Zakon Światła Ostoja Fantazji

Gryf… kraknął zadowolony.
Fakt faktem, był czarny jak noc, miał czerwony dziób i skrzydła aż nazbyt ptasie, ale zwykłe, wronie krakanie było aż nazbyt zabawne. Oczywiście, całą trójka wiedziała, ze jako takie gryfy potrafią naśladować ptaki i zwierzęta czworonożne, ale krakanie w chwili gdy oni próbowali się dogadać… To było troche tak, jak gdyby wierny pies szczeknął w czasie przyjęcia – pocieszne, ale i rozpraszające.

Ekena przez cały czas szła spokojnie przy nodze Amazonki, co mogło wyglądać nieco dziwnie, jednak nie obchodziło jej to. Przyzwyczaiła się do ludzkich spojrzeń, nawykła też do udawania zwykłego zwierzęcia jak i trzymania sie blisko ludzi w tych formach. Wielka kocica usiadła na ziemi, podnosząc wzrok na Nikolettę i Flapjacka.
-Gdybyście czegoś potrzebowali, transportu, albo czegoś... wiecie gdzie mnie szukać. Swoją drogą, kupcie mi jakieś zioła na napar, może być nawet mięta, czy melisa, jeśli będą mieli coś takiego na stanie. - W umysłach obojga ludzi pojawiły się słowa wypowiedziane głosem nieco niższym i bardziej zachrypniętym od głosu polimorfki, jednak wciąż rozpoznawalnym. Jedynym niepasującym szczegółem był fakt, że nie słyszeli żadnych słów, pojawiły się one bezpośrednio w ich myślach.

Nie uwielbiała, gdy ktoś porozumiewał się z nią telepatycznie. Bolała ją od tego głową.
- Zobaczymy, co da się zrobić. A teraz...tędy - cóż Nikola zawahała się nad wyborem drogi.
Sama była tu dość dawno, mimo że patrolowała te tereny nie raz. Jednak ostatnio przesiadywała w Karczmie lub wałęsała się po piętrach Wieży.
Gdy i oni, i Ekena oddalili się od skrzyżowania, amazonka łypnęła okiem na mężczyznę. Miała wrażenie, że Flapjack bawi się z nią poprzez te półsłówka, wyraziste spojrzenia i wyważone gesty.
- Plan, Samvelu? Jaki znów plan? - zapytała ze swobodą i nieskrywaną ciekawością, zręcznie maskując własne pomysły na owy plan.

Podniosła do góry prawą brew, uśmiechając się ironicznie.
- A czyja wyglądam na kogoś, kto śpi na pieniądzach. Proszę cię - pokręciła głową. - Nie mam zamiaru płacić jakimś wieśniakom za liście laurytu. Wystarczy, że za dracjum żądają horrendalnych cen.
Jeśli Flapjack myślał, że nawet i uśmiech czyni go paskudnym - mylił się. Bo w zasadzie amazonka mogłaby to samo powiedzieć o sobie. A ona tak nie uważała - ani o sobie, ani o Samvelu. Zresztą to, co ona sobie uważała, również dla siebie zachowywała. Przynajmniej na razie.
- Tak w ogóle to paliłeś kiedyś lauryt? Wiesz, co to za uczucie? Czy raczej...jesteś nowicjuszem? - zapytała zaczepnym tonem.

Nieco szczelniej okryła ramiona płaszczem. Zanosiło się na deszcz. Wyszli z Karczmy dobrze po świcie. Wtedy było jeszcze pogodnie, lecz teraz zbierały się chmury.
- To możesz mieć niezapomniane wrażenia - powiedziała, patrząc w niebo. - Zdarzyło mi się palić lauryt kilka razy. Za każdym z tych razów było...inaczej. Może przez długie odstępy w czasie... Zdecydowanie bardziej wolę alkohol i dracjum... Ale dość o mnie. Pospieszmy się, Samvelu, nim zacznie się ulewa. Nie podobają mi się te chmury.
Nikola ruszyła raźno przed siebie. Byli blisko Terenów Rolniczych. Na Farmie zaś musieli bardzo uważać. Nie wiedziała, czy ktoś tam urzęduje i czy zarządca owy nie ma na służbie kilku psów. No i należałoby znaleźć grządkę z laurytem...
O ile takowa istniała...

Na trakcie pojawił się wczesnym rankiem wóz kryty barwionym w fantazyjne wzory płótnem. Ciągnęły go dwa bułane koniki, nieco przysadziste i ogólnie rzecz biorąc bardzo przyjaźnie wyglądające. Na koźle siedziała dwójka ludzi. Starzec, trzęsący się niemożebnie wspierał się na kosturze. Obok niego rumiana i uśmiechnięta niziołkini w średnim wieku powoziła bardzo zręcznie źrebcami.
Zatrzymali się na rozwidleniu. Wyglądali jakby szukali sobie kogoś na przewodnika.

-O, dobry człowieku!- kobieta na koźle uśmiechnęła się, cmoknęła na koniki i wprawnie nimi kierując, podjechała bliżej.- Toć my przewodnika szukali. Pierwszy raz my w tych stronach i potrzeba nam wiedzieć na do Wieży Gwiezdnej zawitać. Czy pokażesz li nam strony te?
Mówiła z silnym Ar-rendorskim akcentem, aczkolwiek jej mowa mimo pewnych niedomagań brzmiała niezywkle śpiewnie i przyjemnie dla ucha.
-Odwdzięczym się naturalnie, w godny sposób, wedle zasług.- wszystko potwierdziła uśmiechem i szczerym spojrzeniem.

-Pan może na koźle posiedzi? Wszak szybciej konnicą pójdzie jak pieszo?- zaproponowała niziołkini uśmiechając się dobrodusznie.- Toć i nie zmęczym dobrodzieja zbytnio. To jak będzie?
Starzec przysypiał obok niej na koźle, jednak po drugiej stronie było rzeczywiście trochę wolnego miejsca. No i była to całkiem niezła okazja na zaspokojenie potencjalnej ciekawości i zajrzenie do środka wozu.