Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Umysły pierwszo poziomowych żywiołaków nie są niczym skomplikowanym. Jeśli odpowiednio się je... - Upadły zastanawiał się chwilę nad dobraniem odpowiedniego słowa - Zmanipuluje psionicznie, to wtedy można je kontrolować. Będą się słuchały, ze strachu, z powodu uwielbienia innej osoby czy jakiegokolwiek innego powodu. Problem pojawi się gdy zaczną one przybierać drugą formę... Wtedy ich umysły dojrzewają i nie jest to już takie proste...

- Nie do końca to jest powód ich przeistoczenia... To jest raczej skutek uboczny... Chociażby Siwru, żywiołak powietrza. Jest w stanie wytwarzać małe lecz czasem groźne strumienie powietrza... Mimo to jest ślepy i to w zależności od aktualnego wiatru, porusza się razem z nim, mimo swojej woli. Jego umysł w tym stanie praktycznie nie istnieje. Jedna z najprostszych form myślenia... Coś co trudno nawet nazwać instynktem... Zaś umysł Tantala, żywiołaka powietrza drugiego poziomu, w pełni przypomina już umysł zwierzęcia. Można go nawet wytresować... Ale gdy stanie się Shav'em...
Tutaj Arghez ponownie urwał swoją wypowiedź. Celowo czy nie, kto wie...?

- Zniszczy wszystko na około? Będzie nie do opanowania? Przy bliższym spotkaniu się traci... Zwykle kończyny lub życie. Oczywiście zdarzali się Magowie Fioletu z Pierwszej Ery Ładu którzy samą prostą inkantacją byli w stanie okiełznać coś takiego... Ale teraz jest to prawie nie możliwe.
Upadły w końcu uśmiechnął się szeroko przenosząc wzrok na Arevisa...
- Jeśli powstanie taki Siwru... Nagle rozpęta się wichura która poodbija go o wszystkie drzewa ten stanie się Tantalem. Wtedy będzie można go opanować... Ale jeśli wiatr będzie za mocny i żywiołak zgromadzi za dużo energii... Teraz chyba kończyć nie muszę?

- Bo pewnie ma plan... Albo nie ma go, ale za to ma fiolki... Żywiołak powietrza zyskuję energię przez uderzanie w inne przedmioty, zamknięty w słoiku jest praktycznie odcięty od źródła energii i jest pod kontrolą... Proste, prawda?
Upadły przyglądał się raz Aleerze, raz to Arevisowi i co chwila spoglądał na chmury by upewnić się że żaden piorun przypadkiem go nie trafi...

- Jeśli wszystko pójdzie źle, ale nie najgorzej.... To raczej tak. Ale znając pogodę w Rin, najgorzej, będzie tylko źle.
Arghez zaczął plątać swoją wypowiedź, tak by była zrozumiała ale i w pewien sposób ciekawa. Po tych słowach Upadły po prostu wybrał najbliższe drzewo i usiadł tuż pod nim. Nie chciał zbytnio zmoknąć, a liście drzew to najlepsza ochrona przed deszczem.

Było nieprzyjemnie mokro i przez to zimno. Od mżawki można tylko uchronić się spędzając czas pod szczelnym dachem. Wszystko wilgło dookoła i przyprawiało o dreszcze. Słońce bezsilnie próbowało przebić się przez szare, mgliste chmury. Zresztą nie miało to znaczenia.
Nikoletta zeszła z punktu widokowego i teraz szła samotnie traktem, gdzieś przed siebie. Cel również nie miał znaczenia. Jej sylwetka zamazywała się we mgle, która niczym ściana powstała z tysiąca kropel deszczu. Zawsze nachodził ten okres, ten stan.
Szła ze spuszczoną głową , nie dbając o to, że moknie. Włosy zasłaniały jej oblicze bez wyrazu, oczy wpatrzone intensywnie w bruk drogi. Zachwiała się, jakby była pijana, ale tym razem w jej krwi nie było ani jednego promila.
Mimo to przewróciła się, padając na kolana, bo nie było nikogo, kto mógłby ją pochwycić.
Nie było też nikogo, kto mógłby ją zatrzymać.

Podniosła głowę i spojrzała przygasłymi oczyma na mężczyznę. Widziała go już parokrotnie, czy to samego, czy w towarzystwie Sajaki. Nie wiedziała jednak, jak się nazywa. Do tej też chwili nie wiedziała, że jest wampirem. Ale sam się zdradził.
- Nie jestem w nastroju do rzezi - odparła rzeczowo. - Nie obawiaj się.
Po chwili też odwróciła wyciągnięte dłonie wewnętrzną do nieba. Patrzyła jak wpadają w nie krople deszczu i spływają po bladej skórze.
- Co się stało, się nie odstanie - dodała. Nie byłą typem osoby, która zwierza się obcym, mimo że czuła potęgujący ból we wnętrzu własnej istoty. Do tego narastało nieznośne pulsowanie w głowie.
Zaraz też wyciągnęła ku niemu rękę. Sprawdzała z kolei, czy pomoże jej zwyczajnie wstać...czy z chęcią rzuci się na jej żyły widoczne na nadgarstku.

Musiała przyznać, że zdziwiło ją - nie tyle niska temperatura ciała wampira, gdyż jej w tym momencie była niewiele wyższa, a raczej zachowanie Angelusa. Przyjęła jednak tę "pomocną dłoń" i wstała. Nie dbała o błoto na jej kolanach.
- Nie patrz tak na mnie - rzekła, choć wcale nie spoglądała na wampira. Czuła jego wzrok na sobie. - Każdy się może przewrócić, szczególnie wojownik w czasach pokoju.
Obecność Angelusa wyrwała ją z rozmyślań o Przeszłości i jej nieodwracalnym charakterze. Poczuła jak jest mokra. Wzdrygnęła się.
- Zmarzłam na kość. Ty pewnie tego nie czujesz, co wąpierzu? - rozejrzała się nie znajdując żadnej kryjówki. - Ależ boli mnie głowa... - syknęła, mrużąc oczy. - Masz może coś przeciwbólowego?
Pytanie brzmiało dość idiotycznie. Kto nosi przy sobie odpowiednie mieszanki ziół, czy jak to tam nazywali ten narkotyk...morfinę?
Stalo tak na pośrodku traktu, a dziewczyna najwyraźniej nie miała pojęcia czy tu zostać, czy ruszyć dalej.