Zakon Światła Ostoja Fantazji

Anioł spojrzał na elfa.
- Nie. Nie niszcz czegoś, co może się przydać. - powiedział druid.
- W Urzędzie powinieneś coś znaleźć. Albo popytaj ludzi. - zauważył.
- A co do twoich rzeczy, może jakiś kupiec zechciałby kupić, ze względu na walory estetyczne? - zapytał.
- Chyba, że się myliłem co do tych broni. - mruknął, po czym chwycił łuk i jedną strzałę. Naciągnął cięciwę, po czym wycelował w jeden z sęków swego domu-drzewa. Wystrzelił strzałę. Ta elegancko wbiła się w drewno. Anioł uniósł brwi ze zdziwienia.
- Łuk jest dobry. A te są drogie. - powiedział, oddając łuk, po czym, wyrwawszy ze ściany, strzałę.
- A prosty miecz można kupić za niewielkie pieniądze. A te pożyczyć. - powiedizał.

- Ten łuk może się przydać. A strzały jak na razie też. - powiedział.
- Pomysł z mieczem bardzo dobry. Choć, ja bym Ci radził odwiedzić pewnego kowala. Z tego co pamiętam, zajmuje się wymianą broni. Zwał się, o ile dobrze pamiętam, Iriviar Grzmiący Młot, i jest krasnoludem. U niego powinieneś kupić dobry oręż, a może za ten zdobny sztylet obniży Ci cenę. Jenak, nie wiadomo jakie to będą koszty. - anioł sięgnął do sakiewki przy pasie. Spojrzał inteligentnie na elfa.
- Źle Cię oceniłem. Dlatego mam propozycję. Pożyczę Ci pięćset dukatów. Ty kupisz sobie za to broń. Jak zdobędziesz pieniądze, oddasz mi. Jak będziesz chciał odejść, pozostawisz mi swój miecz. - propozycja była bardzo niebezpieczna. Po chwili przyszła druga opcja.
- Albo, kupisz ode mnie pewną szablę, którą zdobyłem. - powiedział. Wyciągnął z szafy bogato zdobioną szablę, zabraną pewnego kryminaliście.
- Cena, 50 dukatów. - powiedział po chwili.

- Tak. A jeżeli opuścisz ziemie Zakonu na dłuższy okres czasu oddajesz mi swój zakup. - potwierdził, chowając szablę. Z sakiewki przy pasie wyciągnął pięćset dukatów.
- Oto twoje pieniądze. Pamiętaj, to wiążąca umowa. - rzekł poważnie, przekazując elfowi pieniądze.
- Oby to była dobra broń. Nie daj się oszukać. - dodał po chwili. W prawdzie nie spotkał Grzmiącego Młota, ale inny kupiec z Portu Akrisa zażyczył sobie sporą sumę za kostur.

- Dziękuję Ci, Gerardzie.
Powiedział elf biorąc od anioła pięćset dukatów.
- Kiedy tylko znajdę pracę każdy zarobiony grosz będę tu przynosił i zwracał go tobie.
Dodał. śmiechnął się i schował do kieszeni pięćset dukatów.
- Jeszcze dzisiaj udam się do kowala.
Powiedział zadowolony po kilku chwilach. Mathews podniósł się z kanapy, zabrał swoje rzeczy i pożegnał się z Gerardem opuszczając jego dom. Udał się żwawym krokiem do karczmy.

(Herr, weź edytnij bo ja nie jestem pół kotołakiem tylko... kotołakiem. Tak czy inaczej, nie wyglądam jak kotołak, jak coś.)

Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że ta sytuacja jest dziwna.
- Eee... Dzień dobry. Zbiera się na burze, a ja tak jakby... Nie mogę stać na deszczu. Mogłabym tutaj przeczekać ulewę?
Spytała grzecznie. Jednocześnie zdała sobie sprawę, że mężczyzna wydawał się jej znajomy... Ale nie stąd. Może z innego wymiaru? Wcielenia? Innej rzeczywistości? Nie wiedziała.

- Tak właściwie, bardzo dobrze mi idzie. Trochę się to przeciąga, nie wiem dlaczego, ale to nawet dobrze. Wielu uczniów teraz postanowiło zabrać się za poprawy. A koniec nauki już prawie za pasem. - nie chciał chwalić się swoimi wynikami, pomimo że widział na twarzach profesorów wielkie zdziwienie, gdy wygłaszał swoje prace.
- A miałbym pytanie jedno do Mistrza. - przypomniał sobie nagle o pewnej sprawy, na wspomnienie nauk magii. - Czy wiadomo Ci jest, jak mógłbym poszerzyć swoje pokłady many? Niby uczę się w szkole magii, ale, jak by to ująć, jestem magiem z teorii, ale nie z praktyki. - wyjaśnił powoli. Kto wie, może Mangel miałby jakiś sposób? Mam nadzieję... Przeszło druidowi przez myśl.

Anioł domyślał się, co miał na myśli Mistrz, mówiąc tak o Zefirze.
- Żeby coś osiągnąć, trzeba dać trochę poświęcenia. - powiedział cicho.
Gdy druid usłyszał o uniwersytecie, bardzo się zdziwił.
- Wiedziałem, że są to bardzo wiekowi ludzie, ale nigdy nie myślałem, że nie odnaleźli jakiegoś sposobu na przedłużenie życia. - gdy usłyszał o nominacji, pochylił się do przodu.
- Nominacji? Przecież wielu na uniwersytecie przewyższa mnie wiedzą i umiejętnościami. Profesorowie, wielu uczniów. Ja plasuję się przecież gdzieś w połowie. - wydukał szybko. A przynajmniej tak myślę. Dodał w myślach.
Nagle coś go uderzyło. Druidzka natura nagle zaatakowała jego zwykłą. Krótki czas przejmowała nad nim kontrolę. Gerard nikł, znikał szybko. Myślowe wołania do Mistrza nie docierały, blokowane przez dziką naturę. Po chwili było po wszystkim. Grzmota już nie było, pozostało tylko dzikie zwierze w ludzkim ciele. Stworzenie to rzekło szybko do Mangela.
- Opuszczam Ziemie Zakonu. Wracam do puszczy. Niedługo przybędzie tu mój zmiennik. Samuel się zwie. Wszystko co moje, praca, dom, rzeczy, przekazuje jemu. Żegnaj. - rzucił, po czym wyciągnął torbę z wszystkimi rzeczami. Wyjął z niej tylko swój miecz. Jak rzekł, tak odszedł. Drzwi z trzaskiem uderzyły po drugiej stronie gdy druid wyleciał w świat, by być może już nigdy nie wrócić. Torba z rzeczami leżała na stoliku. Cały dobytek czekał na przekazanie.