Zakon Światła Ostoja Fantazji

Uśmiechnął się nieznacznie pod nosem. Ciągle spoglądał na leżąca z góry. Zaiste była to dziwna sytuacja - leżała beztrosko przy tym niebezpiecznym trakcie, wydawał niczym się nie przejmować. Musiała się czuć bardzo pewnie albo po prostu nie zdawała sobie sprawy z czyhającego niebezpieczeństwa. Chociaż gdy w tych momentach, w których otworzyła oczy wydawało mu się, że dostrzegł nich coś nieludzkiego, ale nie był pewny co, a tym bardziej czy w ogóle coś dostrzegł.
-Bardzo niebezpieczne miejsce na odpoczynek - powiedział spokojnie. - Łatwo też się zgubić. Trakt niby prosty, ale mnóstwo rozgałęzień może zwieść wprost do leśnego labiryntu, w którym ciężko o orientację.

Jej uwodzicielski uśmieszek lekko go zmieszał. A może mu się tylko przewidziało, a jeżeli nie to po prostu nie będzie sobie nim zawracać uwagi.
-Nie mogłaś lepiej trafić - odpowiedział jej z lekką nutką dumy w głosie. - Całe życie spędziłem na tułaczkach leśnych labiryntach, puszczach i tak dalej. Orientuję się w lesie jak mało kto. Można wręcz powiedzieć, że jestem człowiekiem lasu. Nawigację i orientację w terenie mam we krwi. - Nie mógł sobie odpuścić zachwalania samego siebie. - Z chęcią Cię nauczę tego i owego, byś zawsze odnajdywała się w tym świecie. I głupi ja - dodał po chwili energicznie. - Jestem Lejsu, zakonny tropiciel i treser.

Anioł przyleciał tu najszybciej jak potrafił. Zawisł w powietrzu jakieś dziesięć metrów nad ziemią machając szkarłatnymi skrzydłami. Był tyłem do Aleery i łowcy więc nie widział ich ani nie słyszał przez wszechobecne grzmoty. Był od niech oddalony o jakieś 50 metrów. Wyciągnął ręce ku niebu i zaczął ponuro chichotać, aż w końcu przeszedł do szaleńczego śmiechu.
- NO NARESZCIE! MYŚLAŁEM, ŻE CAŁKIEM ZAPOMNIELI O SWYM SŁUDZE... ILE MOŻNA BYŁO CZEKAĆ NA JEDNĄ GŁUPIĄ BURZĘ?! - krzyknął do nieba i znowu zaczął się śmiać. Dawno nic go tak nie ucieszyło jak porządna burza z nieskończoną ilością gromów i piorunów oraz wielką ulewą. Nie po to przeczytał większość dzieł z biblioteki by jak idiota nic z tego nie mieć. Czekał cierpliwie miesiąc, potem drugi i trzeci, ale bogowie chyba mieli niezły ubaw patrząc na Anioła wyczekującego porządnej burzy. Potem przestał liczyć czas, aż wreszcie... stało się. Gigantyczna burza o jakiej tylko mógł marzyć. Po kilku minutach uspokoił się i wreszcie zaczął się rozglądać. Nie zwracał uwagi na dwójkę osób na drodze nawet jeśli jedną z nich była smoczyca tak dla niego ważna. Teraz wreszcie przyszedł czas trochę poszaleć i dać upust swoim dziwactwom. Zaczął latać rozglądając się w które miejsca uderzają pioruny. Nareszcie wiedza książkowa mu się przyda. Zaczął szukać tych miejsc i żywiołaków które właśnie wtedy powinny się narodzić. Wiedział, że najprawdopodobniej będzie jedynym bo któż jest równie szalony by codziennie patrzeć w niebo wyczekując burzy i wertować stare księgi? Miał nadzieję, że teraz wreszcie wyjdzie na swoje.

Została sama. Mówi się trudno. I zbierało się na burzę, co jej wcale nie przeszkadzało. Lubiła gdy ciężkie krople deszczu obijały się o jej ciało. I powietrze, które towarzyszyło temu zjawisku także bardzo ją pociągało. Było zupełnie inne od śmierdzącego powietrza, które zwykła spotykać w różnych karczmach.
   Coś przykuło jej uwagę, dlatego też wstała na nogi i przyglądała się owemu dziwactwu, które latało za piorunami. Jakie było jej zdziwienie, gdy poznała w tym dziwactwu Arevisa, tego nie opiszą żadne słowa. A gdy zobaczyła Argheza, stojącego niedaleko, uśmiechnęła się.
   Postanowiła na razie się nie odzywać, tylko przyglądać na zmianę mężczyznom. Zaplotła ręce pod piersiami i cały czas uśmiechała się pod nosem. Zapewne niedługo Arevis się dowie o jej błogosławionym stanie. Przerzuciła wzrok na Argheza, po czum zaśmiała się cicho i ponownie wodziła wzrokiem za Aniołem.

Aleera uśmiechnęła się, gdy Arghez podszedł do niej.
- Witaj, Arghezie... - przywitała się, jak na grzeczną Smoczycę przystało. - On jeszcze nie wie, że będzie ojcem, więc niech się cieszy wolnością póki może... - powiedziała złośliwie i uśmiechając się pod nosem wrednie. Spojrzała na latającego Arevisa i nie mogła się nie zaśmiać.

Aleera uśmiechnęła się. Sama kiedyś latała za piorunami i jakoś nic się jej nie stało. Wiedziała jednak, że jest to dość niebezpieczne. A właściwie bardzo niebezpieczne. Znała jednak rzeczy niebezpieczniejsze, a przykładem może być chociaż wkurzanie Argheza.
- Tak się składa, że ja też nie. Słyszałam kiedyś o tym czymś, jednak ignorowałam to. Czy mogę prosić Cię o wyjaśnienie? - zapytała, wodząc dalej wzrokiem za Arevisem. - I czy nie powinniśmy tego przerwać?

Patrzyła ciągle za latającym jak pijany Smok Arevisem, uśmiechając się od czasu do czasu czule.
Przeniosła wzrok na Argheza i uśmiechnęła się, tym razem przyjaźnie.
- Rozumiem. - powiedziała. - A takie cholerstwo to przydatne jest? Znaczy się na pewno przydatne, ale w jaki sposób można je wykorzystać? - zapytała po chwili i ponownie przeniosła wzrok na Arevisa.  I zaczynała odczuwać dziwne uczucie w sercu. Ktoś inny zapewne nazwałby to niepokojem, ale nie ona.

Ona zaś nie odrywała wzroku od Arevisa, coraz bardziej się o niego martwiąc. Nagle opuściła wzrok i wbiła go w ziemię.
   Rozwijało się w niej nowe życie i ona była za nie odpowiedzialna. A dziecko nie może dorastać bez ojca...
   Podniosła wzrok i patrzyła troskliwym i nieco wystraszonym wzrokiem na Arevisa. Denerwowała się.
- Teoretycznie? - zapytała po chwili Argheza nie odrywając wzroku od latającego Anioła.