Zakon Światła Ostoja Fantazji

Ekena przez dłuższą chwilę pozwoliła sobie na próbę przetrzymania wzroku wampira, jednak darowała sobie wreszcie na rzecz gałęzi na której leżała. Najpierw kilkakrotnie przejechała po niej pazurami zdzierając korę, po czym otarła się o nią łbem, jak to koty, próbując się przy okazji przekręcić leciutkko na bok, dla wygody. Dzięki temu manewrowi, jak to koty, zawisła na przedniach łapach, zadnimi młócąc krótką chwilę powietrze. Niedługo potem kocica stała już na ziemi, patrząc na konar z pewnym wyrzutem. Szybko przeniosła wzrok na bardziej istotny "element scenerii", czyli obecnego tu humanoida. Słyszała, że mamrotał coś na temat polimorfów, ale uznała, że przecież człowiek nie jest w stanie rozpoznać jej po prostu po wyglądzie, pomijając tych, którzy ją znali lub słyszeli dość plotek. Zerkała więc na młodzieńca z ostrożną ciekawością, unosząc co jakiś czas lekko górną wargę, by przypomnieć mu o swojej broni.

Przyszedł tu po raz pierwszy. Od dawna nie był w Wieży i okolicach. Rozglądał się przypominając sobie swoje przygody tu i w Wieży. Robił to z uśmiechem i wyglądał na rozkojarzonego. Ale wystarczyło się mu przyjrzeć żeby stwierdzić że wszystko bacznie obserwuje.

Krasnoludy ! Jak on nienawidził krasnoludów. Małe, włochate i zawsze coś marudzą, niczym małpy. Ich odór alkoholu, ich krew wiecznie oprocentowana. Jego im można było przyznać, potrafili walczyć, byli silni i głośno ryczeli. Tak więc goryle,a nie małpy - Pomyślał uśmiechając się w duchu. I myślał taki krasnolud, że zostanie niezauważony, w każdym razie wampir postanowił udać, że małemu wojownikowi się to udało. Nagle jego głowę przeszyły kobiece słowa. Uświadamiając sobie w końcu, że pochodzą od pantery.  - A jednak kobieta. -  Powiedział do kocicy, która najwyraźniej odkryła czym jest Angelus. Spoważniał.  - Dowódca Srebrzystych, Angelus. - Przestawił się i uraczył polimorfkę teatralnym ukłonem.  - Nie obawiaj się Pani, nic Ci nie grozi z mojej strony. -  Zapewnił ją, zaś brzmienie jego głosu było szczere i nieskazitelne. Słowa były faktem dokonanym, zła natura Angelusa nie istniała na służbie. Podczas gdy wampir pełnił tak zacny obowiązek, przybierał zupełnie inne nastawienie. Był praworządny i pomocny, zabijał jedynie w obronie słabszych, strzegąc ich przed złem. To co robił poza służbą, było już jego życiem prywatnym, w którym nadrabiał dobre uczynki, czyniąc równie złe.

Z trudem ukrył zdziwienie gdy ujrzał Ekenę. Swobodnie mógł nazwać ją żyjącym paradoksem. Jego oczy patrzyły teraz na zabójczo piękną kobietę, której ubranie było wielkim przeciwieństwem. Nie wiedział jak się zachować, a mętlik w jego głowie potęgowały słowa polimorfki. Królowa ? No może gdyby się porządnie ubrała - pomyślał. Chwycił jej dłoń, pozostawiając delikatny pocałunek na jej wierzchu.  - Bardzo mi miło. -  Odpowiedział zmieszany. Zaiste jej ciało było królewskie, zaś pokrywające je ubrania pochodziły raczej od jakiegoś wieśniaka. Cóż zrobić, to królowa wybiera w co chce się ubrać. Spenetrował jej spojrzenie swoim własnym, z trudem ukrywając uśmiech.  - Co Cię tu sprowadza ? -  Spytał zaciekawiony. Zaraz po tym jego twarz przybrała dziwną formę, nie przypominała uśmiechu czy też smutku, w zasadzie nie przypominała nic. W środku zaś rozpoczęła się wielka wojna, instynktu z charakterem.

Słysząc pytanie uśmiechnął się niewinnie.  - Te wszystkie obowiązki, ta cała farsa. Musiałem trochę odpocząć, a to było najlepsze miejsce. -  Spuścił głowę, kładąc dłonie na talii. Westchnął głęboko kontynuując.  - Ta praca to nie tylko przyjść rano, zrobić swoje i przyjść wieczorem. Ja przy tej pracy muszę się zmieniać, być kimś kim nie jestem. Nie żebym protestował, dobrze płacą. Jednak strasznie to wszystko męczące, udawać kogoś kimś się nie jest. Wysuwać pomocną dłoń, zamiast zatopić kły w szyi. Taką cenę płacę, za to kim jestem. -  Usiadł przy drzewie, obok Ekeny, jednak zachowując odległość tak by czuła się w miarę bezpiecznie. Wampirze umiejętności pozwalały mu znakomicie czytać uczucia innych istot, toteż Angelus starał się nie przeginać.  - No właśnie ! -  Rzekł spoglądając na znikające słońce, oraz obserwując księżyc.  - Moja służba właśnie się skończyła. -  Uśmiechnął się zawadiacko spoglądając na Ekenę.  - Nie muszę już być prawy i dobry. -  Mimo to wciąż siedział, najwyraźniej zadowolony z rozmowy z polimorfką.  - Ale nie obawiaj się. Nie jestem głodny. Na razie... -  Spuścił wzrok z księżyca wprost na Ekenę. Ciekawskim spojrzeniem dociekał co może chodzić jej po głowie w tym momencie. Za prawdy nie miał złych zamiarów, wręcz bawiła go rozmowa ze zmiennokształtną. Była nieliczną osobą, która poznając czym jest Angelus nie uciekała, bądź nie rzucała się do walki. Jednym słowem Ekena intrygowała chłopaka, który po raz pierwszy od dłuższego czasu widząc młodą kobietę nie rzucał się jej do gardła.