Zakon Światła Ostoja Fantazji

Łapa nie odeszła daleko, gdy Kier ugryzł ją dotkliwie w rękę i wykorzystał okazję, by uciec na najbliższe drzewo, ignorując przy tym wszelkie komendy. Zrezygnowana dziewczyna wspięła się za nim i usiadła na gałęzi, gdy dotarło do niej wołanie wojownika.
- A co mam  zrobić? - Odkrzyknęła, stając na szerokim konarze i przesuwając sie po nim powoli, aż zobaczyła zbrojącego się mężczyznę gdzies między listowiem. - Mam dać się zadźgać dla idei, czekać, aż padniesz ze śmiechu, czy zaoferować siebie za nią? Nie jestem aż tak głupia, by nie wiedzieć, że wykorzystałbyś okazję, by zdobyć podwójne zyski i choćbym postanowiła się wielkodusznie poświęcić, a nic by sie to zdało.
Finua przykucnęła na gałęzi, by móc oprzeć dłonie i lepiej utrzymywać równowagę. Zza paska wyjęła kolorową chustę i ze zrezygnowanym westchnięciem owinęła ją dookoła zranionej dłoni, by zabezpieczyć przed dalszym zabrudzeniem, zastanawiając się przy tym, skąd weźmie spirytus.

Łapa bała się zeskoczyć z takiej wysokości, ale gdy opuściła się na rękach, dała radę jakoś dotrzeć do ziemi. Prawie natychmaist na jej ramieniu wylądowała kulka rudego futra. Cyganka przedarła się przez krzaki i dogoniła wojownika, zatrzymała się jednak w pewnej odległości za nim.
- Obiecasz, że ją wypuścisz? I przezimujesz Kiera? - Jej słowa były tak ciche, że prawie całkowicie niezrozumiałe. Wzrok wbiła gdzieś w ziemię obok swoich stóp. Prawie natychmiast też pożałowała tych słów. Nie chciała mówić czegoś takiego, robić czegos takiego. Pragnęła tylko żyć i być wolną z Kierem, nic więcej nie było jej potrzebne, jednak wiedziała, że sumienie nie dałoby jej spokoju. I słusznie, w końcu to, co spotkało tamtą elfkę było jej winą.

- Niech Cię cholera jasna weźmie! - Finua dosłownie wrzasnęła za odchodzącym, po czym obróciła się na pięcie i ruszyła przed siebie szybkim krokiem. A przynajmniej do momentu, gdy omal nie nastąpiła na krótki miecz leżący w krzakach, gdzie go zostawiła. Kier zeskoczył z jej ramienia, gdy schylała sie po broń z zamiarem wyładowania złości na jakimś bogom ducha winnym krzakom.
- A co mi tam... najwyżej zginę. - Szepnęła do siebie, zrywając się do biegu. Wiewiórka ruszyła chwilę po swojej pani, odbijając w zarośla, jak była nauczona. Łapa szybko zauważyła idącego powoli wojownika, a jeszcze szybciej niemal zrównała sie z nim, gdy opadła gwałtownie na kolana, zamachując sie tym przeklętym ostrzem na wysokości ud Daraya. Doskonale zdawała sobie sprawę, że mężczyzna musiał zdawać sobie sprawę z jej obecności, ale była juz zbyt wściekła, zrezygnowana i pełna żalu do siebie, by przejmować się tym, że najpewniej skończy ze skręconym karkiem.

W tym jednym momencie Łapa nagle zapragnęła, aby plotki mówiące o tym, ze tego, kto skrzywdzi wróżbitkę spotka zemsta Losu okazały się prawdą. W pierwszej chwili znieruchomiała, podobna do przerażonego królika, który patrzy w oczy charta skaczącego wprost na niego i kamienieje sparaliżowany strachem. Jednak tak, jak ten królik, spięła sie nagle, by podjąć choćby najbardziej desperacką próbę. Gdyby tylko nie ten przeklęty nóż na szyi... nóż! Finua przesuneła szybko wolną dłonią po ziemi, by spróbować pochwycić wbite w ziemię ostrze i choćby ranić Shiro, zanim skończy z poderżniętym gardłem. A przynajmniej skończyć z tą świadomością, że próbowała. Na domiar złego niedaleko jej głowy pojawił się Kier, nierozumiejący wyraźnie całego zdarzenia. Gryzoń zrobił stójkę i wbił w wojownika patrzę czarnych, paciorkowatych oczu. Jego pani nie krzyczała, ani nie wydawała nawet poleceń dłońmi, a przez miesiąc spędzony z meżczyzną przyzwyczaił się do niego dość mocno i nabrał zaufania. Patrzył więc tylko ze zwyczajoną dla niego ciekawością.

Finua w pierwszej chwili zwyczajnie splunęła w twarz Shiro, wykorzystując jadnocześnie całkowitą resztkę jakiegokolwiek opanowania i silnej woli. Obróciła głowę, wtulając twarz w ramię, by osłonić sie chociaż tak, po czym... wybuchnęła bezdźwiecznym szlochem. Nie było to ani łkanie, ani zrezygnowany bezgłośny płacz. Dziewczyna wstrząsana była szlochaniem, dostawała niemal spazmów, ale nie wydawała z siebie żadnego dźwięku, oprócz okazyjnego krótkiego świszczącego wdechu. Zaraz też przed jej oczami pojawił się Kier, ale nie widziała go mimo uchylonych powiek, dostregała jedynie plamę na jaśniejszej plamie na tle ciemniejszej plamy. Wiewiórka rozumiała tyle, by skojarzyć takie zachowanie z bardzo złym stanem jego pani, zaczął więc drapać ja po ramieniu, by zwrócić na siebie więcej jej uwagi, co poskutkowało tylko zaciśnięciem powiek przez tancerkę. Nie próbowała sie nawet wyrywać, leżała tylko piekielnie zrezygnowana i bezsilna, nie usiłując sie nawet opanować.
- A co mam niby zrobić? - Słowa Łapy były niemal niezrozumiałe. Cichy bełkot między spazmami, przerywany chrapliwymi, płytkimi wdechami. - Zamknąć się na zapleczu karczmy i zgnić? Chyba tak...
Tylko ostatnie dwa wyrazy powiedziała dość jasno, jakby na chwile prawie sie uspokoiła, otwierając oczy. Zaraz jednak, gdy zawiesiła wzrok na rudej plamie, która przypomniała jej o fatalnym położeniu, zacisnęła powieki, znów tracąc nad sobą kontrolę.

Łapa w istocie uspokoiła sie na tyle, by zacząć normalniej oddychać, choć łzy wciąż paliły ją pod powiekami i spływały po policzkach. Zaczęła wyczołgiwać sie spod Shiro, uniesiąwszy się na łokciach.
- O tak... muszę otworzyć umysł i potrzebuję zmiany... - Szepnęła dość dziwnym jak na nią głosem, zbyt wypranym z emocji, by można uwierzyć, że choćby rzeczywiscie zdawała sobie sprawę z tego, co mówiła. Plan był prosty: stanąć na nogach i wykorzystać niewielkie rozmiary, by uciec przez jakieś zarośla, albo zaszyć się w jakiejś dziurze, gdzie Shiro nie mógłby się tak łatwo dostać. A pal licho, nawet wysokie drzewo o cieńkich gałęziach byłoby dla niej idealne, bo poza jego zasiegiem. Pragnęła tylko uciec i nie widzieć tego przeklętego człowieka nigdy więcej. Przez głowę Łapy przemknęło ulotne wspomnienie, gdy poznała go nas Stawem Rybnym i odczytywała zapisane na jego dłoni informacje, w tym to, że był dobrym człowiekiem, a zaraz potem pojawiła się myśl, że musiał w jakiś sposób zmienić linie na dłoni, być może w wyniku skaleczenia. W umyśle Fin błysnęła jeszcze idea, by przed wpadnięciem w krzaki spróbować odzyskać swoją przeklętą bieliznę i zdobyć nóż, który wciąż tkwił wbity w ziemię.
- Muszę być mniej ufna wobec ludzi, wiesz? - Szepnęła, chcąc odwrócić uwagę Shiro od swoich działań jakąkolwiek wypowiedzią, która z resztą miała dotyczyć między innymi jego.

- Zapamiętaj sobie jedno: nie należałam, nie należę i nigdy nie będę do nikogo należeć. - Warknęła, chwytając rzucony element odzieży, który też nałożyła pospiesznie, by po chwili uklęknąć bezceremonialnie na ziemi, plecami do Daraya. Rzeczywiście, po dłuższym zastanowieniu ucieczka była chwilowo bezcelowa, co nie oznaczało, ze zamierzała się dokądkolwiek ruszyć. - Zawsze wierzyłam mojej pamięci. Ale pamiętam kogoś zupełnie innego. Byliście inni, panie.
Łapa mruknęła na wpół do siebie, używając liczby mnogiej umyślnie, gdyż tak przecież zwracała się do Shiro, gdy spotkała go pierwszy raz. Bez udziału woli wyjęła ze skórzanej torebki przy pasie tamburyn, który położyła na kolanach, by się uspokoić. Zamknęła oczy, wodząc przez chwilę palcami po membranie i metalowych płytkach, po czym zaczęła uderzać w nie dłońmi. Chusta na jednej z nich zniekształcała nieco dźwięk, wiec zdjęła ja bez zastanowienia. Rytm wybijany przez Fin początkowo był chaotyczny, gwałtowny i szybki, by powoli się uspokoić, tak jak ona. Całkowicie bezwiednie zaczęła poruszać się cała w tym samym takcie i ruchami rąk wydawać bezgłośne polecenia Kierowi, które ten spełniał, jak zawsze, gdy słyszał bębenek swojej pani. Był to chyba jedyne momenty, gdy wiewiórka była całkowicie posłuszna, dzięki czemu wydawała się tańczyć.

- A weź to sobie. - Warknęła, nie otwierając oczu. Nie wiedziała nawet, o co takiego chodziło, ale niewiele ją to obchodziło. Jedyną zmianą były dźwięki tamburynu, które znów przyspieszyły tak, że nawet Kier miał problem z wypełnianiem poleceń swojej pani. Ta jednak nie podejmowała choćby próby poruszania się tak szybko, wiedziała, że to bezcelowe. Reagowała tylko na pewne uderzenia, które różniły się nieco od pozostałych. Podniosła jedną dłonią instrument i potrząsnęła nim, poruszając identycznie samymi barkami. Niewiele obchodziła ją już obecność Shiro, otworzyła jednak na chwilę oczy, wstając. - Możesz mnie sobie nawet zabić. Fizycznie nigdy Cie nie doścignę, nigdy nie będe w stanie uciec, jeśli nie będziesz chciał mi na to pozwolić. Ale aby uniemożliwić mi tą ucieczkę, musiałbyś pozbawić mnie rąk i nóg.
Łapa szeptała, wykorzystując coś, czego nauczyła ją kiedyś stara wróżbitka, a tancerki pomogły udoskonalić. Przez chwilę zarówno głosem jak i ruchami przypominała jedynie żmiję, której ktoś nastąpił na ogon. Po chwili jednak skoczyła przed siebie, unosząc tamburyn nad głowę i dalej wybijając szybki, dość chaotyczny, nieco drażniący rytm, do którego tańczyła, by odreagować.