Zakon Światła Ostoja Fantazji

Kolejna grupka ghuli podbiegła do nich. Robią się inteligentne, zaraz zaczną szturmować grupami po kilkanaście. Zamachnął się i wbił ostrze w bok jednego z nich. Chwycił za miecz, a wtedy Adramelech ruchami w przód i w tył wbił się ostrzem głębiej i przeciął go na pół, gdy dotarł do słabych kości kręgosłupa. Pozostałe rzuciły się na klingę i chciały ją wyrwać. Nie mógł puścić miecza. Operował tylko jedną ręką. Kopnął jednego z nich w kolano, noga poniżej zdrętwiała ghulowi. Upadł. Dwa pozostałe ciągnęły dalej. Ciągnął z całych sił, lecz zombiaki trzymały mocno. Wtem przepołowiony umarlak podczołgał się do jego nóg, drugi trafiony, wierzgając się, także złapał za jego nogę. Zaklął przez zęby. Z wysiłku i zaangażowania całego organizmu na utrzymaniu miecze nie krzyczał o pomoc. Puścił miecz. Ghule odleciały na znaczną odległość. Sztyletem dobił zwłoki przy jego nogach, powoli zaczęły wgryzać mu się w stopy. Podbiegł po swój oręż. Jeden ze złodziei chwycił miecz i zaczął atakować nekromantę. Napotykał jednak na magiczną tarczę. Szybki ruch sztyletem w przegub ręki sprawił, ze miecz znów trafił w ręce człowieka. Rozciął na dwie części ghula, tak samo postąpił z następnym. Zerknął w stronę Laski. Wciąż tam jest, tak jak strażnicy. Przeniósł wzrok na Tinuviel. Jest ranna, cholera. Podszedł bliżej niej. Zbliżało się do nich kilka szkieletów. Adramelech był gotów.

Szkielety były uzbrojone w połamane włócznie i zardzewiałe miecze. Na nagich kościach piątki z nich widniały pozostałości po wspaniałych zbrojach. Całe szczęście oręż trupów nie imał się człowieka. Zwinne ruchy mieczem  i niepełne obroty, sprawiły, że po chwili leżało na ziemi siedem pozostałości po chodzących kościotrupach. Jeden stał jeszcze. Był bez broni. Skoczył na nekromantę i zawiesił mu się na szyi. Chciał palcami zasłonić mu widok, lecz chude kości nie były w stanie zasłonić wizji Adramelechowi. Wbił miecz w ziemię i sięgnął za plecy. Zrzucił napastnika i potłukł go o miecz. Chwycił broń i obiegł wzrokiem wszystko wokół. Żaden stwór nie podążał ku łuczniczce. Przez chwile patrzył na nią. Zgrabne ruchy elfki zachwyciły go. Ręka za plecy po strzałę, napięcie łuku, świst i strzała wbita w nogę ghula. Pięknie. Wszystko robiła tak szybko, za chwilę droga po Laskę, będzie wolna. Z niepokojem zerkał na licha.

Smok był lekko zdenerwowany sytuacją. Wszyscy dobrze się bawią, a on musi bez przerwy wykonywać czyjeś rozkazy. Skoczył lekko w kierunku licza z gracją lecącego kulawego mamuta...
Licz właśnie tonął na Titanicu...
Kilkadzisiąt ton żywej masy przeleciało obok umarlaka z prędkością atakującego gryfa i wbiło się w stojących obok niego sługów, uderzając przy tym Ada ogonem...
Licz został niemal natychmiast uratowany przez przepływający niedaleko okręt...
Smok podniósł się szybko i z wściekłością głodnego wampira rzucił się na Przywódcę Umarłych i powalił go swoim ciężarem.
Okrętem tym była Lusitania...
Laska opuściła swojego tymczasowego właściciela, razem z kawałkiem jego ręki (nieumarli nie słyną ze swej wytrzymałości...).
- Zgodnie z umową: możecie go załatwić. - Ryknął smok i zionął na nieumarłych, trzymając Licza łapą.

Ostatnio edytowany przez Kraght'nar (2008-02-13 17:04:22)

Nadal trwała w przyklęku. Wszystko zmierzało ku końcowi... a każdy koniec to jednocześnie początek.
Niedbale odgarnęła włosy, wierzchem dłoni roztarła kurz osiadły na twarzy. Doskonale widziała Zefira walczącego z lichem i Adramelecha, który w końcu dopadł do swego artefaktu. Wszystko zmierzało ku końcowi...
Krzyk Adramelecha, niewyraźny krzyk. Pojedyncze słowa docierające do uszu. A jednak sens zrozumiały.
Spojrzała na licha. Na czaszcze zauważyła mały, czarny punkt.
Spowrotem obróciła się w stronę ukochanego. Pokiwał potakująco głową.
Znowu wszystko zwolniło, straciło barwy. Wszystko umilkło.
Sięgnęła po strzałę, powoli, wolno. Naciągnęła cięciwę, łuk szczęknął żałośnie. Lotka w kąciku ust, zmróżona powieka, skupienie wymalowane na twarzy.
Długo celowała, ale cóż strzelanie do ruchomego celu nie było łatwe.
Puściła cięciwę.
I wszystko wróciło do normy...

(ktoś mi powie, jakim cudem ja leżąc, dopadłem Laski i jeszcze krzyczę dookoła, żeby zabić licha?)


Adramelech podniósł się. Cholera, długi ten smok ma ogon. Zobaczył co się wokół dzieje. Zefir odwrócił uwagę licha. Tinuviel strzelała w jakiś punkt na czaszce nieumarłego. Lecz natychmiast dojrzał to na co tak zapalczywie czekał. Laska Baala! Teraz wystarczy ją chwycić i nastanie koniec tej hałastry! Popędził do artefaktu, ostatnie metry pokonał skacząc. Dopadł swego najpotężniejszego oręża. Rękę licha, która wciąż trzymała Laskę odrzucił w stronę walczących magów. Chwycił magiczną broń w prawą dłoń. Poczuł jej wielką moc. Uniósł ją najwyżej jak mógł. Myśląc o zombiakach otaczających go, myślał o ich zniszczeniu, skupił sie wyłącznie na nich, nie mógł dopuścić do siebie żadnej innej myśli.
- Aaarghhh!
Krzyk, który wydał z siebie był oznaką bólu związanego z uwolnieniem ogromnej ilości energii z Laski Baala. W tym momencie ustał każdy ruch, dźwięki stały się głuche. Wszystko pokryła turkusowa poświata. Dudnienie, jakby pędziło po Polu tysiące bestii. Pojedyncze strumienie światła wystrzeliły z końca Laski, zamieniły się nagle kształtem w złowrogie węże, leciały w powietrzu przeszywając każdą nieumarłą istotę. Wraz z dotykiem owego snopu każdy szkielet, ghul, zombi, zamieniał się w pył. Wyglądało to strasznie, pierw czerniał cała postać nieumarłego, później powoli zaczął rozsypywać się niczym piasek opadający w klepsydrze, od dołu do góry. Trwało to kilka chwil. Kiedy światło powróciło do artefaktu, a dudnienie ustało, wszyscy zobaczyli, jak Nekromanta chwiejąc się opuszcza Laskę i opada na kolana. Atak wycieńczył go bardzo mocno, pozostało w nim niewiele życia.

Wciąż dzierżył Laskę, właściwie opierał się na niej, gdyż siły prawie całkowicie go opuszczały. Wszystko wokół straciło na chwilę barwę, było rozmazane i bardzo ciemne. Szumiało mu w głowie, piszczało w uszach. Czuł nieprzyjemną ciecz w ustach. Miał wrażenie, że zaraz zwymiotuje całe swe wnętrzności. Nie czuł bólu ręki, ani pleców, lecz wiedział, że on nie ustąpił. Nagle ziemia w jego oczach przyjęła pozycję pionową. Opadł, jednakże artefakt wciąż sterczał pionowo w górę, a wyciągnięta teraz ręka, ostatkiem sił, trzymała ją. W jego umyśle Adramelech utrzymywał się w pustce nicości, leciał, nieopadając, nie poruszając się. był blisko granicy, zza której się nie wraca. Nigdy.

Wszystko zakończyło się bardzo szybko. Strzała Tinuviel przeszyła czaszkę licza, który natychmiast zniknął w obłoku czarnej many. Tak, była to potężna istota, lecz zawsze ginęła nagle, wystarczyło naruszyć filakterium. Potem Adramelech podniósł Laskę Baala i zakończył z jej pomocą plagę. Nekromanta poczuł, że wykorzystanie tego artefaktu, w ogóle wykorzystanie magii na tak szeroką skalę pozostawiło w nim ślad, jakby na siłę coś rozszerzyło jego zasoby many. Efekt ten zdecydowanie miał miejsce z powodu Laski, lecz teraz już permamentnie zwiększył moc Adramelecha.

Zefir odwołał Ostrze Nicości ze swej dłoni i rozejrzał się. Zakonnicy byli poobijani, poszarpani, pocięci, ogółem w opłakanym stanie. Wszędzie wokół był tylko pył pozostały po umarłych i rozkopane groby, z których wyszli, i porzucone prymitywne bronie, których używali. Nekromanta nienawidził tego robić, ale zebrał w sobie manę ze swego rubinu i zaczął podchodzić do każdego z towarzyszy, zawsze mówiąc to samo:

- Curavi. Dziękuję.

Zaklęcia lecznicze powoli postawiły Adramelecha, obie Ireth, Silver i innych na nogi. Wyglądało na to, że to już koniec.

Smok wstał i wyprostował kości. Uderzenie Umarłego było niezwykle potężne, skoro rzuciło niem na taką odległość... Podszedł chwiejnym krokiem do grupy.
- Czy za pomoc w pokonaniu umarłych, jest przewidziana jakaś nagroda? - wywarczał głosem wyrażającym nieco zirytowania.