Zakon Światła Ostoja Fantazji

Wszystko na około Archibalda zaczęło ociekać krwią. Gdyby się wsłuchać możnaby usłyszeć cichy pisk trawy, drzew, wody, ziemi czy nawet chmur, które nawet spowiły się czerwienią i zrosiły mały teren wokół koragianina deszczem krwi. W jednej chwili W jednej chwili pojawiło się rozdarcie takie jak to którego używał Arghez lecz... O wiele potężniejsze. Cóż nie ma chyba takiego przymiotnika który mógłby opisać o ile potężniejsze. Z rozdarcia wyłoniły się dwa szpony, jeden trzymał jedną część "bramy" a drugi blokował kurczenie się drugiej...
- Archibaldzie... Jam jest ten którego krew składa się z krwi wszystkiego. Kapłan o tobie wspominał. Mów więc...
Gdy głos się odezwał były lich o mal nie został wgnieciony w ziemię. Wspierając się mocno na rękach klęcząc ledwie mógł się jakkolwiek ruszyć...

- Trzy serca przebite jako śmierć ciała - Wyrwa zaczęła pulsować - Trzy umysły wyniesione do boga jako znak oświecenia - Aura wokół niej zdawała się zabijać przez samą myśl o niej... - Trzy dusze pożarte jako oblanie krwią swej duszy - Krew która była już prawie wszędzie uformowały się trzy postacie. Podeszły one do portalu i go przekroczyły. Archibaldowi powoli zaczynało brakować powietrza, a nie mógł już drgnąć żadnym mięśniem. Po chwili postacie powróciły trzymając trzy przedmioty. Jeden trzymał sztylet którego ostrze było bardzo skomplikowane pod tym względem że nie składało się z jednej części. Pierwszy humanoid podszedł do Koragianina i rozpłynął się pozostawiając przedmiot na ziemi.
- Ostrze kręte jak ścieżki życia na końcu której znajduje się brama. Możesz przejść... Nie zostaniesz w niej tak jak wszyscy.
Druga postać trzymała coś co miało być relikwiarzem... Był to "sztylet" o okrągłym ostrzu z wcięciem w środku. Tak jakby pchnąć nim zostawiłby ślad, jednak przy wyciąganiu zbierze dużo mięsa...
- Część ciała żywego choć już dawno martwego trzymać będzie duszę tak jakby byłby to jego nowy posiadacz.
Wreszcie ostatnia postać zniknęła w tym samym momencie w którym Archibald upadł na ziemię ledwie rozumiejący co się dzieje. Na ziemię upadł również kostur. składający się z dziwnego czerwonego materiału. Na jego szczycie zatknięta była czaszka z której wychodził kręgosłup ciągnący się przez cały drzewie laski. Z każdego kręgu wystawały żebra oplatające kostur.
- Zapytaj a sam odpowiesz...
Szpony wróciły przez portal który samoistnie się zamknął.
Nagle Archibald odzyskał władzę w ciele. Wszystko wokół przestało krwawić jednak... Wszędzie wciąż była krew. On się ciągle nie obudził, albo raczej... Nie opuścił ciała jak to było za każdym innym razem.

- Zgubiłaś się! - szepnęła do siebie, rozglądając się po miejscu, do którego dotarła. MIała nadzieję dotrzeć do Gwiezdnej Wieży, zapoznać się trochę z tym wszystkim, ale zamiast tego stoi w środku puszczy i nie wie, co dalej. Świetnie, po prostu wspaniale.
Nagle usłyszała głośne miałknięcie Nali, która z rozpędu wskoczyła dziewczynie w ramiona.
- Nie narzekaj, znajdziemy drogę, zobaczysz - powiedziała uspokajająco do swojego kota. Pogłaskała go po łebku i postawiła na ziemi, dalej rozglądając się dookoła.

Przyjrzała się uważnie przybyszowi, robiąc dwa kroki w tył. Czarny kocur stanął miedzy nią a aniołem, nie dając mu sie zbliżyć i jeżąc sierść syknęła cicho.
- Ejj, mała, spokój - dziewczyna odsunęła kota na bok. - Przepraszam za nią, ale taka juz z niej wiedźma - powiedziała, posyłając Nali ostrzegawcze spojrzenie. Ta jednak prychnęła niezadowolona i odeszła od nich o parę kroków. Stella ponownie skupiła się na nieznajomym.
- Cóż... Trochę się zgubiłam, chciałam dotrzeć do Gwiezdnej Wieży i popatrzeć sobie na wszystko, ale zawędrowałam tutaj - jęknęła, ponownie rozglądając sie po polanie.

- Cóż, wygląda na to, że nie mam wyjścia. Bo kto inny mnie tu znajdzie? Ta się obraziła - wskazała podbrudkiem miejsce skąd dobiegło kolejne prychnięcie kocicy. Wywróciła oczami, kontynuując - Nie przejmuj sie nią i tak za nami pójdzie, mała bestia. To pokażesz mi drogę do Wieży, byłabym wdzięczna - uśmiechnęła sie lekko, ale wciąż zachowując czujność.

Obydwoje poczuli silny uścisk na nodze... Były to opancerzone dłonie, które dość nienaturalnie wystawały z ziemi.
- Sądziliście że można budzić wszystkie śpiące tu moce i odejść spokojnie? Każdy szaman już dawny by was oskórował.
Tuż za odchodzącą dwójką pojawił się Arghez. Upadły kucał, a ręce jego wepchnięte były w ziemię... Jakby dziwnym trafem fragmenty zbroi idealnie pasowały do tych, które miały trzymające ich dłonie.
W jednej chwili Anioł wyciągnął je, uwalniając tamtą dwójkę.
- Nikt kto tu przyszedł, nie zabłądził. To miejsce ma coś w sobie... Prawda?

Stella zlustrowała przybyłego wzrokiem. NIkogo takiego nie widziała wcześniej, a i nie myślała, żeby można mu było zaufać. Prawdę mówiąc nikomu nie ufała, po prostu chciała, aby wskazano jej drogę do Wieży. Chociaż Upadły miał rację co do jednego: miejsce było naprawdę nadzwyczajnie ciche i spokojne. Lecz to nie wskazuje od razu, że nie można sie tu zgubić. Dziewczyna zignorowała mężczyznę i zaczęła jedynie rozglądac się za swoim kotem, powoli oddalając się od nich coraz bardziej. Skoro miała wskazaną już ścieżkę to czemu po prostu sobie nie pójdzie? Ano tak, bo wcześniej ją coś zatrzymało...