienie.
Nagle włożył rękę do rękawa i pogrzebał tam. Wyciągnął z niego szare zawiniątko.
Biła od niego niema moc... Nierozpoznana. Dzika, nieokiełznana. Skimrra musiała to poczuć.
Odwinął materiał i jego oczom ukazała się fiolka z czarno białą zawartością.
Spojrzał na Skimrrę.
-Nie można myśleć o nich stereotypami. Oni... Owszem, czasem są denerwujący... Czasem jednak są niebywale skutecznym ukojeniem. Zresztą, łatwo ich przebłagać kadzielnym dymem.
Po tych słowach odkorkował ampułkę. Spojrzał na duszkę wzrokiem pt. "Nie chcesz tego oglądać... Musisz iść, przepraszam"
Po czym, widząc oddalającą się duszkę, wypił zawartość fiolki.

Anioł spojrzał na postać wyprostowany. Wiedział kto to. Wiedział i czuł szacunek. Przypuszczał że przez liczne wizje jako Arcykapłan zna już głos ów istoty.
skinął pokornie głową po czym znów spojrzał na postać.
-Panie... Proszę cię pokornie o święte dary. Pierwszy z nich... Pierwszy to skrzydła. Dodatkowe dwie pary, jako wyniesienie wraz z godnością ziemską, godności niebieskiej. Drugi to prośba czysto materialna. Wręcz obrzydliwa. Proszę o majątek, choćby nieduży. Jeno na pokrycie kilku kosztów. Trzecie zaś. Trzecie to smok. Pragnę otrzymać smoka. Niech jeśli będzie taka wola twoja, będzie to jajo lub pisklę. Wszystko od ciebie zależy.
Po tych słowach zamilkł. Odetchnął lekko i spojrzał w bóstwo.
Jako Arcykapłan nie był już tak zdenerwowany jak poprzednio. Raczej przeciwnie. Rozradowany.

Anioł krzyknął rozdzierająco. Łzy cisnęły mu się do oczu.
Dłonie zaciskały się w pięści i uderzały o kamienny bruk. Krzyczeć nie przestawał. Gardło cierpło od nieustannego wrzasku.
W myślach modlił się zawzięcie. Nie uznawał wstrzymywania krzyku czy płaczu.
Musiał wykrzyczeć ból. Ból niesamowity. Ale wiedział o co prosi.
Czekał w niesamowitym cierpieniu na zakończenie katuszy. Na zakończenie rozrostu skrzydeł.
Starał się oddychać jak najgłębiej. Starał się uspokoić ale mu nie wychodziło. Z biegiem czasu, osłabiony przestał krzyczeć. Teraz z jego ust wydobywał się jęk. Jęk bólu rzecz jasna.

Anioł wstał ostrożnie z twardego bruku. Skierował się w stronę połyskującego złota. Złoto bynajmniej było jedynie dodatkiem.
Prawdziwym bowiem celem było jajo. Poruszając skrzydłami lekko i w miarę... miarowo, uniósł smocze jajo.
Podniósł je na poziom oczu i westchnął lekko. Czekało gu kupę pracy, musiał go wyhodować, a właściwie wychować. Musi być dobrym i zadbanym smokiem.
Zaraz przypomniał sobię o złocie. Owinął jajo w płótno i schował w torbę przy pasie. Złoto zaś wrzucił bezceremonialnie do woreczka i skierował się do wyjścia z kompleksu.
Właściwie to miał zamiar jak najszybciej spieniężyć grudki. Miał zamiar otrzymać za nie troszkę dukatów. A były mu potrzebne.

Nagle jedna z lamp się zbiła. Sveuzona omiótł inny niż dotychczas wiatr. Ten był chłodniejszy... Gęstszy.
Elf niewątpliwie coś czuł. Czuł w jakiś stopniu niebezpieczeństwo łączące się z pożądaniem.
Coś było nie tak.
Nagle gwardzista mógł usłyszeć trzask i zaraz wylądował na twardym bruku ok 30 metrów dalej.
Gdy już się pozbierał, ujrzał zbliżającą się w jego stronę istotę.
Istota ta stała na dwóch nogach, dwóch czerwonych jak krew nogach z których odrastało białe włosie. Pysk i tułów miała straszliwie wychudły, jak zresztą wszystkie członki.
łapy zaś wieńczyły długie szpony.
Psi pysk wykrzywił się potwornie gdy rozległ się palący w uszy i duszący serce głos istoty.
-Jestem Zthyh'ruh. Gdzie jest Verreuil psie!
Stał gotowy by rzucić się do ataku.

Nagle błyskawica spadła z nieba na demona, celując prosto w szkaradny łeb.
-Takie plugastwo w Kompleksie Świątynnym?- zacmokała.- Nie do pomyślenia.
Skimrra zaśmiała się krótko. Stała w alejce na wprost Sveuzona, kilkanaście metrów przed nim. Powoli wyciągnęła Miecz Wielkiego Archonta.
-Cóż, chyba miałam nosa, żeby tu wrócić.- podrzuciła w wolnej ręce kulę błysawicy.
Zmrużyła lekko zielone oczy, świecące w ciemnościach, których nie zdążył jeszcze rozproszyć świątynny gwardzista, własnym blaskiem.
Nie wolno było potraktować lekko demona i też duszyca miała się na baczności. Jednak nie mogła się powstrzymać by nie uśmiechnąć się drapieżnie. Przeciągnęła językiem po dolnej wardze.
-Cóż za okropne, niegrzeczne stworzonko... I po coś tu przylazł, gnoju?

Uśmiechnęła się lekko pod nosem i odgarnęła nonszalancko za ucho jeden z kosmyków, który wymknął sie jej spod misternego splotu.
-No tak.- odparła po chwili, tonem, jakim komentuje się plamę z herbaty na świeżym obrusie.- Z daleka wyczułam szkaradę podobnej maści, jednak teraz dopiero poznaję ten smród. Dawnośmy się nie widzieli, Zthyh'ruh. Myślałam, że już dość ode mnie oberwałeś w podziemiach Dorchadas i jeszcze tam rany liżesz. Ale cóż, najwyraźniej za pierwszym razem niczego nie zdołałam  Cię nauczyć.
Uniosła miecz, zaczęła powoli iść w stronę demona. Klinga przez moment zajarzyła się światłem błyskawicy.
-Spodziewam się, że Dark to dla was niewygodna figura.- mówiła cicho.- Ale tak się składa, że to również mój przyjaciel. Więc zanim będziesz mógł wylizać mu buty szumowino, zatańczysz ze mną.
Oczyściła umysł. Wyzbyła się emocji, wyzbyła się człowieczeństwa. Tak, jak ją tego uczył Sulam, wtedy magia była najskuteczniejsza. Wtedy można było wszystko. A prócz magii, miała do dyspozycji ostrze wykute w kuźniach bogów i swój umysł.
-A to chyba poznajesz?- uniosła miecz Wielkiego Archonta, który znów błysnął w ciemności.

Demon śmiał się i śmiał aż duszka nie skończyła mówić. Widział też prawdopodobnie kontem oka gwardziste który zbliżał się do niego.
Gdy ujrzał błysk wzniesionego miecza duszki wzdrygnął się.
-Myślisz podła cholero że skoro dzierżysz Archoncki miecz to jesteś w stanie znów mnie zgładzić? Ha! Nie wiesz co skrywa ten miecz w swym wnętrzu.
Po tych słowach po placu rozległ się chrapliwy śmiech. Zaraz zwrócił się do gwardzisty.
-A ty kundlu? Nie wiedziałem że niegdyś prężna gwardia trzyma takie psy jak ty.
Po tych słowach rzucił się z mordem w oczach w stronę elfa. Niespodziewanie można by rzec.
Oczy błyszczały ze wściekłości.