Zakon Światła Ostoja Fantazji

Ekena ze spokojem wysłuchała słów wampira o jego służbie i idei odkupienia win. Sama nie do końca ją pojmowała, wychodziła z założenia, że gdy coś robiła, zazwyczaj miała świadomość konsekwencji i godziła się z nimi. Miała na sumieniu życie niejednej istoty myślącej, ale nie przejmowała się tym. Nie zamierzała żadnej swojej ofiary przywracać do życia, więc nie obchodziły jej. Niech tym, co w ziemi, przejmują się ci, którzy sami są pod ziemią.
- Tak, dzieci. Wiesz, takie małe, rozbrykane... - Albinoska, by lepiej zwizualizować ideę dzieci, poruszyła ręką na wysokości około połowy metra, jakby chcąc zaznaczyć ich wysokość. - No dobra, te akurat takie nie są...
Bo chwili zastanowienia "odznaczyła" w powietrzu trochę mniej niż półtorej metra, a po kolejnym krótkim przemyśleniu, sporo ponad tą wysokość.
- Ale rozbrykane się zgadza. A z opieką zgadłeś. Z tym, że moje też. Cześć to moi jakże uroczy potomkowie, a część adoptowałam. Właściwie to parę lat już mają... Najstarsze jakoś cztery... Coś nie tak z faktem mojego macierzyństwa?

- Owszem. Sześć pólgryfów i jedna polimorfka, która jak na prawdopodobnie martwą wydaje się być cholernie żywa. Kolejne sześć półgryfów i jeden gryf adoptowane. - Albinoska wymieniła spokojnie, przeglądając szybko odmęty pamięci, czy przypadkiem nikogo nie pominęła. - Skąd taka reakcja? Zdarza się, że niektóre kobiety mają dzieci i jakoś wszyscy musimy żyć z tą wiedzą.
Polimorfka nie ukrywała rozbawienia reakcją wampira. Widywała już różne modele zachowania po skojarzeniu faktów, ale to, co mogła obserwować tym razem wywołało wręcz tłumiony chichot. Z szerokim uśmiechem na ustach rozsiadła się wygodniej na pniu, zakładając nogę na nogę. Po chwili odetchnęła głęboko i spojrzała na ciemniejące niebo, by wreszcie przenieść wzrok spowrotem na wampira.
- Nie mów mi, że aż tak Cię to zszokowało. Myślałam, że moje maleństwa są powszechnie znane.

- Muszę powiedzieć, że moje maleństwa jak na maleństwa są całkiem niemałe. Ale mają sie dobrze, dziękuję. Trochę rosną, ich zabawy zaczynają być nieco problematyczne... wiesz, polowanie na mamusię i inne takie... A co do wychowywania tam dzieci, jedna z moich córek radzi sobie tam całkiem dobrze, ale ona jest zmiennokształtna, więc ciężko uznać... - Widząc, jak wampir poważnieje, Ekena również porzuciła nieco swobodny ton i znów wsparła stopę o pień. Po chwili oparła brodę na kolanie, przyglądając się Angelusowi, jakby chciała rozpoznać powód nagłej zmiany, spróbować zrozumieć jego zachowanie. Musiała przecież pamiętać, że tym razem to nie ona była drapieżnikiem i powinna zachować czujność. Mimo braku agresji ze strony krwiopijcy, wciąż pozostawał niebezpieczny. Właściwie, gdy polimorfka zastanowiła się nad tym dłużej, przypominało to w pewnym sensie przebywanie wśród półgryfów. Niby była bezpieczna i niepozwoliłyby jej skrzywdzić, ale jeden nieuważny ruch łapą, lub zbyt mocne uderzenie podczas zabawy i mogła stracić pewne istotne części ciała.

Znalazła znajome jej miejsce. Wkroczyła śmiało na polanę jakby była jej własnością. Tysiące razy tu była i nie miała zamiaru bawic się w ceregiele. Musiała cos zrobić. Na szczęście wielki mistrz Mangel z tego co się dowiedziała odszedł. Gdyby teraz się dowiedział co planuje zrobić to pewnie przewróciłby się w grobie, albo tam gdzie wrzucono jego ścierwo. Zachichotała pod nosem. Dwie kwadry, najlepszy czas na magię.

Wiedźma przytaszczyła ze sobą cięzki kocioł. Widok był zaiste zabawny dla postronnego obserwatora, o ile jakis by się znalazł. Chuda drowka w sali przynajmniej balowej taszczyła osmalony garniec, tarzając go po trawie i rozglądając się za niezadowolonymi z niszczenia trawy driadami. W końcu gdy uznała, że kawał żelastwa jest na właściwym miejscu zaczęła nalewać do niego kolejne porcje wody. Wyciągnęła z podróżnej torby sezonowe zioła i niezwykłe przyprawy, które przywiozła z dalekich, rodzinnych stron. Naniosła chrustu pod kocioł, a nastepnie za pomocą magii krzesiwa i hubki rozpaliła drewno. Wielką chochlą mieszała zawartość kadzi z której w miarę gotowania się wydostawał się okropny zapach. Drowka zakręciła sie parę razy wokół paleniska i splunęła za siebie mrucząc jakieś dziwne zaklęcia w drowim.

Ostatnio edytowany przez Silver Moonlight (2011-02-22 23:23:55)

- Do mrocznej cholery czy zawsze muszę słyszeć jak ktoś mnie w myślach wspomina? To się robi uciążliwe... - Zabrzmiał po raz kolejny ten nietypowy głos łączący w sobie basowe brzmienie z metalicznym posłuchem.
Potężne uderzenie przeszyło ciało Archibalda. Było to rozdarcie przestrzenne. Archbald prawdopodobnie kiedyś już o czymś takim słyszał. Był to rodzaj portalu którego zwykli używać Generatorowie Chaosu. Niestabilna wyrwa pomiędzy kilkunastoma planami istniejąca w tych samych koordynatach lecz w wielu wymiarach na raz. Coś co zwykło się określać mgłą, lecz posiadającą czarny kolor zaczęło wydobywać się z przejścia. W jednej chwili przejście rozdarło się by wyrzucić z siebie resztkę mgły oraz postać w kapturze. Wyrwa po takim obciążeniu zamknęła się w jednej chwili.
- Wyglądasz co najmniej... Zabawnie... Ale i tak miło cię widzieć Archibaldzie - Rzekł Arghez zrzucając kaptur by ukazać swoją maskę. Ta jak zawsze reagując na promienie słoneczne rozpadła się w drobny pył.

- Hahaha! Jesteś gorszym aktorem niż myślałem... Albo to że słyszę tak słabo zabezpieczone myśli mi też ułatwiło sprawę... W każdym bądź razie wiesz jaki jest układ, prawda? A i pamiętaj... Zabij jednego Argheza a całej reszcie nie dasz rady.
Powiedział wzdychając co chwila by tylko usiąść na zwolnionym przez Archibalda miejscu.
- Połowę tej siły możesz odzyskać jednym ruchem ręki... Znaczy mojej ręki. Ale to wciąż za mało... Zawsze możesz się posunąć do tego do czego ja... Z resztą pewnie nawet nie wiesz o czym mówię. Więc zacznijmy wykład od pytania - Powiedział poprawiając się na pieńku - Co wiesz o liczach? Skąd pochodzą? Pierwsza wzmianka? A co najważniejsze... Jakie znasz ich typy?

- Mówię i o lichach i o Timmonie... Otóż Archibaldzie Licze są istotami których brama ciała została zamieniona na kolumnę a cała jej siła przekazana bogu... Nie, nie tylko Avarone'owi. Nie tylko on jest w stanie zawiesić śmierć. Każdy potężny bóg jest w stanie tego dokonać, lecz każdy w inny sposób. Magowie pierwszej ery, znaczy duża część również była liczami a jednak nikt o tym nie wiedział. Rytuał liczów jest znany... Inaczej istnieje od początku siły każdego boga. Mam nadzieję że więcej nie muszę wyjaśniać?
Teren na około nich zaczynał powoli obumierać. Tworzyło się coś na wzór koła...

- Nie! Nie bądź idiotom jak reszta jego wyznawców. Zrób to co ja... Zawrzyj z nim układ.
Upadły spod kaftana wyciągnął małą buteleczkę o KRWISTO czerwonej ... Krwi... Jej aura była bardzo podobna do pozostałej trójki Arghezów którzy byli w odległości niecałych czterech mil od miejsca w którym jest teraz Archibald.
- Wiesz dobrze co to jest - Powiedział podrzucając zakorkowaną flaszkę do góry i uderzył nią delikatnie gdy ta spadała. Jak to zwykle bywa z Arghezem butelka pomijając wszelkie prawa fizyki zawisła tuż przed twarzą Archibalda.
- Jak zdobędziesz wszystkie trzy przedmioty oraz pozostałe dwie osoby, po prostu pomyśl a będziemy mogli zacząć.
Powiedział gdy w jednej chwili pień na którym siedział rozdarł się a do jego wnętrza wpadł Anioł.