Zakon Światła Ostoja Fantazji

Arghez dawno już nie był w tym miejscu. Ostatnim razem było to dość(nie)miłe (zleży dla kogo) spotkanie z Aleerą i kogoś na pokrój trupy cyrkowej... Kotołak, złodziej i szalony golibroda, ciekawe połączenie. W każdym bądź razie przybył tutaj w innym celu niż uprzykrzanie życia innym. Chodził oglądając starannie każde drzewo aż w końcu natrafił na piękne młode akacjowe drzewo. Starannie zerwał każdą możliwą gałąź tak by mieć pewność że kolejne odrosną dość szybko. Ułożył je na chuście do zawijania zmarłych, tą zaś zawiązał i zarzucił na plecy. Skierował się z powrotem na cmentarz targając dość ciężką jak dla niego torbę.

- Świetnie... - Wymamrotał Arghez odstawiając wielką torbę - Mans! - Wyszeptał inkantację wyjmując kostur zza pleców.
Podniósł go  wysoko i przejął kinetycznie. Następnie dalej używając telepatii odchylił głowę anioła do przodu i z całej siły uderzył lewitującym kosturem w potylicę ofiary. Dla pewności przywalił jeszcze kilka razy w głowę tak by miał pewność że przez najbliższy czas ni wstanie... Oczywiście mógł użyć zaklęcia snu.... Ale po co?

Schował kostur z powrotem, za to wyciągnął zza pazuchy kolejną chustę do ciał zmarłych i rozłożył ją na ziemi. Przeturlał na nią anioła krzyżując mu mocno skrzydła i zawiązał. Psionicznie złapał za koniec chusty i powoli zaczął ją ciągnąć za sobą. Po chwili jednak wrócił się bo zapomniał drewna...
Teraz już pewniej, choć wolniej skierował się do kompleksu cmentarnego...

Phoenix właśnie marzył o takim miejscu...cichym i spokojnym, z dala od miejskiego zgiełku i nieuprzejmych strażników. Czemu wcześniej tutaj nie przychodziłem? pomyślał z zażenowaniem elf.
Podszedł do najbliższego drzewa i przysiadł na mchu, patrzył na księżyc Nigdy nie wiedziałem że księżyc w pełni jest tak....piękny. Siedział tak przez dłuższą chwilę kiedy nagle jego powieki zaczęły opadać i w końcu zasną...

Powoli otworzył powieki usłyszawszy czyjeś kroki. Rozejrzał się dookoła i na wszelki wypadek był w każdej chwili gotowy do rzucenia zaklęcia...Wstał i ponownie rozejrzał się, niestety znów nic nie zobaczył. Phoenix czuł się lepiej pod osłoną mroku kiedy nikt nie mógł mu przeszkodzić w drzemce i rozmyślaniu. Usiadł ponownie i zaczął rozmyślać nad wczorajszymi wydarzeniami ktore zaszły w karczmie. Ta kobieta...ehh...a ten niziołek? Jak mu tam? Messiah? Tak...chyba tak....
Zastanawiał sie czy kiedykolwiek zobaczy jeszcze tę kobietę...
Czy ten niziołek mówił coś że, stracił rodzinę...?

Mężczyzna usłyszawszy kobiecy głos otworzył oczy i to zobaczyl wydało mu się snem...
Po chwili uświadomił sobie , że to jednak nie jest sen, przetarł oczy i wstał.
-Ja?- rozejrzał sie aby upewnić się ,że kobieta mówi do niego- Tak..znaczy nie..tak...sam niewiem, myślałem o tobie...-powiedziawszy to znowu poczuł dziwne uczucie, takie...ciepłe i przyjemne ale dobiero od niedawna mu znane.
-Jak mnie znalazłaś?- zapytał z ciekawością, poczym oparł się o drzewo pod którym spał.

Jezioro wydawało się drzemać. Wiatr delikatnie głaskał taflę jeziora nadając mu różnorakie kształty. Wnet zza drzew wyłonił się młodzieniec, odziany czarny płaszcz z kołnierzem maskującym jego usta. Rzadko można na nich dostrzec było uśmiech, tak też było mu pisane. Przysiadł pod ogromnym drzewem, którego korona skutecznie izolowała go od promieni słońca. Angelus, bo tak na imię miał owy wampir zrzucił z siebie płaszcz, po czym podłożył go sobie pod głowę kładąc się jakoby na łóżku. Mimo iż oczy jego skierowane były na jezioro, myśli błądziły o wiele dalej. Najdotkliwsze chwile sprzed laty krążyły mu w głowie niszcząc doszczętnie resztkę jego uczuć. Tak oto wampir, zapomniawszy o świecie przymknął oczy pozwalając pochłonąć się myślom.

Zwykł wsłuchiwać się w naturę. Słuchać śpiewu ptaków, szumu wiatru, czy też dżdżownicy z gracją pełznącej po trawie. Tym razem było tak samo. Myśli zlewały się z dźwiękiem przyrody, aż nagle. Zaalarmowany desperackim trzepotem skrzydeł, Angelus natychmiast przeszedł w stań gotowości. Mięśnie policzkowe poczęły tańczyć na jego twarzy, zaś sam wampir zerwał się niczym kot, skrupulatnie przeszukując koronę drzew. Jego spojrzenie można było porównać ze spojrzeniem węża. Zimne czarne oczy, kontrastujące z groźnym spojrzeniem. Tak właśnie wyglądał Angelus, do momentu gdy jego oczom ukazała się śnieżnobiała pantera.Czy jego oczy widziały kiedykolwiek coś piękniejszego ? Chęć mordu zastąpiła ciekawość. Wampir zaciągnął garstkę powietrza, która przesycona była zapachem zwierzęcia. Analiza okazała bardzo zaskakująca, to zdecydowanie nie była zwykła pantera. Krew krążąca w jej żyłach nie była krwią zwierzęcą.  - Polimorf -  Odezwał się w końcu, prostując się. Mimo opuszczonej gardy nie tracił gotowości, kto wie jakie zamiary miała postać przed nim. Tajemnicą były jeszcze inne umiejętności polimorfów. Kot najwyraźniej się skradał, czy atak był przeznaczony Angelusowi ? Wrażenie jakie zrobiła na nim pantera było zdumiewające, mimo wielkich starań nie mógł oderwać od niej oczu.