Zakon Światła Ostoja Fantazji

Wojownik jednak złapał ją za rękę, uniemożliwiając dalszy taniec, oraz wygrywanie melodii. Nie zważając na protesty, umieścił bransoletę na prawowitym miejscu. Może na to nie wyglądał, ale Shiro przywiązywał sporo uwagi symbolice i bardzo cenił sobie wartości, jakie ze sobą niesie. Coś co dla jednych może być kawałkiem szmaty, dla wtajemniczonych będzie honorową i cenną tkaniną, tylko dlatego że wyszyto na niej jakiś napis, czy znak..
Gdy już włożył biżuterię na rękę Łapy, "poczęstował" ją jeszcze pstryczkiem w czoło.
-Więzienie to stan umysłu, a nie pomieszczenie, czy okowy niewoli. Wszystko zależy od punktu widzenia...-Cofnął się dwa kroku, by obejrzeć Fin z lepszej perspektywy.
-Niewola to takie przykre słowa... Nie mam zamiaru zmuszać się do służby u mnie. Jeśli boisz się że będziesz zmuszana prać, gotować i.. Ekhem, no wiesz... To od razu mogę rozwiać Twoje wątpliwości... Będziesz mi towarzyszyć, by poznać swojego wroga... Jeśli uznasz że jesteś gotowa, sprawdzimy to...- Odwrócił się do niej plecami i nagle zaczął cytować.
-"Jeśli znasz przeciwnika i znasz siebie, Nie musisz się bać wyniku setek walk. Jeśli znasz siebie ale nie przeciwnika, za każdym razem gdy wygrasz odniesiesz również porażkę.Jeśli nie znasz ani siebie ani przeciwnika, poddasz się w każdej walce."

-Kto wie, kto wie... Jeśli chcesz, sama możesz zobaczyć co z nią zrobię... Nie zaprzeczę jednak, że czeka mnie dziś kolejna groteska z sobą w roli głównej. -Wojownik zarzucił na siebie płaszcz, tym razem wkładając ręce w rękawy i spojrzał w stronę tego przeklętego, ogromnego miecza. Wcześniej jednak zabrał miecz, którym próbowała walczyć Fin... Nie patrząc zaś w stronę Dziewczyny, podjął rozmowę.
-Mówisz że mnie masz, znaczy chama. A z resztą co za różnica... Widzę że masz niesamowite podejście w kwestiach posiadania, bowiem nie przypominam sobie, abym podpisał z Tobą zobowiązujący kontrakt...- No tak... Motykarz był jednocześnie najemnikiem. Tak zwanym psem wojny, który patrzy wyłącznie na zysk. A przynajmniej za takiego próbował uchodzić. No chyba, że wolisz zostawić wszystko w moich rękach...- Uśmiechnął się figlarnie i zarzuciwszy broń na bark, ruszył główną drogą traktu. Ta jednak ciągła się jeszcze spory kawałek do miasta, więc przy optymistycznym założeniu, zdążą jeszcze ze sobą porozmawiać...

-Czasy się zmieniają, bo nikt nie ma w sobie zbyt ogromnych pokładów cierpliwości. Teraz to ty będziesz podążać za mną. Teraz i na zawsze... Jeśli wciąż będziesz przedstawiać sobą obraz nędzy i rozpaczy... - Chłopak przystanął i odwrócił się twarzą w stronę Fin. Jak to miał w zwyczaju w takich chwilach, przyglądał się jej od stóp do głów, mimo że przecież znał każdy cal jej wyglądu na pamięć. Być może oceniał czy Łapa jest zdolna do spełnienia jego życzenia w zamian za wolność Elfki... Przez cały ten czas bawił się nożem, żonglując nim jedną ręką i od czasu do czasu wirując nim na palcu wskazującym.
-Chcesz zrobić cokolwiek? Znaczy wszystko? I to wyłącznie za życie nieznanej dziewczyny?- Wojownik uznał to za przejaw totalnej głupoty, ale też zauważył iż to może być szansa by sprawdzić Tancereczkę. Dlatego też wybrał pierwszą rzecz, która przyszła mu na myśl, a którą w założeniu Łapa by nie spełniła.
-Niech będzie. Pocałuj mnie...

Wojownik uśmiechnął się po tym, jak pocałowała go Fin, i wesoło powiedział.
-Zaczynasz kombinować... Różne bowiem są rodzaje pocałunków, jak i różne mogą być terminy wypuszczenia kogoś z lochu... Za coś takiego zapewne potrzymam ją jeszcze z dwa tygodnie.- Nie dość że znów ją oszukał, to do tego jeszcze nagle pochwycił ją za przedramię i przyciągnął do siebie. Nie próbował jej jednak pocałować, tak jak mogła by przypuszczać Łapa, a po prostu podciągnął jej dłoń wyżej, tak by oboje mogli dokładnie się jej przyjrzeć.
-Z góry założyłaś że chodzi mi tylko o jedno, a mnie dzięki temu udało się sprawić że zrobiłaś to co chciałem. Nie policzę nawet ile razy tak już dzisiaj było. Nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak łatwo Tobą manipulować...- Wojownik tępą stroną noża podważył jej palce, tak by mogli przyjrzeć się wnętrzu dłoni.
-Uh! Aleś to zapaskudziła.- Faktycznie nie wyglądało to zbyt ciekawie. Dłoń dziewczyny była ubabrana w ziemi i w kawałkach ściółki leśnej. W tym igieł z drzew...
-Cóż, masz teraz dwie opcje... Albo oczyszczę to teraz i będzie bardzo bolało, no i jest spora szansa że stracisz rękę... Albo idziesz ze mną do szpitala i też będzie bolało. Ale może nie będzie potrzeby amputacji.- Shiro nie mówił jej o procentowej szansie, bowiem Łapa i tak nie znała się na rachunkach, ale nie wspomniał też o trzeciej opcji. Żeby zostawić to w spokoju i poczekać aż samo przejdzie... Dlaczego więc czuł że Tancerka wybierze właśnie tę?

Młodzieniec jednak nie dał się zbić z tropu i ponownie odgarnął płazem noża jej palce, by ukazać ranę.
-Jutro rano dostrzeżesz zaczerwienienie w okolicach rany. Po dwóch dniach dojdzie ono do przedramienia, a po następnych kilku do łokcia... Przy okazji z rana zacznie się jadzić i przy okazji będzie cholernie bolała i do tego z puchnie. Do tego będzie wydzielała się ropa o zapachu, po którym nawet największy twardziel puści pawia. W tym momencie wiesz ile ręki trzeba będzie uciąć? W tym miejscu.- W tym momencie tępą stroną przejechał w okolicach bransolety, którą wcześniej dostał w głowę.
-Oczywiście jeśli wtedy to zignorujesz, umrzesz. No wcześniej nastąpi gorączka, wymioty... I inne nieprzyjemne rzeczy... A wiesz skąd to wszystko wiem?- W tym momencie ponownie wrócił nożem w okolice rany. W tym momencie mocniej chwycił rękę Fin, by nie mogła jej wyrwać, a szpicem noża dotknął brzegu rany i przesunął kawałek. Nie minęła chwila jak do ostrza wraz z krwią, przykleił się drobny kamyczek.
-Zapewne dostał się do rany razem z ziemią i Bóg wie czym... Słyszałem o chirurgicznych wszczepach metalu w warunkach szpitalnych ale z czymś takim nikt długo nie przeżyje...- Wtem uśmiechnął się do niej dość przyjaźnie i dodał.
-Uwierz mi lub nie, ale to nie miecze zabijają najwięcej istot podczas wojen... To właśnie zgorzel ich zabija... - Specjalnie nie podjął dalszego tematu Drow'ki, chcąc przełożyć to na potem...

-Taa... W moich rodzinnych stronach wiewiórki na patyku uchodziły za rarytas. Znaczy...- Podłożył rękę niczym tackę, pod Kiera i powiedział, żeby Fin go puściła. Ta jednak nie bardzo chciała zrobić to dobrowolnie... Shiro więc chwycił wiewiórkę i zabrał, wiedząc że Dziewczyna nie będzie się opierać, by nie zrobić krzywdy swojemu przyjacielowi. Wojownik zaś schował wiewiórkę pod płaszcz, tam gdzie zwykle przebywała podczas ich podróży. Zapewne nawet pozostał w tej kieszeni sporo zgromadzonych przez Wiewiórkę pamiątek... Motykarz zaś szorstko rzucił.
-Napluj na ranę.- Widząc zaś, że Łapa nie bardzo wie o co mu chodzi, albo jest zbyt otumaniona takim poleceniem, powtórzył.
-No napluj.- Faktycznie było to dziwne polecenie i nie każdy by je spełnił. Dlatego też Wojownik próbując zachować cierpliwość, dodał.
-Możesz na to na pluć, lub nasikać i nie bardzo mnie obchodzi co wolisz. Nie ruszymy dalej, dopóki choć przyhamujesz nieco infekcji...

Wojownik dostrzegł to spojrzenie i wyjaśnił.
-Jak się skaleczysz w palec, pierwszą rzeczą jaką robisz, jest włożenie go do buzi. Nawet o tym nie myślisz, bo to dzieje się za szybko... To jest tak zwana mimowolna reakcja obronna. Inną znaną mi jest, yyy...- Na chwilę się zawahał, jakby nie mógł przypomnieć sobie czegoś, co powinno tkwić na wierzchu umysłu.
-Jest omdlenie... Organizm pod wpływem zbyt wielkiego stresu wyłącza na chwilę mózg... Wiem że nie wiesz o czym mówię.- Uśmiechnął się wyraźnie i dodał.
-Ślina to kwas... Może nie taki, jakie być może widziałaś, ale mimo wszystko... Nie zabije tyle zarazków co ten Twój spirytus, ale spowolni cały proces...-Zaczął drapać się po policzku i powiedział nieśmiało.
-No i... Zawsze mi się wydawało że nieco łagodzi ból. Ale nikt tego nie potwierdził.- Jego policzki nieco się zaróżowiły, więc czym prędzej puścił ręke Łapy. Jednak nie odwrócił się, jak można by się spodziewać. Zamiast tego nie przejmując się potencjalnym protestami, położył swoją prawicę na ramionach Wróżbitki i przytulił ją do siebie. Ta znalazła się niespodziewanie blisko swego bliskiego, rudego towarzysza.
-Jeśli chcesz, to sobie go wyciąg... A teraz idziemy do szpitala...

Byle dalej, byle dalej. Chciała po prostu być najdalej od niego jak mogła. Z dala od niego i jego filozofii.
Wilczyca wypadła na leśny trakt i zatrzymała się gwałtownie. Kuląc uszy i podciągając ogon pod siebie dreptała moment w miejscu, dając czas kurzawie jaką wywołała na opadnięcie. Rozejrzała się, rzucając rozpaczliwie łbem na boki. Ale gdzie miała iść? Gdzie się udać?! Ziemie Zakonne nie były bezpieczne, skoro on tam wrócił, tam mogła trafić na niego wszędzie. A co jeśli tym razem nie zdoła się oprzeć? Co jeśli tym razem zatonie w jego oczach? Zginie na wieki, bo zatraci swoją duszę? Nie nie mogła tu zostać. Ale gdzie iść? Biegnąć traktem prędzej, czy później wywoła niemałą aferę. W końcu teraz była wilkiem, groźnym, leśnym zwierzęciem. Poza tym traktem w jedną stronę dotarłaby właśnie do Quisdors, a w drugą... Cóż. Na bardzo niebezpieczne ziemie. Mimo wszystko, powrót w pobliże ziem Chaosu wydawał jej sie teraz bardziej kuszący. Usłyszała jakiś szelest za sobą i w przypływie niemalże paniki znów wyskoczyła do przodu i puściła się szaleńczym biegiem. Byle dalej, byle dalej.
Była w stanie biec tak bez końca. Łapa za łapą. Wyskok za wyskokiem. Gnana niewidzialną siłą, gnana swoim przerażeniem. Byłaby w stanie uciekać w nieskończoność, gdyby nie jej przeklęty pech. W pewnym momencie, kilkanaście metrów od głównego szlaku źle stanęła. Niefortunnie, również w złym miejscu, bo nad zboczem, których było w tej okolicy wiele.
Piach osunął jej się spod łapy, a ona w swym pędzie nie zdążyła nawet zareagować. Kończyna ugięła się pod dziwnym kątem. Nie było szans, by utrzymała i ciężar ciała i równowagę. Wilczyca runęła na pysk, sunąc po piachu i ściółce prosto w kierunku zbocza.
Zapowiadało się, że zaliczy jeszcze kilka dobrych koziołków nim zatrzyma się na dobre. Oczywiście tak też się stało.
***
'Wycieczkę' zakończyła dopiero kilka metrów dalej, na drzewie. Piszcząc żałośnie (i bezwiednie) podniosła się z ziemi, miotając łbem na boki, by troszkę oprzytomnieć. Rozejrzała się. Wyglądało na to, że nikt nie zauważył tej jakże efektownej wpadki. Żadnego dźwięku, żadnej żywej istoty w zasięgu wzroku. Tyle była w stanie określić pozostając bezpiecznie ukryta w krzakach. Potem spojrzała na lewą, przednią łapę, sprawcę całego zamieszania. Kończyna pulsowała tępym bólem, silniejszym niż każde obtłuczenie i otarcie jakiego nabawiła się podczas tej szaleńczej gonitwy. Do tego staw wydawał się być dosyć mocno opuchnięty.
Świetnie. Tylko tego, jej teraz brakowało.