Zakon Światła Ostoja Fantazji

Zatrzymał się i spojrzał na kozła. Właściwie jeśli będzie szedł pieszo, tylko spowolni podróż.
-Właściwie czemu nie...
Podszedł powoli i spokojnym krokiem do zwierzęcia. Pogłaskał go po grzbiecie, a następnie dość zręcznie wskoczył na niego. Rozsiadł się możliwie najdalej od ludzi. Nie lubił bliskich kontaktów.
-Ruszajmy już...
Rzucił zimnym tonem. Kątem oka spojrzał do środka wozu.

Przyjrzał się środkowi wozu. Po chwili spytał
-Wybacz Pani moją ciekawość, ale co lub kogo tam przewozicie?
Powiedział cały czas wpatrując się w wnętrze wozu. Co to mogło być? Jakiś zwierz? A może piękne dziewczę na wydanie? Tylko Kobieta i Starzec wiedzieli. No i oczywiście bogowie, jeśli w ogóle istnieją.

Hmm... Spytał co przewożą, a nie jak się zachowują. Pokiwał przecząco głową. Po kilku długich chwilach spytał
-Nie obrazi się Pani, jeśli tam zajrzę?
Nie czekając na odpowiedź powoli i ostrożnie zaczął wchodzić do środka. Raczej tutaj by łuku nie użył, więc musiał polegać tylko na swoich magicznych umiejętnościach... w zasadzie znał tylko jeden czar.

Uśmiechnął się pod nosem. Dlaczego by sie nie zabawić? W jego głowie zrodził się równie diabelski plan, co błysk w oku u elfickich chłopców. Zaczął powoli ściągać swój kaptur, ukazując przy tym dzieciom swoje najprzeróżniejsze blizny, łaty i rany, uśmiechając się przy tym
-Witajcie dzieci. Jestem Flapjack
Powiedział z nieukrywanym zadowoleniem.

Spojrzał na Niziołkinię z udawanym zakłopotaniem na twarzy
-Wybacz ma Pani. Chciałem tylko ściągnąć kaptur, by lepiej widzieć. Przepraszam za swoją głupotę.
Zarzucił kaptur na głowę i wysiadł z wozu, jak rozkazała. Podszedł do kozła i znów zwrócił się do Niziołkini.
-Jeszcze raz bardzo przepraszam. Mam nadzieję, że w dalszym ciągu mogę poprowadzić was do Wieży
Przychylił głowę i uśmiechnął się niezauważalnie. Cała ta sytuacja rozbawiła go.

-Już niedaleko moja Pani. Nie ma się co tak denerwować
Uśmiechnął się pod nosem. Nie dość, że trochę grosza wpadnie do sakwy, to jeszcze nawet sie ubawił. Zza drzew powoli wychylały się zabudowania Quidsors.
-Widzi Pani? Mówiłem, że niedaleko?
Przez resztę podróży nie schodził mu uśmiech z twarzy. Weszli już w głąb budynków
-Prosto jak leci i Pani dojdzie
Powiedział uśmiechając się przyjaźnie, chociaż na przyjazny ten uśmiech nie wyglądał.

Aleery jeszcze tutaj nie było. A jeśli jej nie było jest większe prawdopodobieństwo, że w przyszłości tutaj będzie. A ze już tutaj jest, możliwość jej przyjścia tutaj w następnych dniach zmalała prawie do zera. Ale dzisiaj wynosiła 100 procent... Było to trochę zagmatwane, nawet jak na nią, ale jakoś załapała. Chyba...
   W każdym bądź razie myślała nad pracą - musi sobie jakąś znaleźć. Myślała nad zaciągnięciem się do Srebrzystych, ale lepiej nie - jej szaleństwo raczej wykluczyło by ją z kandydatów. A może skrytobójcą? Tylko czy ktoś potrzebował tutaj takich osób? A może posada myśliwego? Czemu nie? Ciekawa, troszkę niebezpieczna, ekscytująca... Tylko był pewien problem - przecież w lesie łatwo się zgubić. A ona nie chciałaby się zgubić. Stanowczo nie.
   W końcu przystanęła i rozglądnęła się po okolicy. Usiadła na trawie, ale po chwili zmieniła pozycję na leżącą i wpatrywała się niebo.

Aleera otworzyła niespiesznie oczy, po czym przeniosła wzrok na nieznajomego. Uśmiechnęła się do niego delikatnie, po czym ponownie zamknęła oczy i nie zmieniła pozycji - leżała dalej na plecach z głową opartą na rękach.
- Witaj, tajemniczy nieznajomy... - powiedziała żartobliwym tonem. - Rozmyślam, panie, rozmyślam... - dodała po chwili, a po jej twarzy przeleciał delikatny uśmieszek. Otworzyła ponownie oczy i zmierzyła wzrokiem kilka razy w górę i dół całego mężczyznę, a następnie ponownie przymknęła powieki.