Zakon Światła Ostoja Fantazji

Skakała między drzewami, śpiewając głośno, od czasu do czasu okręcając się na palcach .  W tak piękny dzień, nie można by było usiedzieć w miejscu.  Jednak postanowiła opuścić puszczę. Również tanecznym krokiem ruszyła przed siebie. Może uda się jej zawędrować w bardziej ciekawe miejsce?

Łotrzyk szedł luźno.Ah!Jak miło iść sobie przez las tak beztrosko.Nawet złodziejom potrzebny jest odpoczynek.Penemir ogólnie przywykł do skradania się i powolnego chodu nawet w mieście.A taka przechadzka bez zważania na innych była bardzo przyjemna.

Wreszcie dotarł do dziwnie spokojnego miejsca,chociaż w oddali widział jakąś postać nachylającą się i zrywającą jakieś rośliny.
Penemira nigdy nie kręciło zielarstwo.

A pies z nim tańcował - Pomyślał.
Następnie zerwał źdźbło trawy,włożył ją sobie do ust, położył się na zielonej,powiewającej trawce i zaczął wesoło pogwizdywać obserwując latające ptaki ...

Penemir obudził się.Musiałem zasnąć,miałem takie ładne sny... Powiedział do siebie z wyrazem boleści i beznadziei.
Czuł obecność innej istoty gdzieś w pobliżu.
Postanowił to sprawdzić.
Wstał,wygładził swój zielony płaszcz i ruszył w głębokie trawy.

Wskoczył na lekko wydeptaną polankę w wysokiej trawie.
Zauważył wygniecione miejsce,tak tu ktoś leżał.
Nieopodal powiewała ścięta łodyżka,więc był to jakiś zielarz lub alchemik ...
No cóż,nie miałem szczęścia.Trzeba poszukać gdzie indziej. - Powiedział.Z lekkim przygnębieniem poszedł dalej,w stronę zakonu.

Aleera wyjątkowo polubiła tutejszą Puszczę. Ogólnie to rzadko przebywała w mieście, wolała teraz odpoczynek na łonie natury. Tylko tutaj mogła spokojnie przemyśleć swoją przeszłość i prawdopodobnie dobrą przyszłość... Uśmiechnęła się, gdy tak spacerowała między drzewami. Zatrzymała się gdy usłyszała czyiś głos. Podążała za nim, aż jej oczom ukazała się męska sylwetka. Mężczyzna przyglądał się jakiemuś ostrzu... Nie widziała dokładnie z daleka, dlatego podeszłą jeszcze bliżej, jednak nie podchodziła całkowicie. Oparła się lekko prawym bokiem o drzewo, założyła ręce na piersi i obserwowała. Przez myśl jej przeszło, że może mężczyzna chce się zabić... Czy w takiej sytuacji mogłaby odpuścić sobie rozrywki?

Nie odsunęła się, gdy męzczyzna zbliżył się zanadto do jej twarzy. Wysłuchała uważnie, a potem spohrzała spokojnie w oczy. Było w nich to coś, co widzieli u niej inni tylko w mocniejszym natężeniu. Tyle, że u niej to były napady szaleństwa, ten człowiek prawdopodobnie już tak miał cały czas. Może to ma coś związanego z jego kalectwem?
- Pooddychać świeżym powietrzem chciałam... - powiedziała, uśmiechając się przy tym miło.

Aleera uśmiechnęła się kpiąco. Sama siebie już nie poznawała. Dawniej już dawno starała się uwieść tego mężczyznę, teraz jednak rozmawia z nim, ale nie chce mieć z nim bliższych kontaktów. Zmieniła się, Albo ktoś ją zmienił. Pozwolił zapomnieć o przeszłości...
- Dziękuję. - powiedziała uśmiechając się. - Aleera jestem. A Ty nazywasz się...? - zapytała, nie zmieniając pozycji ustawienia ciała.

-Jam jest Samy! Mistrz brzytwy!
Powiedział dumnie unosząc ostrze. Gdy w pewnym momencie zagadał do nich Kotołak. Odwrócił głowę w jego stronę
-Ah... tak... Witaj! Miałem w planie uwieść tą oto piękną damę i wykorzystać ją pod tym drzewem, ale mi przeszkodziłeś...
Uśmiechając się ironicznie podszedł do niego i włożył brzytwę do ust. Wyciągnął do niego prawą dłoń i powiedział trochę niewyraźnie
-Jestem Sam. Albo Samy, jak wolisz.
Wyciągnął brzytwę i pokazał mu lewą rękę, a raczej kikut, który był schowany w rękawie.
-A to resztki po mojej jakże wspaniałej łapie. Niestety przez tych pieprzonych bogów i jakiegoś chorego skurwysyna straciłem swą miłość...
Powiedział smutnym głosem. Również na jego twarzy pojawił się smutek. Fakt, że udawany, ale zawsze...
-Ah! a to jest przepiękna Panna Aleera! Czyż nie jest Piękna?
Powiedział puszczając oczko Kotołakowi.