Zakon Światła Ostoja Fantazji

Wzięła podany jej płaszcz bez słowa podziękowania. Może wampir wcale też na nie nie liczył. Płaszcz był za długi, więc zarzuciła go sobie również na głowę. Niewiele jednak jej to pomogło. Włosy już miała cale mokre.
- Myślałam, że może je słyszałeś. Ostatnio zaskakują mnie obce osoby znajomością mojego szlachetnego imienia. Nie wiedziałam, że jestem aż tak sławna. Nikolettą mnie nazwano. Wiem, głupie imię - skrzywiła się i powiodła za jego wzrokiem.
Faktycznie wkoło było pusto i szaro od mżawki. Żadnego celu przed ani za nimi.
- Kiedy to rzeczywiście długa historia, ale żeby ją skrócić, odpowiem: szłam, szłam i o. Zastał mnie deszcz. Aleś ty blady, mógłbyś się opalić albo marchewki pojeść - zażartowała, uśmiechając się ironicznie.
Amazonka rozglądała się niecierpliwie. Czy gdyby skręciła w prawo, doszłaby do Odciętego Klasztoru? Tam mogła...tudzież mogli przeczekać deszcz. Chyba nawet do jutra.
- Idę w prawo. Może uda mi się znaleźć pewne miejsce, w którym względnie będzie sucho? zainteresowany? - spojrzała mu w oczy.

Przewróciła oczyma, słysząc jak wypowiedział jej imię. Bez słowa ruszyła niby-to-ścieżką, wierząc swej pamięci i Instynktowi. Jeśli miała już cokolwiek myśleć o Angelusie, to świetnie krył się z emocjami. Nosił maskę, jaką i ona potrafiła nosić, a do jakiej nie chciała się przyznać.
Szla szybko, nie dbając o to, czy faktycznie za nią idzie. Czy nadąża. Jej sylwetkę skrywał płaszcz i wyglądała niczym zjawa, którą straszono dzieci. Choć samą osobą Nikoli też je straszono.
- "Nie wychodź wieczorami, bo porwie cie amazonka" - przypomniała sobie głośno, naśladując głos matki przestrzegającej dziecko. - "Nie chodź do lasu, bo napadnie cię Nikoletta i odrąbie głowę". Wiesz, co jeszcze robią? - zapytała nawet nie oczekując, że wampir jest ciekaw odpowiedzi. - Odprawiają czary nad kołyskami, gusła, żeby zła Nikoletta nie przyszła i nie udusiła albo nie porwała niemowlęcia. Jest!
Powoli, w otoczeniu kilku samotnych drzew rysowały się mury opustoszałego budynku.
- Opuszczony klasztor...

http://www.zakonswiatla.pun.pl/viewtopi … 341#p52341

Westchnęła ciężko i popatrzyła jeszcze raz na Argheza. Poczuła w sercu dziwne uczucie, jakby się o coś bała. Odwróciła się na pięcie i popatrzyła na Arevisa. ,,Idiota..." - pomyślała i zrobiła kilka kroków w przód. Było to co najmniej bezcelowe, ale jednak.
- Arevis! - krzyknęła starając się przekrzyczeć burzę, co było niczym próbowanie uświadomienia sobie, że Raisa jest normalna, ale liczy się to, że się próbowało. - Arevis, kretynie! - krzyknęła jeszcze raz, tym razem już mniej troskliwie, o ile troskliwie krzyczeć można.
   Czuła się jakby nie widziała Arevisa przez miesiąc. A jeszcze to, że latał sobie beztrosko w czasie burzy... Na szczeście Arghez był w pobliżu, co nieco ją uspokajało.

Anioł był bardzo przejęty szukaniem żywiołaków więc przestraszył się nie na żarty gdy nagle wewnątrz głowy huknął mu czyjś głos mówiący nie wątpliwie o niezwykle błyskotliwym i przedsiębiorczym barbicie jako o kretynie. Arevis jednak zdążył rozpoznać głos Aleery.
- Tak? - wypowiedział pytanie w powietrze - Co robisz w mojej głowie kotku?

Anioł westchnął. Nie dość, że zaczynał słyszeć głosy to jeszcze te głosy miały czelność przerywać mu jakże ważną pracę. Ale głos smoczycy mógł okazać się nie do końca urojeniem, szczególnie gdy Arevis wreszcie zauważył ją, stojącą na trakcie. Posłusznie i ze zrezygnowaniem wylądował obok niej.
- Cóż cię sprowadza moja droga do tej dziczy gdzie usiłuję zebrać armię fanatycznie oddanych mi żywiołaków? - spytał trochę zrezygnowany patrząc w niebo i próbując ocenić ile burza jeszcze będzie trwać. - Jeśli chcesz możesz mi pomóc. Trzeba skombinować więcej fiolek, słoików, albo innych cosi, które je odizolują by nie mogły czerpać więcej energii.

- E? - wykrztusił Arevis. Jeszcze jego umysł nie do końca przetrawił tą informację, ponieważ Anioł nigdy wcześniej nie brał pod uwagę takiej alternatywy. - Czyim ojcem? - powiedział nadal nie rozumiejąc sytuacji, nie wyobrażał sobie, że miał się gdzieś na stałe uwiązać i pewnie zmarnować - jak sądził - swój potencjał jako poszukiwacz przygód. Czyżby wspaniałe podróże w nieznane kraje miały już odejść w zapomnienie? Kiedy wreszcie zrozumiał o co chodzi przeraził się nie na żarty. Zaraz jednak do niego dotarło, że przecież bachor dojrzeje w ciągu 20 lat, a on jest Aniołem. Nie starzeje się. Mimo wszystko tak właśnie się poczuł. Przez chwilę wpadł na pomysł, że jeśli dobrze to rozegra może nawet wytrenuje przez pewien czas syna i on pójdzie w jego ślady. Chociaż... może to nie miał być syn? Anioł nie wiedział co zrobiłby gdyby urodziła mu się córka... Chociaż wtedy pewnie Aleera musiała by się zająć jej wychowaniem co byłoby mu całkiem na rękę. Jednak nadal stał ze zbaraniałym wyrazem twarzy porażony nową wiadomością.

- AAAAAAAAAAAAAaaaaaaaaaaaaa...!!! - krzyknął Arevis, gdy piorun go niemal zabił - AAAAaaaaaaaaaa...! - krzyknął gdy nagle obok uderzył drugi piorun. Zdumiony spojrzał na żywiołaka piorunu, który pojawił się obok niego. Wzruszył się kiedy zobaczył jaki prezent zrobił mu Arghez, ale dla pewności zrobił pół kroku w bok bo żywiołąk mógł go upiec w każdej chwili. Nie był pewien jak powinien się zachować w obecnej sytuacji, jeszcze nie doszedł do siebie po wiadomości więc postanowił zostawić na razie żywiołaka w spokoju i wlepić zdumiony wzrok w Argheza.