Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Nie zgadzałam się na żadną grę. I nikogo nie pomogłam Ci schwytać, wykorzystałeś mnie! - Tym razem Finua wykonała krok do przodu, wykrzywiając usta we wściekłym grymasie. Gdyby miała nóż, mogłaby zaryzykować po prostu pozbawienie Shiro palca. Ale ne miała. Łapa szła powoli przed siebie, gdy nagle omal nie potknęła się o kamień. Kamień! Cyganeczka uśmiechnęła się do siebie, kopiąc znalezisko tak, by powędrowało prosto do góry. Miecz szybko przełożyła do lewej ręki, prawą zaś chwyciła pocisk i natychmiast cisnęła nim w kierunku potylicy Daraya. W ten sposób miała szansę zdobyć co chciała bez zabijania, kompromitującej "walki" i ryzykowania życia. Chyba, że wojownik znów zareaguje na dzwonienie biżuterii.

- A danie mi tego nie było niebezpieczne? - Zapytała z ponurą miną, krzyżując ramiona na piersi, przy czym miecz znajdował sie teraz przed nią. - I nic Ci do tego, czemu umiem rzucać kamieniami.
Finua nie czuła najmniejszej ochoty tłumaczenia w tej chwili Darayowi, że nieraz musiała uciekając ogłuszyć psa, czy jakiegoś chłopa a czasem grzechem byłoby nie skorzystać z okazji i nie spróbować dorwać przepiórki, gołębia, czy zabłąkanej kury. Ostrze zaczynało jej ciążyć w dłoni, dlatego też opuściłą ręce, by oprzeć miecz o ziemię. O tak, cyganeczka nie była w najmniejszym stopniu przyzwyczajona do trzymania czegoś takiego.
- Czego Ty ode mnie chcesz? Bo nie uwierzę, że planujesz dać się zabić. - Zaczęła powoli iść w kierunku Daraya. Gdy była dostatecznie blisko, szturchnęła go sztychem w ramię, by sprawdzić, jak ten zareaguje. Na wszelki wypadek odskoczyła od razu w tył, czemu towarzyszyło głośne dzwonienie. Mogło to wyglądać nieco komicznie, ale aktualnie Łapa trzymała już broń dwiema rękami. Najwyraźniej nawet tak małe ostrze było dla niej zbyt ciężkie i nieporęczne.

Łapa jednak ani na wypuściła broni, ani nie przyjęła na siebie uderzenia. Zamiast tego wykonała krok w bok, obracajac sie przy tym lekko, by pocisk ominął ją. Musiała sie co prawda pochylić przy tym w tył, ale była to chyba najlepsza decyzja, choćby dlatego, że podjęta instynktownie. Gdy dotarły do niej kolejne słowa wojownika, zaczęła widzieć wszystko przez lekką mgiełkę, zacisneła wiec powieki, by pozostało to tylko w jej wiedzy. Wreszcie otworzyła oczy, by spojrzeć na Daraya. Wyraz jej twarzy definitywnie nie pasował do niej, nie tak powinna wyglądac. Nie powinna mieć zaczerwienionych oczu, rozpalonych policzków i ust wygiętych w wyrazie wściekłości. Czuła sie winna za los drowki, a Shiro tylko pogłębił tą ranę. Dlatego też cyganka podeszła do niego blizej, podnosząc przy tym miecz to niewprawnego cięcia, mając nadzieję, że zrani go na tyle, by móc chociażby zdążyc uciec, być może z jakimś jego osobstym przedmiotem, który przekonałby tego przekletego sługę.

Finua w ułamku sekundy zrozumiała błąd, jaki popełniła przychodząc tu. W głowie kołatała jej sie tylko myśl, skąd uroił jej sie ten pomysł, że może cokolwiek zrobić. Gdyby miała do czynienia po prostu z chłopem, sypnęłaby mu choćby garścią piachu w oczy. Jednak zrezygnowała z tego pomysłu, wiedząc, że człowiek, który przed nią stał, był wyćwiczony do czegoś zgoła innego, niż przerzucania siana i oranie pola. Cyganeczka w pierwszej chwili chciała sie cofnąć, rzucić miecz i uciec, ale coś wewnątrz jej umysłu podpowiedziało jej, że nie dopadnie nawet do krzaków, nie mówiąc o zgubieniu ewentualnego pościgu. Przed oczami mignął jej niewyraźny obraz Kiera zamykanego w pudełeczku i znacznie wyraźniejsza twarz elfki, gdy traciła przytomnosć. Łapa wiedziała, że ma tylko jedną próbą, która mogła sie powieść tylko, gdyby była szybsza. Wykonała stanowczy krok do przodu, usiłując ciąć Shiro w bok, by zdobyć chociaż te kilka sekund.

Finua warknęła pod nosem, podnosząc się powoli z ziemi. Otarła przy okazji o trawę dłoń, którą udało się jej skaleczyć ostrzem. I tak uważała, że miała sporo szczęścia, że przeżyła. W zdrową rękę chwyciła trochę miękkiej ziemi, dochodząc do wniosku, że jednak treba sięgnać po stare sprawdzone metody na zbyt dobrze pawiacych się chłopów. Gdy wreszcie podniosła się do pionu, nie trzymała w dłoniach miecza, chociaż obie zaciskała a na palcach lewej pojawiły się czerwone strużki.
- Mam robić to, co umiem? - Zapytała dość mocno ironicznie, unosząc obie ręce nad głowę i wykonując powolny, taneczny krok, któremu towarzyszyły głębokie ruchy bioder. W ten sposób podeszła jeszcze troszkę i obróciła się, kończąc figurę ciśnięciem w kierunku twarzy Daraya garści sypkiej ziemi. Zaraz potem chciała rzucić się do broni, którą zauważyła nieco dalej, by dorwać jakiś nożyk. Wtedy co prawda musiałaby podchodzić bliżej wojownika, ale czułąby się pewniej, mogąc wbić mu coś pod żebra.