Zakon Światła Ostoja Fantazji

Serce podjechało jej do gardła. Dreszcz przebiegł wzdłuż kręgosłupa. Myśli kłębił się w głowie...
Tyle przeciwników, tyle nieumarłych a ich taka garstka, taka marność przy ich ogromie.
Przypatrywała się Zakonniką mężnie stawiającym opór.
Usłyszała świst. To strzały zaczęły latać w powietrzu.
Wszystko działo się tak szybko.
Chciała zrobić pożytek ze swego łuku, jednak nikogo, któż mógłby ją osłonić nie było w pobliżu. Zostawała walka rędorczykiem. Wyciągnęła ostrze, a strach malował się na jej twarzy. Zauważyła ghoula podążającego w jej stronę.
Wóz albo przewóz.
Sparowała pierwszy cios, jednak z drugim nie poszło jej już tak dobrze. Krew spływała po jej brzuchu, a ona bała się coraz bardziej. Lecz czuła coś jeszcze. Tę powracającą jak bumerang złość.
Kopnęła ghoula w kolano, lewą ręką sięgnęła po nóż myśliwski spoczywający w holewie buta.
Walczyła. Nie chciała umierać. Nie teraz.

Ostatnio edytowany przez Ireth Tinúviel (2008-02-08 12:14:34)

Obróciła się, udeżając nogą kolejnego ghoula, jednocześnie nożem raniąc pierwszego.
Była szybka i chciała to wykorzystać. Lekkie ciosy, zręczne uniki - tego musiała się trzymać.
Parada, unik, atak, obrót, cięcie, kopniak.
Radziła sobie jak mogła, a złość rosła, rozsadzając ją od środka.
Nie myślała już o śmierci. Wiedziała, że przyjdzie.
A teraz właśnie był jej czas.

Na bok sentymenty, mgliste przemyślenia, wyrzuty sumienia. Śmierć nadchodzi.
Nadchodzi niosąc ze sobą odór trupów i piekielny smród siarki.
Nadchodzi bezszelestnie, cicho, czujnie rozglądając się dookoła, szukając nieszczęśnika, którego czas się skończył.
Nadchodzi widząc ją, tą, która cierpiała z jej powodu niejednokrotnie.
I widzi jej złość.

Bitwa rozgorzała na dobre. Każdy był otoczony zewsząd przez nieumarłych. Zaciekłe ataki Fenrira chroniły Tin przed ghoulami, które się na nią uwzięły, polimorfki walczyły mężnie, wymachując pazurami i gryząc. Kraght'nar i wiwerna Styks walczyli plecami do siebie, siejąc niesamowite spustoszenie. Senelion również siał pogrom zaciekłymi atakami swych toporów. Walka z nieumarłymi była o tyle trudna, że zabicie ich nie było kwestią uszkodzenia im tętnicy czy innych "zabiegów" charakterystycznych dla zabójcy, tylko zadania poważnych obrażeń na całym ciele, np. rozpołowienia, poćwiartowania tudzież pozbawienia głowy. A zdarzały się i przypadki, że zombie bez głowy nadal były w stanie walczyć.

Tymczasem Zefir podbiegł do Silver, torując sobie drogę strumieniami magicznego ognia. Posyłał ogniste kule na wszystkie strony, jednak tylko czasem udało mu się doprowadzić do zapłonu. Zdecydowanie skuteczniejsze były ataki cięte. Na szczęście strumienie ognia okazywały się trochę bardziej przydatne niż kule.

- Cześć, kochanie... Bawimy się!

Zaczął ryczeć "Karech!" i posyłać Pulsary na wszystkie strony wokół nich. Implozje złamały szyk nieumarłych, walka stawała się coraz bardziej chaotyczna. Nekromanta myślał tylko, jak dobrze jest znów mieć do dyspozycji nogi i potęgę magii. Spojrzał na licza. Ten obserwował to Zefira, to Adramelecha, ściskając mocno w ręku Laskę Baala. Nie mogli tracić czasu na pomniejsze sługi, trzeba było skupić się na głównodowodzącym.

- Kovis! - ryknął dziekan.

Walczyli teraz w trójkę, on, jego ukochana i ognisty sobowtór. Jeden skutecznie chronił drugiego.

- Carvix! - dodał czarodziej, furia białych kości poczęła rżnąć umarłych na sztuki. - Kakofoniam! - głos Zefira został wzmocniony, skorzystał z tego, by dotrzeć nim do wszystkich Zakonników. - Trzymać się razem, zbierzcie się wokół mnie, trzeba zniszczyć licza!

Jego głos poniósł się echem po polu walki. Po rzuceniu tych wszystkich zaklęć musiał na chwilę się skupić, by zregenerować manę.

Tinuviel gorliwie pokiwała głową.
Tylko na to czekała, na ochronę, na pole do popisu. W ten czas gdy Fenrir siekał ghoule na małe kawałeczki ona szybko schowała broń, korzystając z jego nieocenionej pomocy. 
Szybko zdjęła z ramienia łuk, sięgnęła po strzałę i naciągnęła cięciwę.
Świst, świst i kolejny. Jeden z przeciwników zatoczył się, pomrukując złowróżbnie - przypominał w tej chwili szmatkę na igły, podziurawioną w wielu miejscach.
Ametysowłosa wykrzywiła usta w złośliwej parodii uśmiechu, sięgając do kołczanu.
- Dzięki za pomoc. Idzie ci całkiem - zmrużyła oko, ponownie naciągnęła cięciwę opierając ją w tym samym miejscu - nieźle.   
Syknęła, gdy rana dała o sobie znać, jednak nie przestawała szyć z łuku. Przynajmniej w ten sposób mogła pomóc...
Opóźnić śmierć, słowiku. Próbujesz ją opóźnić, ale ona i tak cię dopadnie. - szeptał złośliwy głosik, a jego słowa echem odbijały się po głowie.

Nekromanta zrozumiał, że krasnolud wpadł w dziki szał bitewny i nie usłucha nikogo, póki nie zabije wystarczającej ilości wrogów. Nawet, gdyby ręce utracił, w szaleńczym ataku nabijałby wszystkich na kolec hełmowy. Uśmiechnął się patrząc na Seneliona. Wtem dwa ghule zaatakowały go od tyłu, Adramelech upadł. Poczeło pokładać się na nim coraz więcej bestii, wgryzały mu sie w ramiona i plecy. Jedyne co zdołał zrobić to wydobyc z sakwy Runę Quas. Bardzo przydatna, będę musiał sprawić sobie ich więcej. Rzucił kaień pod siebie. Poczuł jak leci do góry, cała horda nieumarłych, która go przygniotła wylecieała teraz w powietrze, we wszystkie strony. Człowiek upadł na stosik trupów, niedaleko gwaru bitwy. Wstał, miał złamaną lewą rekę, z pleców i ramion ciekła krew. Jednak wciąż miał miecz i drugą rękę, do ostatecznego rzutu. Wystarczy je połączyć... Ujrzał licha. Teraz mi za to zapłacisz, złodzieju. Ruszył z powrotem w zgiełk bitwy. Ponownie chaos ogarnął go zewsząd. Odnalazł Ekenę.
- Zrób mi drogę w kierunku licha.
Wskazał mieczem. Polimorfka wiedziała już gdzie torować przejście, zaś nekromanta zajał się ochroną kota, siekając zombiaków jedną już tylko reką, acz równie skutecznie.

Ostatnio edytowany przez Adramelech (2008-02-09 00:42:48)

Szarpnęła się. Teraz musiała jakoś się dostac do reszty zakonników. Utrudniały jej to tylko pojawiające się wszędzie umarlaki. Ruszyła biegiem, co jakiś czas skręcaąc ostro w lewo lub prawo. Liczyła na to, że przeklęte zombie nie będą w stanie za nią nadążyć. Kiedy trafił się jakiś nazbyt uparty starała się zrobić pożytek ze swoich zębów i pazurów... Byle dostać się do reszty.

Dalej szyła z łuku.
Kątem oka widząc co robią inni, ponownie sięgnęła do cholewy buta, krzycząc do Fenrira:
- Chodź, chodź do nich. Możesz torować mi drogę?
Drow pokiwał głową i z trudem zaczął przebijać się przez zastępy nieumarłych. Elfka podążała za nim unikając pazurów ghouli, ostrzy szkieletów. Znów ten natrętny głosik.
Sama pchasz się w objęcia śmierci, blath. Czujesz już smród siarki, dech kostuchy na karku?
Biegła, a po brzuchu spływała jej karminowa krew, brudząc ubranie.
Kopnęła szkielet, przewracając go.
Fenrir nadal biegł, torując im drogę.